De
Peperkokenmann
Moin, moin, hier bün ik wedder. Güstern bün ik noch wedder torüüch
in den Wohld gahn. Dor steiht doch mien Slaapkist.
Bi de Küll haal ik mi aver lever mien warmes rodes Halsdook un binn dat üm. Nu kann't losgahn. Ooh, weer löppt dor vör mi her?
"Uhuu, uhuu, wat is dat koolt!", höör ik dor de Uul ropen.
"Dat is even Winter", anter de Eekkater un schüttel den Snee ut sienen Pelz. Ik stapp wieder dörch den hogen Snee.
Dor klopp ik an de Döör.
Se wink mi to. De Fru much ik lieden. Se sehg to'n Anbieten ut! Wi hebbt uns Goden Dag seggt...
Gau weern wi uns enig. Wi wullen uns tosamen doon. "Kiek mal, dat lütte rode Huus blangbi, dat dor in den Wohld liggt. Dat weer doch wat för uns twee", meen se un wies mit de Hand na dat smucke Huus. En richtig Peperkokenhuus! Hand in Hand güngen wi dörch den Snee in dat niege Huus. "Un du müsst foorts düchtig inböten", anter ik. "Sünst freert wi hüüt Nacht!" As allens trecht weer, seten wi tofreden un glücklich in uns Huus. Nu kunn Wiehnachten warrn. "Villicht kaamt wi düt Johr beide up den Wiehnachtstöller!", meen ik noch. "Leev Kinner, wi wünscht en godes Wiehnachtsfest! Juuch Peperkokenmann un Peperkokenfru." Un wohrhaftig legen se beide an Hillig Avend up den Wiehnachtstöller! Wat ut de twee woorn is, weet man nich. |
Un hier warrt de Geschicht vörleest:
Fotos un Text: Antje Heßler
8.12.2011 |