Uns
Frünnen vun de "Tüdelband"
hett dat ja leed daan, dat de in letzte Tied so'n beten schrumpft
sünd. Dorwegen heff ik mi för recht en beten verschraken,
as mi annerletzt en lütte CD in de Hannen full, de vun Mire Buthmann
de Tüdelband-Grünnersche alleen maakt is.
Upps, is se nu alleen na? Nee, de Tüdelband gifft dat blangenbi
jümmers noch; düt weer wirklich en Solo-CD. Rinhören
hett sik liekers lohnt.
Nich ganz so bekannt as ehr Warken bi de Tüdelband
is, dat Mire Buthmann en veritable Karkenmusikersch is. Hier is dat
to ahnen, denn de Leder hebbt en religiösen Achhtergrund, un
de CD heet "Mein Gott". De Sound is avers nich fierlich,
sünnern down to earth, mit de Lebennigkeit, de wi vun
ehr kennt un de mal drömerig un mal quick ween kann.
![](kuenst_biller/miengott_3.gif)
Mire
kontrasteert hier Leder op Hoochdüütsch, Ingelsch un Platt.
Twee Leder liegt in hoochdüütsche un plattdüütsche
Verschoon vör, un ik harr mi wünscht, dat de ok in de ingelsche
Verschoon to hören west weern. Kannst hier kieken, woans de dree
Spraken in'nannner övergaht. Plattdüütsch steiht nipp
in de Merrn twüschen Hooch un Ingelsch, un ofschoonst dat op
een Aart de Wöttel vun beid Spraken is, wiest se sik in düsse
Songs meist as de frischeste, will mi schienen; weekföhliger
as de annern, woneem dat drömerig is, un dynamischer as de annern,
woneem de Musik dat will. Orr is dat bloots so in't Ohr vun uns Plattdüütsche?
De CD is en feine Saak, dücht mi, ok so as Mitbringsel,
as Lichtblick nu in de wat dunklere Tied un för Lüüd,
de sik an dat Plattdüütsche rantasten un dat kennen lehren
wüllt.
![](kuenst_biller/miengott_4.gif)