Notizen ut'n Sneemaand

dat niege överrullt uns as en glinsterige wand
hett egene gesetten unerbittlich unbekannt
wi luustert, un ganz liesen flüggt in't nevelland en strich —
ahn tögern stiggt un flüggt he, un wi folgt. he wiest de richt.

veer wannert in dat nevelguld, se folgt den diek, den strich,
un 'neem de nevel deeper warrt, dor warrt he dochen licht;
de veer vertruut de tokumst, ruhig wannert se, un süh!:
wenn veer dor op de diekkroon passt, is ok noch platz för di.

amenn is dor dat grote licht, verstellt bloots dör uns hüüs.
dat fleegtüüch flücht, verpeilt de richt, seggt bilöpig adjüs
un lett uns in de schadden sehn, de in den nevel staht.
uns egen schadden danzt dorin, wieldess wi ruhig gaht.