 |
|
Dörch dat Johr: Versen un Vertelln vun Hans-Hermann Briese
Dröömwelt De Tuun mit Kasakaden
Makonde De Schirokko broch Hitt mit van Afrika, en hete Wind, de an de Struwwelkoppen van de Palmen am de Strand düchtig reet un ruckelde. Daar kwamm ok en Göör van Dröögde mit un van Wietde, van Sand un Sahara.
Dat was vöölsto heet um disse Tied, Enn November, sülvst up Gran Canaria, sövenuntwintig Graad. Ik harr to doon, van Harvst in Oostfreesland hoogtoschruven up kanariske Temperaturen, alltomaal hier an de Süüdkant van dat Eiland, in Mogán, en lüttje Nüst mit Haven. Over de Markt flimmerde dat Lücht un de Stoff hung
in fiene Wulken over de Verkooptafels. Fredags is Markt in Mogán,
daar komen de Lüü van wied un sied, to kieken, to schachern
un to kopen. Kleer, Tafeldekens, mooi Stricksaken, welke de Lüü
up 't Land, in de lüttje Logen tüsken de Bargen warken,
daartüsken seker ok wat ut Taiwan. Overall liggen runne Deckens
mit de Wiehnachtssteeern ut, ofkeken van de Blööm, de up
dat Eiland allerwegens wassen deit, dat hele Jahr over mit en rode
Rosettenblössem. Passt good, doch ik, in twee Daag is de Eerste
Advent. Daar full mien Oog up Makonde. De Figuur muss ik besitten! Neet groot, sowat dartig Zentimerters hoog, swart Evenholt, Mit dat Mest sneden ut en Knurr Holt, unwürkelk haast, so as de boverst Deel, Borst un Kopp sük stütten an vöölsto lange Unnerbeen, kunn dat linke wesen, mit versett' Huft un Kneei, twee starke Borstmuskels, van welke de Arms ofgahn, links mit en overlange Arm un en overlange Hand, de en Book hollt, rechts de Hand as en Schoffel, de an de Kopp leggt is, so as wenn een na heel sachte Musik of Woorden lustert, man de Kopp sünner Gesicht — un doch en Wesen, kickt in dat Book, anspannt, vull van Verlangen, to lesen, mehr to weten un to verstahn. De Liev fehlt, tüsken Borst un upslaan Book komen de Been, to lang, in Sicht. Wat de Figuur kösten sull, froog ik. Twalvdusend Peseten wull dart swarte Kruushaar daarför hebben. Schachern höört daarto. Ik harr hum al up sessdusend un ik wuss, he leet noch mehr na. Ik leet hum stahn. Man mien Rundgang was neet allto lang. To stark harr de Figuur al van mi Besitt nomen. Makonde, en Kultfiguur, de Denker, Mann of Froo nettgliek, de Urfiguur, dat Versammeln up een Punkt, de Gedachten streng, all upsugen un all ofgeven, sük in de Deepde störten un hoog upflegen, Makonde. Ik kreeg de Figuur för fievdusend.
An leevsten harr ik Makonde so laten as se was, vull van Stoff, daar satt noch de gele Klei an. In welke Huus of Hütt of Telt hett Makonde stahn? Well hett hör weggeven? Un waarum? Denn hebb ik Makonde doch wat upschiert, offreven; daar
kwamm dat dunker Holt vandag; un as de Sünn leeg stunn, gaff
dat Steden van Lücht un van Scharr, un mit de Sünn wesselden
de Steden, un Makonde fung an to leven un sük to rögen. Midden in de Nacht, tüsken Drööm un Dag, daar gaff Makonde mi Antwoord up all mien Fragen. Moder Afrika umsloot mi, soog mi in sük up. Un ik was mitmaal an de Stee, waar ik mi upstellt hebb un up twee Been wiederleep, an de Stee, waar ik de Woorden unnerfunnen hebb un proten kunn, an de Stee tüskern Euphrat un Tigris, waar mi de schreven Schrifft tofull. Dat köölde neet of, disse Nacht. Mien Huud
was sweetnatt un kleverg. De Atlantik leep sacht tegen de Strand an.
Tüsken Drööm un Dag gung ik upstahn, ut dat Hotel un
an de Strand. Un denn swumm ik, de See was week as Siede, swumm un
swumm, hen na Afrika.
Twennel Scharr Wenn de Sünn steiht hoog Sünner Twennel Scharr
Steihst allennig daar Steihst allennig daar Disse Stünn an d' Dag
Ik harr mi troot Ik danzde un sprung Ik leet mi Flögels wassen
Ik sprenkelde Füürklören |
||
9.6.2025 |
||
