Dörch dat Johr:
Vun Lent na Sommer

Versen un Vertelln vun Hans-Hermann Briese

Dat Bild

De Raps bleiht, lücht in de gleinig Vörjahrssünn. De gele Klöör brengt Wiedte in dat Bild, treckt de Ogen mit Macht up dat Loog daar achtern, de Kark, Plaatsen un Husen mit deeprode Dacken; daartüsken Bomen un Struukwark in Duustergröön. Dat Loog liggt swaar un breed up de Warf; daar kann 'n Schuul söken, wenn ok keen Minsk to sehn is, keen Deer.

Tegen dat Loog dücht dat Rapsfeld licht, neetso as de blaue Heven. En Dartel van dat Bild höört de Feld, en Dartel dat Loog un en Dartel de Heven.

Un doch — so langer ik dat Bild ankiek, so machtiger word dat Loog, schufft sük mehr un mehr na vörn. Nu kenn ik al de Klockentoorn mit de witt ofsett' Fenstergaten; witte Striepen ok unnner de Buckpannen van de Husen. Kommodig de Plaatsen mit de deep runnertrucken Dacken, as wenn se Flögels utbreden over Minsk un Deer.

Karin Noosten: Rapsfeld vör Nesse. Pastell

In mien Sinn kummt dat Loog still nahder. Mien Ogen gahn langs de Straten un Lohntjes, söken langs dat Backsteenplaaster van de Karkstraat de Karkenpoort. Höör ik heel sacht Örgel spölen?

En swart-witte Katt striekt an de Müren vörbi, sleit sük in en Tuun. En Koppel Spraen stufft in de Lücht. In mien Nöös stiggt de Röök van Arvtsopp — mit Pootjes.

Mien Ogen blieven an en Fenster hangen, sugen sük an de Ruten fast. Daar binnen en Slaapkamer, in de Slaapkamer en eken Kleerschapp un en Dübbelbedd. Dat rechte Bedd is oftrucken. Links liggt unner en Bült van Deken, de lüttje Kopp in dat upstuukt Küssen, en olle Froo. Se stennt sacht, röppt en Naam, de ik neet verstahn kann. Keen Döör deit sük open, keeneen, de Hülp brengt.

En fiene Hand kruppt unner de Bedddeken rut, de kankerg Fingers strieken over dat anner Bedd. Weer un weer röppt se. Enkelt stiegen de Woorden hoog, fluttern en Settje dörnanner, riegen sük, stahn denn as en Fahn in de Lücht, weihen in mien Ohr. "Mien Leev, mien Leev, waar büst du? Koom her, mien Leev, un haal mi, haal mi to di."

Wiederfahren

He is een
van de Dusend,
de elker Mörgen
de sülvig Weg
fahren,
sük inriegen
in de Stroom
van Autos,
bi Rood stahn,
bi Gröön fahren,
denn ofbugen
bi de Fabrik,
dat Auto ofstellen,
utstiegen,
an dat Band gahn
un arbeiden —

bit up disse Mörgen,
en Dag as elker Dag,
midden in de Week:
Upstahn, Fröhstück,
fahren, riegen,
fahren ...
Of dat de Sünn was,
de golden over de Husen
kroop,
wied weg,
as en Verspreken?
Well weet?
An disse Mörgen,
bi de Fabrik,
is he enfach
wiederfahren,
fahren ...

Alfonso

Ik harr al en lange Weg achter mi. Mit dat Schipp van Los Christianos up Teneriffa na San Sebastian, de Haven van La Gomera. Denn mit dat Auto over de Bargen, so hoog, dat ik de Wulken mit de Hand griepen un fasthollen un hör natte Fracht drinken kunn, waar Loorbeer un Erika as Twalv-Meters-Bomen siet Milljonen van Jahren wassen, denn weer andaal, mehr as dreehunnert Serpentinen andaal, bit ik unnern anlangde, in Vallehermoso, waar ik hum truff.

Alfonso satt up een van de stenern Banken rund dat Hüppkewater up de Markt van dat lüttje Loog. He satt un wachde up mi. Kört un breed, en Stahfast, neet so wied van de Grund of, runde Kopp mit swarte Haar, dat Gesicht mit Huud van dunkerbrune Klöör, nett as Leer — Alfonso.

He hull mi sien Hand hen, mit Eelt, unner de Nagels noch wat van de rode Eer, waar hen sien Leven lang in ant Fröten was. Dat harr ok de Hand van mien Grootvader in de Krummhörn wesen kunnt. Man Opa hett dat woll doch wat enfacher hatt, up dat platte Land. Opa sien Land was swart.

Alfonso sien Land is Steen, Lavasteen. Wat Wind un Weer un Alfonso sien Hannen to Eer maken, daar wasst, wat he to Leven nöderg is. All wat he brengt un haalt, dat deit he over Trappen, elke Dag paar hunnert Meter hoog un andaal.

Ik satt tegen hum, un Alfonso vertellde mi van sien Daagwark. Wo stuur de Arbeid in de Barg was. Kiek mien Rügg an, wo krumm de is, wull he mi seggen. Dat he noch noit van dat Eiland herunnerkomen was. Anners as mennig junge Keerl ut sien Familje un dat Loog, de Smacht un Nood achter sük leet un na Amerika utwannern dee.

He sprook ok van sien Froo, de nu al lang dood was. Van sien Dochter, de hum up sien olle Dagen en Unnerdack geven harr. Van sien veer Kindskinner. Nu gung 't de Lü up dat Eiland beter, siet de Touristen komen wassen. Wat en Segen! Ja.

He sprook. Un he sprook. Spaansk. In sien Gomeraal Mundaard. Ik kann keen Spaansk. Al heel neet Gomeraal Mundaard. Un doch kunn ik hum verstahn. Un waar Woorden to nöchtern sünd, to minn Klöör hebben, daar kreeg ik sien Geschicht in de Fleitspraak to hören. De Gomeros könen fleiten, so luud, dat se sük van een Barg na de anner verstahn, mennigmaal sess Kilometers wied weten laten, wat se up 't Hart hebben in Bliedskupp un in Nood.

Alfonso harr mi de Fleitspraak leert. De Wiesfinger tüsken de Tannen, de anner Hand as Trechter vör de Mund. Un wi ant Fleiten. Un all, wat wi uns vertellden, bedüdde nix anners, as dat wi Bröörs sünd up disse Moder Eer un dat wi Bröörs blieven unner de Scharr van de Toorn to Babel, ok wenn wi uns in disse Leven noit weersehn.