Plastik vun Christa Ahlborn

op wacht

mutt een de wacht holln, denn will ik dat ween.
wied in de welt ehr lieden mutt ik sehn
un in de düüsternis; de treckt sik to.
man du lehnst an min schuller ganz in roh
un drückst in slaap min hannen, liesinglicht
un sachtens slöppt di smüüstern op't gesicht.

dat biestergahn, de pien, wa föhlt sik't an?
ik denk an; du hest nie an denken müsst.
du föhlst min schuul, du lehnst di an mi an
un atenst slaap, wieldat du borgen büst.

schöön is de droom, dat smüüstern deep un licht,
noch schöner, wenn in slaap du liesing süchtst,
din hang na mi, din hand, de min hand findt,
dat band vun tovertruun, dat leevde windt;
dat glück, so vull un ganz bloots een momang,
gifft doch dat ganze leven vullen klang.

man een mutt alltied — süss hett nix bestand —
dat lieden sehn un föhlen, nienich rohn,
dat düüster stahn un allns, wat unbekannt.
een mutt de wacht holln. denn will ik dat doon.

---