Moje Galaxien

In deipe Welten, wiet un klor,
schinnt ein Kosmos wunnerbor.
Galaxien danzt in’n groten Ruum,
ut glemmen Stoff, ein Sternendroom.
Dör Näwels sülwern Lecht rutspring,
blinken Spauers dreiht in‘n Kring.
Spiraolen treckt eine hoge Baohn,
nao einen äwig mojen Kosmosplaon.
Näweltredden in lüchten Farwen gleiht,
dit bunte Spill dör wiede Welten weiht.
Ut ein blawet Glemmen straohlt et Rot,
so maolt dat Universum orig grot.
Eine Galaxie is ein eigen, dreihen Riek,
un för Menschken ein Raodel taugliek.
Wi drömt nachtens weltruumwiet
van Sternenwelten in eine Kosmostied.
Galaktischk moje baoben sachte sing
ein Universumlied, dat aaltied kling. |