Oostfreesland-Klenner 2022
Aarnmaand: Mit'n Kutter na de Makrelen

Biller un Text vun Thomas Seemann, Verse vun Marlou Lessing

De klassische Krabbenkutter is jümmers noch in de Havens an Oostfreeslands Küst to sehn — mehrstendeels as Touristenattrakschoon. Avers wokeen geern angelt, kann mit welk vun düsse Kutters op Tuur gahn. Ik fohr siet över teihn Johr geern jümmer wedder vun Bensersiel rut op Makrelen. De Kutter dor, de "Möwe", fohrt ok noch op Krabben, avers jümmers wedder ok op Angelfohrt för Gäste.

Op den Kutter sammelt sik al fröh an'n Morrn de Makrelenanglers. Twee Dutzen orr so passt knapp op den lütten Kahn. De Kutter fohrt denn ganz sutje twüschen Langeoog un Spiekeroog rut op de apen See, woneem de Strömung ganz beachtlich is. Rinfalln will dor keeneen. De Pries is allerdings höger woorn: fröher 25 Euro, later denn 50 Euro un hüüt noch mehr vunwegen den düren Diesel. En Seefohrt is even nich bloots lustig, sünnern ok düür.

De Makreel is en Fisch, de keen Swemmblaas hett. Se beweegt sik bloots mit de Strömung. Mit Echolot kannst ehr dorüm nich orten. Avers de Käptn un sien Söhn, de kennt sik ut. Jichenswenn in de apen See seggt de Käptn sowat as, "Lüüd, glieks sünd wi över en Wrack, dat is en Autofähr, de in de 1960er Johr sunken is. Dat liggt dor in 32 m Deepde. Dor sünd masse Makrelen, maakt sik praat!" — Denn stoppt de Motor, un de Angeln fleegt rut. "Wenn ji merkt, dat de Angel sik verhaakt", seggt de Käptn wieder, "man keen Panik nich, maakt den Bögel vun de Angelrull to, hollt fast un töövt, wat passeert. Entweder de Snoor lööst sik wedder orr se ritt."

Dat de Angel sik verhaakt, kümmt wat fakener vör. So'n Wrack is för Makreken en beleevte Levensruum, se findt dor masse Nohren, un bilütten bildt sik dor en ökoloogsche Nische. Avers dat hett even ok sien Ecken un Kanten. – Beid Käptns, Junior un Senior, hebbt sagenhafte Künn över de Fisch un woans de Swarms sik verhollt. Un se hebbt en basigen Humor, den de Angelgäst jümmer wedder mitkriegt. Mal weern all Gäst noch dorbi, ehrn Kraam to ent-tüdern, do sä de Käptn: "Lüüd, wenn ji mit dat Stricken trecht sünd, köönt wi ja los un angeln?" – Ja, de Paternosters verheddert sik jümmer wedder in de Angelkist, un denn hest dien leve Noot.

Mal weer dat Weder nich so, as wi hööpt harrn, un de Lü fungen wat minner as sünst. Normaal nehm ik jümmers en Paternoster mit üm un bi 4 Hokens. An düssen Dag nehm ik een mit 7 Hokens, wieldat de Fisch ja angeevlich nich so good bieten dään – kann nich schaden, dach ik. Un hest nich sehn, beten 7 Stück grote Makrelen opmaal! Mannomann, dor weer ik orrig an't Kurbeln. Bruukt Knööv. Ik heff all rutkregen. Nich ganz licht – mennigmaal fallt later noch welk vun'n Hoken.

De Junior-Käptn steiht faken ok an de Reling un smitt en ganz eenfach Angel, avers he fangt ahn Enn – meist jümmers dat Duppelte vun den Dörsnitt. Tje, de kennt sik ut.

Wat de Käptns sünd, Vadder un Söhn, de gefallt ehr Arbeit, dat kannst sehn. Nix kann jüm ut de Roh bringen, nich maal, wenn een bi Ebbe oplöppt un fastsitt. Denn warrt beten rudert un mit de Lenzpumpen pumpt, un wenn allens nich hölpt, töövt se seelenruhig op de Floot. Un all, de an Bord sünd, köönt nix as liekso seelenruhig töven. Opregen helpt nich. Dat is de See.


Die goldene Forelle

Da schießts heran — die goldene Forelle
Hängt an dem Haken, schüttelt wütend dran
Und wirft sich hoch und peitscht im Sturz die Welle,
Und reißt sich tiefer nur den Eisenzahn.

Der Fischer zieht sie an der Schnur heran,
Und aus dem Dunklen hebt er sie ans Helle.
(Dort sprang sie manchmal hin, nach der Libelle,
Und fand noch stets, daß man nicht atmen kann

In dem vom Licht durchblitzten Ungewässer,
Fiel gern zurück in die vertraute Flut
Und atmete und fand es da viel besser.)

Uns wird wohin? ins Licht? ein Angler heben.
Und ob wir dann zu atmen und zu leben
Vermögen in der ungewohnten Glut?

Georg Britting

De Makreel

dor tuckt't un ruckt't — de fuchtige makreel
hangt an den hoken, ritt un bitt mit knööv
un smitt sik hooch un daal un heel un deel,
wat bloots dat iesen deper in ehr dreev.

de fischer treckt ehr an sien snoor tohööcht,
un ut dat düüster hievt he ehr an't licht
ut mull un moder, neem dat wrackschipp liggt
un neem de fisch sik as in droom beweegt,

hievt he ehr in dat waterlose strahlen,
ganz sünner aten, fiendlich element,
en welt, nich för ehr maakt un nich ehr egen...

uns warrt — neemhen? in't licht? — en angler halen.
wo warrt wi aten, leven orr uns rögen,
wenn wi in't övermächtig licht verbrennt?

frie na Britting un Platt: Marlou Lessing


2.8.2022

 

trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet