Notizen ut'n Sneemaand

gravitaschoon

in all de eensamkeit föhl ik mi sehn.
in all de stillnis spöör ik een, de höört.
un is doch üm un bi nich minsch, nich deert,
keen aten kreatuur, ik bün alleen.

alleenen bün ik nich, bün ik nie west.
alltied is üm un bi en gegenwart,
so as de maand schient dör dat swatt geäst
ut buterst feern un merrnmang in mien hart.

ik weet: elk ding in't wiede all höllt ja
elk anner fast, wenn wi sien licht erblickt.
slaat ik mien ogen, is de kraft noch da.

un ok ween't eis keen all, keen licht mehr geev,
is düsse kraft doch dor, de in uns liggt,
so afsoluut un eenzig as de leev.

de maiboom driggt den wiehnachtskranz
vull anmood, as en maiendanz.
wat is de smuck so fee, so smietsch!
de dannboom an de kant warrt niedsch.

slappschaap

oh, wat is de winter lang!
schaap folgt sienen binnern drang,
reegt sik gor nich wieder up,
leggt in'n huup vun'n winnewupp
sienen kopp un dankt dat blinne
deert dor in de eerden binne
för den hupen, den dat funn,
slütt de klüsen, slöppt en runn.