|
Daam in'n Goorn
wa üppig steiht de wischengrund,
wa lücht de goorn so riek un bunt!
as waterfalln stört di tomööt
kunstwark üm kunstwark, blööt üm blööt.
du geihst dör all de överfloot,
du lettst de welt so schöön un groot,
as se sik di nu schenkt;
du strakelst mi de hannen sacht
— heel vörsichtig — langs all de pracht,
wendst di nich üm un giffst ok acht,
dat nix in di mehr denkt.
de landschap warrt vun binnen dünner,
se streevt wied weg, as levensmööd.
un dochen nährt se noch ehr kinner,
ehr schaap, de minschen, de ehr höödt
un de mit ehr in warm geduld
de lange roh annehmen wullt.
|
Daam an de Grote See
de wellen rullt, de wellen rullt
in liedenschapliche geduld.
taagnackig brickt sik kamm üm kamm,
heel bändigt, un doch heel nich tamm,
un heel unnahbor lücht de sünn
op den eenföörmig oprohr hin.
du nich so, un dat süht in di
ok nich so ut, nee, un wöör nie
so ween, keen storm vull regelmaat,
alltied brickt in di smalle graat —
den ozeaan vun wellt kiekst an
un denkst: wa schall ik't överstahn? —
de wellen rullt, de wellen rullt
in liedenschapliche geduld.
|
