Sünnenvaogel

Sünnenvaogel, sett di daol,
Sett di daol up miene Hand.
Ick dau di nicks,
Ick dau di nicks.
Nu kumm man fix.
Ick dau di nicks.

Sünnenvaogel flügg vörbi.
Häss du Angst för miene Hand?
Dat bruuks du nich
Dat bruuks du nich.
Nu kumm man fix. Ick dau di nicks.

Sünnenvaogel, ick seih di.
Dat wi us droopt, dat frait mi
Fleig blots nich weg.
Fleig blots nich weg.
Nu kumm man fix. Ick dau di nicks.

Sünnenvaogel sett sick daol!
In Sünnenschien up 'nen Paohl.
Dor is dat warm.
Dor is dat warm.
Ick teuw up di.
Kumm up mien'n Arm.

Maol dei drei Sünnenväogels an!

Dat Pöggsken

Pöggsken sitt in'n Sünnenschien,
o, wat is dat Pöggsken fien
mit dei greune Büx!
Pöggsken denkt an nicks.
Kummp dei witte Goosemann,
hätt so roe Stäwels an,
maokt ein grot Geschnaoter
Hu, wat fix
spring dat Pöggsken mit dei Büx,
mit dei schöne, greune Büx,
mit dei Büx in't Waoter!

Augustin Wibbelt

Lehr dat Gedicht utwennig!

Us Pastor is ein gauen Mann. Hei is'n Frönd van dei Kinner, dei Blaumen, Väögels un aals, wormit dei Hergott dei Welt so fein maokt häff. Sien Gorn is dei beste inne Gägend, väle Planten, Bläumkes un Böme staoht dorin, dei ick meist nich kenne un nich weit, wo sei heitet. Use Pastor kennt aals, wat dor wasst, krüpp un flügg, sogor mit latinsken Naomen.

Aower weil't nu kien Paradies mehr giff up Ern, is in Pastors Gorn uck nich aals blot Glück un Fraide. Dat was in dissen Fräuhjohr. Dei Raosen vör Pastor sien Huuse leeg dor as ein feinen, greunen Teppich. Aower eines Morgens was hei vull van schwatte Placken — dei Hunnewupp hat dorin siene Gänge un Höpe upschmäten. Dat was argelik! Pastor har ein hillgen Zorn.

Dat kunn nich so wietergaohn, dei Hunnewupp müss weg! In dei Fräuhe van ännern Morgen stellde sick Pastor mit eine Schüppen up dei Luur. Hei seeg nich dei herrlicke Pracht van sien Gorn, hei har blots sien Raosen in't Ooge un teuwede, dat sick dei Ern bewägen schull. Aower nicks rögde sick. Nao'n Fräuhstück steilde hei sick weer ein poor Stunnen achter dei Huusecke un keek egaol weg up sien Raosen, dei Schüppen faste in dei Hand. Dei Hunnewupp aohnde woll Gefohr, hei leet sick dissen Morgen nich seihn. Ein bäten verdraoten güng Pastor middaogs ein lüttket Stündken tau Bedde. Do har hei einen Droom: Hei luurde wedder up'n Hunnewupp. Upn'maol bewägde sick dei Ern — dat was hei! Noch'n Oogenblick, dann schull hei't häbben. Un nu köm dat schwatte Beist sogor noch ut dei Grund un löp liek vör Pastor siene Fäute her. Pastor treet tau, un hei treet noch maol tau, un noch maol — bit hei upwaokde. In sien'n rechten Faut hat hei eine schrecklicke Pien. Dei grote Tehn was verstuukt, un van dei ännnern was dat Fell off. Dat kunn jo uck dei beste Tehn nich utholln, immer so mit Gewalt gägen dei Bettkante! Pastor sien Faut schwüllt mächtig an, un för taihn Daoge laohmde us leiwe Herr mit sien rechtet Bein. Vandaoge is aals wedder gaut! Aower wat hätt dei Hunnewupp för ein Glück hat!

Dit Vertellsel is wohr, dei Schaulmester kann dat betügen.

Dei Geschichte häff Franz Werner upschräwen.
Dei neie Schriewwiese is van Hildegard Tölke 2010 anpasst