Dörch dat Johr:
Harvst

Versen un Vertelln vun Hans-Hermann Briese

Sniggendood

Sniggen mutten dood. Bedenkt blot maal, wat Sniggen all in de Tunn köttmaken. Bit in de Harvst sünd se in de Tuun an 't Rumsliemen un Köttfreten. Neet maal de moje Harvstasters laten se tofree.

Hinnerk hett all versöcht, se doodtokriegen. Plastikbekers mit Beer. Beer mögen de Sniggen geern. Se krupen in de Bekers un versupen. Man waar dat lecker Beer gifft, proot sük all Anschien na rum bi de Sniggen: Van alle Sieden un ut alle Nahberstunen komen se ansliemen.

Hinnerk hett sük ok de Wecker stellt. Midden in de Nacht is he up Haassocken rutlopen in de Tuun. In een Hand de Taskenlamp. Mit de anner mit Gummihandskes an hett he de Sniggen upsöcht, in en Emmer daan un denn mit heet Water doodgoten. In een Nacht anto tweehunnert Stück.

Hinnerk hett de Sniggen ok mit Solt bestreit. Denn krupen se tosamen, worden heel glibberig un gahn na Stünnen dood. Man dat was hum nix to. Deren quälen, dat wull he neet.

He hett de Sniggen ok heel eenfach in de Ofgefalltünn smeten. Man daar kropen se denn de Wannen anhoog un satten unner de Decksel.

Of dat woll angahn kunn, dat de Sniggen van de Deponie all weer torüggkrupen in sien Tuun, utgerekent in sien Tuun? Un dat se all hör Kumpels mitbrochen to wiesen, wo mooi dat in sien Tuun was un wo smakelk sogaar noch in d' Harvst de Blömen laten, kunn dat woll angahn?

Sien hele Gedachte was middlerwiel nix as Sniggen. Waar he hensach: Sniggen.

He fung al an, van Sniggen to drömen. Sniggen kropen over sien Bedddeck. Kropen over sien Arms, sien Gesicht. Sniggen, nix as Sniggen. Sien Haat wuur all groter.

Wenn he mit 't Rad unnerwegens was, Sniggen. Un waar he de Sniggen up de Fahrbahn sach, fuhr he d'rover. Wenn he dat raken kunn, fuhr he hör blot de Koppen of. Eenmaal, as he na Huus kwamm, leet dat Vör-Rad as en Stiekelswien. Van all de Sniggen mit de offahren Koppen harren sük de Lievkes ankleevt. Riekelk stuur, de oftokrabben!

Is ok al geböhrt, dat de Polizei hum anhollen hett, so eierig, as he over de Sniggen fuhr. Man Sprit harr he neet in 't Blood. he harr blot so en Haat up Sniggen.

Un eenmaal was 't dat leste Maal. He fahrt mit sien Rad dör de Walachei up en Feldpadd. De Wind kummt van vöörn. Dat Auto kummt van achtern. Dat kann he neet hören. He deit en Slenker maken, en Snigg to kriegen, de midden over de Fahrbahn kruppt. Daar kriggt hum dat Auto to faten.

Sniggendood.

De Glücksbrengers

Vergeetmineet

De Jung reerde, dat de Ollen dat Hart swaar wurr. Se kunnen nix seggen, blot sitten un hören. Dat sien Kumpels hum inschüünt harren, dat Wicht, sien Wicht, gung mit en annern.

He reerde sien Pien ut, hull sük de Liev, as wenn he en Knütt in sien Ingewandten harr, sprook in körte Woorden, wieldes dicke Tranen over sien Gesicht lepen.
Tomaal brook he of, sprung mit grote Stappen de Trapp anhoog in sien Kamer, kwamm mit en Bild weer, keek dat neetmaal an, dat Bild, dat se hum maalt harr, damaals, as se noch dochen, de Leevde hull en Leven lang. Glück sull hum dat brengen, dat Bild unner Glas, en Blömenstruuß mit Vijöölken un Vergeetmineet, un he smeet dat Bild in dat open Kaminfüür.

Huui, wo dat kinisterde, as dat Glas in de Hitt in dusend Stücken sprung, wo dat gleinde, as dat Bild in dat Füür vergung!

De Talisman

Twee Maal harr he dat al versöcht — un nix tostann kregen. He wuss, he was de Beste in Wiedsprengen. Söven Meter fievtig muss he doch schaffen!

He leet sien Ogen nochmaal over de Looppadd gahn. Sien Anloop was recht, he was neet over de Balken treden. De Stee, waar he mit Lopen anfangen muss, harr he fastleggt, daar stunn sien Talisman, en Spööltüüg ut sien Kinnertied, en Schaap mit witte Fell un swarte Knoppogen, en bietje ofgrepen al.

Nu sull dat gahn, de leste Versöök. He keek noch na dat lüttje Schaap in de Höcht van sien Enkels, denn leep he an, leep un leep, stappde mit Gewicht up de Balken, sprung, sprung, sien Been lepen in de Lücht wieder, kwamm an de Grund — un full torügg.

He höörde dat Oordeel, söven Meter twalv, höörde denn jix mehr, gung up dat lüttje Schaap daal, düll, düll, un haude dat mit een Footslag dwars over dat Spöölfeld.

De Teddybaar

Daar satt se in hör witte Kittelschuud. Woso muss van all de annern se alleen rutkomen ut de Schoolklass? Se wullen doch fieren, harren doch dat Examen achter sük brocht, harren sük doch all um Hals hungen. "Krankenswester!", nix anners harren se all mitnanner in de Kopp hatt.

De Vörsitter sprook sacht, elke Woord mit Bedacht. Of se vandaag en slechte Dag harr, dat gaff 't woll maal, harr he sülvst ok al beleevt, as en Bredd vör de Kopp, as wenn de rechte Woorden neet over de Tung wullen. Se harr neet bestaan, man se kunn ja mit sess Maant nochmaal en Anloop nehmen.

Se was dörfallen. Hör Gesicht wurr witt. Nix dee sük in dat fiene Gesicht — blot in de Ogen wurr dat fuchtig, de Ogen fungen an 't Swemmen, lepen over. Se greep in hör Schuudtaske, haalde en lüttje Teddybaar herut — en Traan full up dat Fell — settde hör Talisman vör sük up de Tafel un gung sünner een Woord ut de Kamer.

Dat Schippke

He harr dat all de Jahren bi sük, dat Schippke ut Papier. In sien Breevtaske stook dat tüsken sien Utwiesen. Sien Vader harr dat follt, damaals, as he noch en lüttje Fent was.

"Weetst du nu, wo 't geiht? — Eerstmaal in d' Halvt, denn de Ecken umslaan, nu de Kanten anhoog, dat Dreeeck gau dwars follten, de Spitzen na boven, weer dwars un utnannertrecken. Klaar?", so höörde he de Stimm van sien Vader.

In all de Jahren was dat Schippke sien Glücksbrenger, stunn doch up dat olle Stück Papier, en Reklamebladd damaals, "Ein Volltreffer" an Stüürboordsied un "Klassenlotterie" an Backboord.

As he dat Schrieven van sien Vader ut de Breevtaske namm, kwamm ok dat Schippke weer vandag, full up de Tafel. He leesde de Breev, froog sük, woso sien Vader hum neet nasehn kunn, dat he een Maal wat verkehrt maakt harr, dat hum een Maal wat tegenlopen was. Harr he sük denn schüllig maakt? Leet de Hand mit de Breev fallen, knuutjede dat Papier, dat vör hum lagg, un smeet dat weg in de Papierkörv, Breev un Schippke.

De Slacht üm't Plattdüütsche. Van Adriano Pittini, Meran. Klick op to'n Vergröttern!