De Ruganer
Klabautermann
"Dat weer vör lange Tiet to de Tieden, dat in Zingster
Håben so vele Dickscheep as in Sassnitz, Griepswold un Stralsund
legen, schööne Saken bröcht harrn vun Indien un China
un so. Ok Guano ut Chile! Ja, Zingst weer een grote Hannelshåben."
So orrer so ähnlich füngen de Geschichten vun mienen Påtenunkel
Jehann an.
Caspar David Friedrich, Griepswolder Håben
Ik weit nich, wat dat mien Ururur-Grootvadder weer orrer denen sien
Vadder. Up alle Fäll is dat lang her. De harr as Schipperknecht
bi Abbi Wallis anheuert. Ne, Matroos sään se domaals nich.
Hei harr schon poor grote Reisen achter sik. Un weer hei denn maal
Tohuus, denn vertellte hei un vertellte un vertellte.
De Geschichten wöörn wiedergeven vun Vadder to Söhn,
to de Familje. So weer ok wat bi mi ankamen. Best erinner ik die Geschicht,
woso een Öllervadder vun de Seefåhrt weggahn un bi en Buurn
in Deinsten gahn is.
"Wi weeren in den Chineesch Ozeaan in een Storm kamen, so
enen gifft dat nich noch maal. Denkt man denn!
Rechttiedig harr uns de Käptn ut de Kojen smieten laten. Wi
müßten hooch in de Takelaasch un Sägel inhålen.
Arbeit in de Takelaasch, histoorsches Foto
Ik hüng an'n vördersten Mast an de letzt Raah un flöög
jümmer vun links na rechts. Harr ik nich so starke Poten hatt,
harr mi dat Schipp afsmeten, rin in den Chineeschen Ozeaan. Ünner
uns dreihte sik allens! "Nich na ünnen kieken!" harrn
wi liernt.
Dat weer en Wunner, dat wi mit dat Licht vun'n Morgen bi uns Kuntrull
faststellten, dat Abbi Wallis sien Schipp standhollen harr.
Wi harrn een gauden Kaptein, sien Naam weit ik nich miehr. De hett
uns in Wachen indeilt un twei Koppeln glieks in de Kojen jagt. Dörch
dat Knarren un Knastern vun dat Holtschipp hörte ik dat Zwiestern
vun twei Maten, de ehr Kojen in mien Neeg harrn:
"...up en Werft in Sassnitz buten se bannig gaude Scheep. Mit
een vun de groten Dinger harr dat aver nich sien Richtigkeit. Nüms
aver wüßt, welkes Schipp dat weer. Dat harrn de Seelüüd
un de Reeder vergeten.
Nacht in'n Håben vun Sassnitz. Digitaalbild Rudi
Witzke
Woans dat dortau kamen is, weit nüms. Man sää aver
so: En Räuwer harr sik ünnen an'n Håben, wo de Scheep
legen un de nien buut wöörn, nachtens in dat lütte
Huus vun en Stüürmann rinsleken. Hei weer to See. Sien
Fruu slööp, vun de vele Arbeit mit de anlandten Fisch
hunnenmööd. Ehr lüürlütte Deern aver füng
in ehr Kiep an to wäuhlen, denn wimmerte dat. De Mudder keem
nich. Dor huulte dat Lütte loos. De Räuver harr nu flink
de Kurv kratzen kunnt, noch weer Tiet. Hei aver nähm sien Prank
un höll dat Baby den lütten Mund tau. Fast drückte
hei tau. Denn strampelte dat Bünnel Leven nich miehr. Keen
Toon miehr. Dat Undeert stoppte dat Bünnel mit dat Kind in
sienen Seesack un makte, dat hei weg keem. Wohen aver mit
de dode Deern? Hei leep all länger Tiet baven an't Äuwer
Richt Königstauhl.
Äuver Richt Königsstauhl. Foto: Rudi Witzke
Bi een vun de letzten Hüüs harr hei en Schüpp
mitnahmen. Wohl so up halven Weg na'n Königsstauhl müßt
hei verpusten. De Weg güng an't Över bargup un bargdaal.
Wat daun? Dor stünn woll teihn Meter hoge Bööm
vör em, Dwargen mang de Bäukenriesen in dat Holt an'n
Königsstauhl. Dor wöör keen Minsch de negsten
199 Johr henkamen.
Junge Böken, Foto: ML
Em keem in'n Sinn, dat Bünnel an den lütten Boom vör
em intokuhlen. Upletzt leggte he Moos up dat Graff'
und trampelte allens fast. Nix weer to seihn.
De Gendarms ut de Naverdörper hülpen bi de Säuk.
Nix! De Mörder weer mit dat ierste Grootschipp verswunnen.
Woll so an 100 Johr vergüngen. De Förster von den Fürsten
to Putbus, den sien Holt dat weer, dacht sik so: Dat kann, wenn
hei noch drei bit vier Johr dröögt, en gauden Kielboom
warden. So dacht, so ok denn daan. Een Warft-Eigner köffte
den slank un graad wusssenen Bökenstamm. Un dat wöör
en Kielboom.
Böken. Foto ML
Nüms wüßt, dat in den Kielboom de Seel vun dat
vör över hunnert Johr in Sassnitz mördert Kind inwussen
weer.
Nüms kunn weiten, dat dormit en lege Geist in dat Schipp sien
Hüsung harr. Doch dat föll up, dat up ditt Schipp besünners
vele Schipperknechte ut de Masten fölen, Masten bröken,
dat Schipp sik up een Riff fastrammelte.
Denn avers leep wedder allens glatt un se harrn een gaude Fohrt,
vele gaude Fohrten. Dat wöör vergeten, dat in dat Schipp
mit de Seel vun dat mördert Kind wat Grugeliges inbuut weer.
Verspreek mi, dat du nüms wat wieder vertelltst: Ik heff in
so enen Storm bi dat Knacken un Pultern vörn up'n Bugspriet
twei lüchten blage Pünkt seihn, de as en Katteiker de
Masten up un daal lepen!" Hei makte een Paus un denn vertellte
hei wieder:
Bugspriet mit Klabautermann
"Ik weit ok noch de Nacht, as ik Waach ok för den Frachtruum
harr. Dor pulterte dat as dull. Vörsichtig makte ik een Klapp..!
Rums! Dor suuste en Bünnel Fracht in mien Richt, ik kreeg jüst
de Luuk noch tau. Un wedder weern se dor west, de twei lüchten
blage Pünkt."
Veermastbark Pamir, histoorsches Foto
Unkel Jehann stoppte en niege Piep.
"Tje, een vun Juge Uropas is denn ok Fohrensmann up disses
Schipp west. Johre weer hei up lüttere un grote Barken üm
de Welt seilt.
Denn keem de slimmste Nacht, de hei up See belevt heff. Dat weer
een staatsche Bark, mit de se ehr Fracht üm dat Kap Hoorn na
Hamborg bringen schullen. Sei harrn so veel Arbeit mit de Seils,
dat sei keen twei Daag een Friewaach harren. Un to dat Klatschen
vun de hogen Wellen, dat Brusen vun den Storm, dat Klappern vun
dat Takelaaschgeschirr keem, wat ganz lang nich west weer, dat Wummern
un Kloppen vun den Kalfaterhåmer. All wüßten, dat
se en Klabautermann an Bord harrn. Und denn müßten sei
en anbraken Mast kappen. En Wunner, dat dorbi nüms verkröppte.
Storm
Ierst harrn se dat in ehr Strapseern in de Takelaasch un an Deck
nich mitkregen, nu üm so leger: Hulen, Roren, Wommern, Süfzen
un den wedder Trummeln as up en Riesenpauk.
In de letzt Nacht weer dat Wimmern un Hulen un Roren noch leger
as tovöör. Du kunnst di de Ohren tohollen, dat Jammern
vun en Kind weer luder.
Dor müßt de Klabautermann den up uns Schipp rümspuken
Geist vun den Mörder dat letzte Maal in de Kniep nahmen hebben.
Hei ward em jaagt un upletzt dat Genick ümdreiht hebben.
Vörn un achter un över mi wedder de twei lüchten
blagen Pünkt. Ik heff mi in Zingst bi den Reeder mien
Papieren geven laten un bün an Land bleven. Vun de Seefohrt
harr ik naug."
Mit de Johren kregen de Seelüüd ruut, dat up mennich en
Schipp dat mit dat Trummeln so taugüng. Wieldat de Geist so rümmerpulterte
un mit en Kalfaterhåmer gegen de Bordwand un de Masten haugte,
kreeg hei den Naam "Klabautermann". Un wieldat nüms
dat anners verkloren kunn, hebbt de Ruganer un Zingster Seelüüd
an de Geschicht mit dat lütt Mäken glöövt. Un
denn wöör noch anhungen: Ok de Kinner, de up de Welt kaamt
un doot sünd, warden Klabautermänner. Un denn wöör
noch ranflickt. Ok de Babies, de levig up de Welt kemen un ahn Dööp
stürven, wöörn Geisterwesen.
Dat weeren den de Ruganer Klabautermänner. Un woans weer dat
in anner Länner?
Ja, dor gifft dat ok Klabautermänner, de bloots gaud sünd
un den Kaptein helpen. Se warden bloots füünsch, wenn de
Schippslüüd em brüdten.
Mit de Dampbööt verswünnen de dicken drei- un miehrmastigen
Hannelsscheep. Nüms vertellt noch wat vun de Klabautermänner,
obschonst elkeen Johr groote Scheep eenfach verswinnen un nich in
ehren Teelhåben ankamen sünd. De Radarschirm war faken
unvermaudens düster. En Schipp is för jümmer weg. Swiegen
de Seelüüd över den Klabautermann ut Manschetten, dat
noch miehr passeert? Villicht kriegt wi noch miehr to weiten.
Radarschirm
|