Modder Sünn ehr Kinner:
De Draken

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Dat geiht op Harvst to. De Jungs hebbt sik in de School niege Dråken buet. Op all harr de Schoolmeister Gesichter opmålt. Wiel dat he åvers bannig geern Spååß möök, harr he dor ok spåßige Gesichter opmålt. Een vun de Dråken keek so'n beten verdwarrs, de anner harr 'n grote, swarte Brill op de Nääs. Een harr schrecklich grote Ohren, een harr 'n Piep in'n Mund un de neegste en Mütz op.

Nu stünnen de Jungs op de afmeihte Koppel un leten seehrs Dråken stiegen. Dat Wedder weer herrlich. De leve Sünn schien mit ehr vele dusend Stråhlen vun'n Himmel un de Wind fleut 'n lustiget Leed.

"Workeen vun uns warrt an'n höchsten flegen?", fråågt de Dråken.
"Ik!" — "Ik"! — "Ik!", reep't vun alle Sieden.
"Achtung! Uns' Steerten verwickelt sik!", reep dee mit de groten Ohren.
"Ja, ik kann leider nich richtig kieken", sä de Schielende.

De Wind blååst ut beide Backen. De Snöör worr jümmers mehr afwickelt. Nu flogen all de Dråken hooch, hooch in de Luft.

"Wat de Jungs, vun hier båven to sehn, lütt sünd!", seggt de Piep-Dråken.
"Un de Bööm un Hüser, all'ns ganz lütt!", repen all.
"Süht een överhaupt de School?", fråågt dee mit de Brill.
"Nee, wat schöön!", reep dat ringsüm in'n Chor, "wat föhlt man sik so frie un so licht hier båven!"

Nu kemen een poor Swulken anseilt, se zwitschert heel opreegt.
"Wat för 'n Åårt Vågels sünd ji denn?", fråågt se, "wi kennt keen mit so lange, dünne Steerten. Du leve Himmel, de Feddern kann man ja tellen!" De Swulken meent nakloor de Papierschnitzel.

"Wi sünd Dråken!", seggt dee mit de Mütz.
"Goden Dag ok, goden Dag", sän de Swulken, "nehmt uns dat nich övel, åvers Dråkenvågels kennt wi nich. Wor buet ji jue Nester? Worveel Eier hebbt ji leggt? Un wor sünd de Jungen, dee ji utbröd't hebbt?"
"Wi hebbt keen Nester buet un ok keen Eier leggt", sän de Dråken, "un uns' Jungen ståht dor ünnen un hoolt dat Seil, an dat wi fastmååkt sünd."
"Gerechte Himmel!", schreeg een Swulkenmodder, "dee lååt sik vun seehrs Jungen an't Seil binnen! Wat is dat för en Optrecken?!"
"Se hebbt Junge un leggt doch keen Eier!", reep en annere, "hett man so wat all mål höört? Dat sünd ja gor keen Vågels, dat sünd flegende Söögdeerten!"

De Swulken flogen heel dammelig dörch'nanner. Miteens keem en niege Dråken ropflogen.

"Luftpost, Luftpost! Mååkt Platz, ik bün de Breefdreger!", reep he, "ik mutt nå't neegste Dörp flegen, dor mutt ik en'n Breef afgeven."
Düsse Dråken weer nich anseilt, blots en Stück Snöör hung vun em dåål. Frie as 'n Vågel floog he dörch de Luft. De Swulken flögen en Stück to Sellschop mit. Dat güng över Feller, Bööm, Beken un Goorns, ja, sogor över de Iesenbåhn güng dat eenmål.

"Dor, wor man de Hüser sieht, warrt woll dat Dörp sien", dacht de Dråken, "leve Wind, hölp mi, dat ik glücklich lannen do!"
Swupp, dor seet he ok all fast — op en'n Plummenboom. De Plummen helen em an sien'n Steert fast.
"Lååt mi los, ik mutt noch en'n Breef afgeven", reep de Dråken-Breefdreger. "Ik bün de Luftpost!"

"Is all goot! Den Breef geev ik mien'n Jungen, dat warrt all richtig sien", sä een. Dor seeg de Dråken, dat op den Boom en Mann seet, dee de Plummen plöcken dä.
De Mann möök den Dråken los un nähm em mit nå Huus.

Ooh, wat hett de lütt Peter sik freut, as he den Breef leest hett! Denn dorin stünn schreven:
"Ik heet Jakob Schmidt. Ik bün söven Johr oolt un wåhn in Eckernför.
Un nächsten Sünndag is bi uns in de Borbyer Kark Kunfermatschoon. Dor schallst du henkåmen un uns helpen, den Plummenkoken to verdrücken. Ik will höpen, dat du ok en Jung büst! Op Weddersehn, dien true Fründ Jakob; Kakao gifft dat ok."

Wat meent ji? De Peter dorv wohrhaftig dor hengåhn!

Den Dråken nähm he wedder mit.