Lübeck. Grafik vun Jutta BredowLübecker Geschichten:
Vun beropen Lüüd un Literaten

vun Karl-H. Nissen


Wenn wi en Denkmal söökt för olle Lübecker, mit sowat weer uns Stadt doch bannig sporsam. Dicht bi den Bahnhof steiht Bismarck un de olle Kaiser. De staht dor nu al so lang, laat ehr man.

So en beten afsiets, bi dat Hillig-Geist-Hosital, dor steiht up enen hogen Sockel en netten ollen Herrn, dat is Emanuel Geibel, uns groot Dichter. De jungen Lüüd hüüt, de kennt em gor nich. Sien Leed "Der Mai ist gekommen", dat singt de avers doch.

Geibel leev en poor Johr in München, he seet an de Siet vun den bayrischen König, he kreeg dor en Pension, bet he sik dat verdorben hett, denn weer dat vörbi. He is wedder trüchkamen un dat geev enen groten Fackeltog för em.

In de Schiffer-Gesellschaft hett he geern seten, he much geern mal en goot Glas Wien — orrer ok twee.
He güng ok geern in't Theater. Man wenn em dat Speel nich gefüll, denn hett he fix dortwischen schimpt.

Sien Huushöllersch wull jümmers genau weten, wokeen to Besöök keem. Dat geev Lüüd, mit de kreeg sik Geibel bestimmt bi de Ohren — un denn hett se lever dat olle Geschirr up den Disch stellt.

En anner Mann — weltberühmt —, de hett nich so en fein Denkmal, aver den Nobel-Pries, den hett he kregen. Dat weer Thomas Mann.

Thomas Mann, ik glööv, so hebbt wi em vör Oogen, weer en vörnehmen Herrn, mit Slips un stiefen Hoot. Ik heff en lütt Book funnen, dat heet "Er konnte ja sehr drollig sein." Un een Satz dor ut hett mi bannig gefullen: "Auch Dummheit ist schön, wenn sie vollkommen ist."

Un dit heff ik ok funnen: "Humor ist ein Ausdruck von Menschenfreundlichkeit, von Sympathie."


Teknen: Jutta Bredow
27.7.2016

 


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet