nich ganz fleesch un nich ganz fisch,
nich ganz fuul un nich ganz frisch,
nich ganz ruug un nich ganz glatt,
nich ganz dröög un nich ganz natt,
nich ganz heel un nich ganz dör,
nich ganz heven, nich ganz eer,
nich ganz water, nich ganz ies,
nich ganz unklook, nich ganz wies,
woll en spegel, nich ganz blank,
halv en saak un halv gedank —
nich ganz krumm un nich ganz strack,
nich vull knööv un doch nich swack,
harmlos un togliek vull tück —
süh, so sünd wi, du un ik.

iesfall dör den rosenhag
as dat engelsweert sin slag
an de grenz vun eden:
much't ok so vergänglich ween!
— rosen warrt eis wedder blöhn,
ies warrt wedder fleten.

Foto: Rudi Witzke

lütt leser leest
dat book, dat all
vergeten maakt.
heel fröher heff ik
ok in leest. —
lees mi doch vör,
lütt leser!
— he
swiggt still,
höört nix,
hett mi vergeten.

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing