De
Peperkokenmann
Moin, leev Kinner! Ji kennt mi all, ik bün en Peperkokenmann un kaam ut dat Peperkokenland. Uns Sipp is al lang up de Welt. To de Wiehnachtstiet sünd wi ümmer wedder dor. Meist harr ik düt Johr de Tiet verslapen! Denn heff ik aver den Deckel vun mien Slaapkist upmaakt. Heff mi eerstmal de Ogen reven un üm mi keken.
Gau bün ik na buten kladdert.
Mien Weg güng dörch den Wohld. Dor harr ik mi meist verlopen. Dat weer al so düster...
Wat en Glück, en Wildswien keem mi in de Mööt.
"Kannst du mi seggen, up ik up den richtigen Weg
na de Stadt bün?", fraag ik. "Ik loop gau na de Uul,
de weet Bescheed," grunz dat Swien un suus los. "Uhuu, liekut, liekut!", huul de Uul. Ik leep wieder. Dor stünnen twee Reh mank de Bööm. "Is richtig", nicken se mit ehr Köpp. "Gah man ümmer wieder liekut, denn steiht
dor en
Un wohrhaftig, dor stünn en Peerd. Dat harr enen Sattel up den Rüüch un tööv up mi.
Gau leep ik hin un sett mi up sien Rüüch. Dor kunn ik achter den Wohld al de ersten Hüser sehn.
Bald harr ik dat schafft. In de Twischentiet weer dat al teemlich düster. Ümmer neger keem ik an de de Hüser.
Ik stünn al vör de grote Döör. Aver ankloppen un na mien Sipp fragen do ik eerst moorn. Ik wünsch en "Gode Nacht"! Juuch Peperkokenmann! Bald geiht dat wieder!
|
|
Un hier warrt de Geschicht vörleest:
Fotos un Text: Antje Heßler
4.12.2011 |