Olenkrempe: Aarnkroon

dwing, land, de wiednis, as düt helle johr
de aarn in't gold dwüng, in de harvsttied, ehr
to fadems spunn, de ahren överher,
dat denn de aarnkroon opstiggt in den chor

laat dinen horizont, all wedder gröön
in wintersaat, de ganze welt ümfaten,
ehr in din kroon inbinnen, dat ehr aten
to di torüchkümmt, 'neem dat eiß vun keem.

nix föhl ik; nix blifft na, vun dat ik weet.
un ut düt johr sin lerrig, afmeiht flach
'neem hooch de pielworrn swarm vun vagels scheet,

fall ik tosamen mit dat johr heel sacht
vun sine hööcht; de ahrenfadems reet;
wi fallt ganz liesen in de swingen wieden

vun hellgröön wintersaat, de "morgen" heet
— aarnkronen för de unbekannten tieden.