Dat Geschenk

En Vertelln vun Ewald Eden

Up de anner Kant van de Schlüüs leech sied Julimoand een Schipp. Eens Middachs, as Harm van de School koamen wee, har he dat ton eersten moal sehn. Mörgens noa d' School hen stunn'n dor blossich de beiden Dukdalben. Un nu hör he tomoal Musik — nä — keen Trummeln un Trompeten. Heel fien klung dat över dat Woater — dat streek över de blenkernden Wellen, so as in Mörgenrüschen de Stohm över dat fuchtige Land trekkt. De Moorkanoal mit sien schwartet Kabbelwoater leech nich mehr so noakend in d' Land. Net, as wenn hüm well een fien'n sieden Ümhang överschmäten har.

Jeder mörgen un jeder middach freu Harm sük, wenn he de Musik hör. Denn wuß he — glieks kreech he dat Boot to sehn — dat wee noch dor. Noa veertein Doach har he sük denn troad, elker Dach son bietji nörder an dat Boot vörbi to goahn. Up eemoal hett he sük een Hart packt un moin sächt — un kiek — de Minsch, de boaben up dat Kajütdakk seet un so moi Musik mook, nääm siene Mundörgel andoahl, un sää mit een ganz deepe Stiäm: Moin, mien Jung.

Dat wee d' ok eers. He sett wäär sien Pustmusik an — un Harm hör hüm to. Dat har he stünn'nslang kunnt, wenn he nich noa Huus to muß. Schwien ovmärsen un futtern. Sied dem he mit Moder alleen wee, muß he een Deel van de Aarbeit in Huus doon. Dat nütz niks — se mussen joa läven. So 'n Mundörgel — de har he ok woll gern hat. Een poarmoal har he de all up de Winachszädel hat — dat Geld har nie nich reicht.

Letzt Winachen hett he dat all gannich mehr upschräven, he wuß joa, wo dat utseech. Vörmörgens har he de Speelmann noch towenkt — wat har de hüm noaroopen? Adschüß Harm? He har dat nich recht verstoahn kunnt — de Wind leep doartägen an. Vermiddach wuß he dat. Dat Schipp wee wäch. Twee Troan'n blenkerten in siene Oogen. De Musik wee wäch — de sieden Ümhang van de Moorkanoal wee wäch — ober wat wee dat? Boaben up de Tünzelpoahl leech de blanke, lütji Mundörgel.

Dor ünner leech een Zädel, doarup wee mit Bleepenn schräven:

För Harm — mien dankboarsten Tohörer.

Ok wenn wi man eers September harn — för Harm wee vandoach dat moiste Winachen in sien Läven.