verdorrte boom steiht as en bild.
wat heff ik hüüt versüümt?
versüümt, nich
verpasst — dat gifft keen verpassen.
de sünn sinkt al.
för wat is dat to laat?
de vagel weet't — man
he seggt nix mehr.

---

de wiesen treckt; se treckt dör unse straten.
se hööpt to finnen, wat de welt erlööst.
se treckt bedächtig, hebbt en langen aten.
se söök dat echte; nix, wat billig trööst,
ok keen verspreken langt ehr, keen ersatz.
se söökt dat kleinod bloots, den echten schatz.

de wiesen hebbt sik nich beirren laten.
se findt den stall — findt em in unse straten:

En Huus, en Schuppen, Stillnis — un de Steern.
— Dat Wunner leevt. Gott is uns nienich feern.

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing