De Minsch



Katharina Severding in de Sammlung Falckenberg. Foto: Secil Yusun. Klick op to'n Vergröttern!


Unbannig is veel, avers nix
so unbannig as de Minsch; nix reckt an em.
He jaagt in'n Winterstorm
över de griesgraue See, em smiet
de Brekers man so rüm, un liekers langt he an't Teel.
De hööchst un best vun de Göttinnen, uns Eer,
de nich möör warrt to geven un diegen,
de quäält he in eensento
mit Ploog un Geschirr, mit sien stampen Peer ackert he op un daal.
Över de lichtfarig Vagels ehr Scharen
smitt he sien Slüngen ut, fängt
allns, wat dat gifft an wille Deerten op't Land un in'e See,
all gaht em in sien Netten.
Mit Plie is de ansläägsche Minsch
övermann ok dat Wild in de Bargen,
dwingt dat Peerd mit de Mähn in't Nack
un den unbannigen Bulln
ünner dat duppelte Jöck.
Dat Spreken hett he klookkregen, un ok Denken ahn een Woort
un woans een na Regeln tohoopleven kann.
Mit allns keem he kloor, ok dat Weder
kunn em nix doon, de iesig-klore Frost un de kladdern Regen.
Nix kümmt em tomööt,
wo he nich praat för is —
bloots den Dood kann he nich wieken,
schoonst he Süükdom un Noot stüern kunn.
Verstännig un hannig,
unvermodens Baas över allns ümto,
geiht he mal den Weg na dat Lege,
mal na dat Gode.
'keen de Gesetten vun't Land höllt
un ok Gott sien hillig Recht,
is en Weel för de Gemeenschap,
man en Flöök is, 'keen na dat Lege drifft
un Gotts Recht toweddern steiht.
So een schall nich an mien Herdfüür sitten
un nixnich will ik to doon hebben
mit een, de sowat deit.



Text: Sophokles, Antigone, 2. Akt
Platt: Marlou Lessing

29.1.2023


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet