Dei drei dunkeln Käönige

Wolfgang Borchert (1921 - 1947)

Hei stappde dör dei düstern Vörstadt. Dei Hüüser stünden afbraoken vör'n Hemmel. Dei Maond fählde un dat Plaoster verjöög sik van den laoten Tratt. Denn fünd hei eine olle Planke. Dor treet hei mit den Faut an, bit eine Latten mulschk hiemde un afbröök. Dat Holt röök möör un seute. Dör dei düstern Vörstadt stävelde hei trügge. Sterne wörn dor nich. As hei dei Döörn aopenmöök (dei queek dorbi, dei Dörn), keeken üm dei bleekblawen Oogen taumeute. Dei köömen ut ein meuet Gesicht. Ehr Aohm hüng witt in dei Kaomer, so kold was dat. Hei bögde sien knaokiget Knei un bröök dat Holt. Dat Holt stöhnde. Dann röök et möör un seute rundümme. Hei hüllt sick dorvan ein Stück unner dei Näsen. Rück bolde as Kauken, lachde hei sinnig. Nich, säen dei Oogen van dei Frau, nich lachen. Hei schlöpp.

Dei Mann dö dat mööre Holt in den lüttken Blickaobent. Don glemmde et up un schmeet eine Handvull warmet Lecht dör dei Kaomer. Dei füllt hell up ein heel lüttket rundet Gesicht un bleev einen Oogenblick. Dat Gesicht was eiers eine Stünne old, aover et harr all aals, watt dortau hörn dö: Ohren, Näsen, Mund un Oogen. Dei Oogen mößten groot wän, dat kunn man seihn, uk wenn dei taue wörn. Aover dei Mund was aopen un ein Puußen kööm dor liese ut. Näsen un Ohren wörn root. Hei lävet, dachde dei Mauder. Un dat lüttke Gesicht schlööp.

Dor sünd noch Haovernflocken, sä dei Mann.
Jao, antwoorde dei Frau, dat is gaut. Et is kold. Dei Mann nöhm noch wat van dat seute weike Holt. Nu hett sei ehr Kind krägen un mutt freisen, dachde hei. Aover hei harr kieneinen, den hei dorümme dei Füüste in't Gesicht schlaon kunn. As hei dei Abentdörn aopen möök, füllt wedder eine Handvull Lecht äöver dat schlaopen Gesicht. Dei Frau sä liese: Kiek eis, as ein Hilligenschien, sühs dat? Hilligenschien! dachde hei un hei harr kieneinen, den hei dei Füüste in't Gesicht schlaon kunn.
Denn wörn wekke an dei Dörn. Wi sehgen dat Lecht, säen dei, van't Fenster. Wi willt us teihn Minuten daolsetten.

Aover wi hebbt ein Kind, sä dei Mann ehr tau. Don säen dei nix mehr, aover dei köömen doch in dei Kaomer, pußden Nävel ut dei Näsen un hüllen dei Feute hoch. Wi sünd uk liese, flüsterden dei un hüllen dei Feute hoch. Denn füllt dat Lecht up ehr. Drei wörn dat. In drei olle Uniformen. Ein'n harr'n Pappkarton, ein'n einen Sack. Un dei Darde harr kiene Hannen. Affroren sä hei, un hüllt dei Stumpen hoch. Denn dreihde hei den Mann dei Manteltaschken tau. Tabak was dor inne un dünnet Papier. Dei dreihden Zigaretten. Aover dei Frau sä: Nich, dat Kind. Don güngen dei veier vör dei Dörn un ehre Zigaretten wörn veier Pünkte in dei Nacht. Dei eine harr dicke ümmewickelde Feute. Dei kreeg ein Stück Holt ut sienen Sack. Ein Äsel, sä hei, ik hebbe säben Maonde doran schnittket. För dat Kind. Dat sä hei un geev et den Mann. Wat is mit dei Feute? Fröög hei den Mann. Waoter, sä dei Äselschnittker, van Hunger. Un dei annere, dei Darde? fröög dei Mann un feuhlde in düstern an den Äsel. Dei Darde rettkede in siene Uniform: Och, nix, rüsperde hei, dat sünd blots dei Nerven. Man was doch faoken orrig Bange wän. Denn treeten sei dei Zigaretten ut un güngen wedder rin. Dei hüllen dei Feute hoch un keeken up dat lüttke schlaopen Gesicht. Dei rettken dö, nöhm ut sienen Pappkarton twei gäle Bömse un sä dortau: För dei Frau sünd dei.

Dei Frau möök dei bleeken blawen Oogen wiet aopen, as sei dei drei Düstern äöver dat Kind bööget sehg. Sei was bange. Aover don stemmde dat Kind siene Beine gägen ehre Bost un krietschkede so daone, dat dei drei Düstern dei Feute hoch nöhmen un ut dei Dörn schleeken. Hier nickden dei noch maol, denn steegen dei in dei Nacht rin.

Dei Mann keek ehr nao. Sünnerboare Hillige, sä hei tau siene Frau. Denn möök hei dei Dörn tau. Moje Hillige sünd dat, brummelde hei un keek nao dei Havernflocken. Aover hei harr kien Gesicht för siene Füüste.

Aover dat Kind dö schrei'n, flüsterde dei Frau, orrig daone schreide dat. Don sünd dei weggaohn. Kiek eis, wo lebennig dat is, sä sei stolt. Dat Gesicht möök den Mund aopen un schrichde. Schreit hei? Fröög dei Mann. Nee, ik glöve, hei lacht, antwoorde dei Frau.

Bolde as Kauken, sä dei Mann un röök an dat Holt, as Kauken. Heel seute. Vandaoge is jao uk Wiehnachten, sä dei Frau.

Jao, Wiehnachten, brummelde hei, un van den Aobent füllt eine Hand vull Lecht up dat lüttke schlaopen Gesicht.

Südollenborger Platt van Ludgerd Lüske

Wi sünd as Käönige mit Macht
nao hier bedreuvet räen.
Schneien dö dat Dag un Nacht
up Lü' un Perd un Schläen.

Bi aopen Dörn, dor summt dei Wind,
sachte bööget wi us daol,
seiht dei Krüppen mit dat Kind
dat daoke Lecht schinnt faohl.

Hier is Guld, mit Weihrook fien dorbi
hier, för't Kind uk Myrrhen steiht.
Du schmüsters, un forts market wi
use Sinn werd heel verdreiht.

Wi hebbt anners an di glöövet.
Nu träet wi af in'n Düüstern
un van usen Kopp wi gäävet
Kronen her as gulden Lüstern.

Dei Künne van dei bunten Welt,
van't Meer un van dat Haofenwunner,
van'n Maond un hooge Steernentelt
treckt wi van dei Koppsiet runner.

Dat Ik, dat sik trutzig hävet
äöver all dei annern,
verlorn as Roop afschwävet
will nao binnen wannern.

Van use Öller dat Beschweer
ligg up diene lüttke Hand.
As ein Wunnner kump et her,
kiene Not hett mehr Bestand.

Dei Perde buten schüddelt sik
un pingelt mit dei Klocken.
In'n sachten Fall heel teierlik
schwävt hendaol dei Flocken.

Manfred Hausmann,
Südollenborger Platt: Ludgerd Lüske