För
elkeen Schipp een Geist?
Un se wagten sik rut up de See
un wagen sik rut up de Ozeane,
Un een Käpten mütt weiten: Wiss ward hei mit lütte Scheep
anfungen sien.
Masten un Rahen verdwass un verdweer, elkeen hett en Bedüden un een Upgaav, wenn dat Schipp up'n Ozeaan ünnerwegens is. Wi schafften dat nich, de Deile bi ehre Naams to nömen. Een Käpten wüßt ehr Warken un Nütten in'n Storm un wenn keen Wind sik rögte. Aventüürsch weer de Seefohrt üm Kap Hoorn. Un dat duurte nich lang in de Seefohrt, dat de Matrosen un Janmaten hinner vörhollen Hannen sik vertellten, dat ehr Kaptein woll Hülp vun anner Kräfft kriegen müßt, süß weer dat nich minschenmööglich, de rechten Seils to setten orrer intohalen, dat Schipp seker üm dat Kap to bringen. De Seefohrt mit Seilscheep is vörbi. De Janmaten köönt vertellen, de Kapteins swiegen noch hüüt. Se warden weiten, woso. So kann ik denn ok beten för uns vertellen: De Geist, von den de Seelüüd snacken, is een gaude Geist, de ierst denn sien Schipp verlött, wenn dat ünnergüng. Klabautermann is sien Naam. Hei is so gaud as nienich to seihn un is gaud Fründ mit den Käpten, den hei wohrschuugt, wenn Gefohr drauhte. Hei weer de Berader vun den Kaptein. Hei hett sogoor vun Anfang bit dat Schippbuen holpen, bi't Afdichten vun't Schippsdeck, dat Kalfatern nöömt ward. Ok bi den Upbuu vun de Takelaasch hett hei Hand anleggt. Hei is en lütten Kierl, is antrocken as en Seemann. Hei hett en füürroden Kopp, witten Boort un rode Backen. Sien Ogen sünd hell un blaag, hei hett en fien Stimm un fiene Hannen. Up't Schipp is hei meist in'n Laadruum. Hei passt up, dat de Ladung nich verrutscht. Dat Schipp dörff keen Slaagsiet kriegen. Kümmt Storm up, denn sliekert hei, vun nüms seihn, an Deck, sett sik in den Anker, wenn't leger ward, söcht hei sik up den Klüverboom en Platz. Dor kann hei gaud den Kaptein seihn un de Käpten ehm ok. Se beraden sik seker. Dat warden se mit Handteiken maakt hebben. Wi weiten dat nich. Is ok ehr Saak.
Du glöövst nich an'n
Klabautermann? Umland, Seemann
Nich jümmer kunnen Klabautermann un Käpten een Schipp redden. De Käpten güng mit sien Schipp unner, de Matrosen versöchten in Reddungbööt ehr Leven to reddden, de Klabautermann verleet as Geist, as en Blitz, dat verloren Schipp un söchte sik up en Werft en nieges. Bi de velen Sagen kümmt ok annres vor.
Sekere, grote Scheep föhren hüüt över de Ozeaane. Un doch: Kümmt en Monsterwell, keen Tsunami, denn verswinnt unverwohrns dat sekerst Schipp, nüms weit wo. Anner meinen, dat en Gas, Methan, de Oorsaak is, dat Scheep verswinnen. Seefohrt is jümmer noch en Aventüür mit Radel. Dat de Kapteins hüüt beder allens rundüm seihn könnt, dorför hebbt sei nich miehr den Klabautermann. Dor dreiht sik baven in de Masten een Balken hen un her. Mit Strom meet hei, wat dor enerwat vör, neven orrer achter em is. En anner Appraat kann ok meten, wo deip dat is.
De Appraate heiten Radar. Wat de wies warden, wiesen se up en Oort Fernsehschirm. En liernte Radar-Matroos sää, wat hei wies wöör, över Funk sienen Käpten.
Un denn is Sluss mit uns Vertellen över de
Geister. So sluut ik mien Vertellen över Geister to Wader un to Land mit de Psalmwöör: "De op de See mit Scheep daaltröken, Psalm 107, 23-29
|
Rudi Witzke
23.8.2010 |