Modder Sünn ehr Kinner:
Dat Gröten

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

"Goden Åvend", seggt en lütt Steern an'n Himmel to en Laute, dee in de düüstere Stuuv an de Wang hung, "ik schall di ok schöön gröten!"
Dorbi blenkert un funkelt se so egenortig, so, as wenn se een'n mit de Ogen kniepöögen deit.
"Du schallst mi gröten?", fråågt de Laute, "dank di ok schöön. Woher denn?"
"Nu — rååd man mål!"

De Laute besunn sik 'n Ogenblick. "Wohrschienlich vun de Vigelien, mit dee ik hüüt Åvend tosåmen in'n Konzeertsåål speelt heff?"
"Doch nich!", seggt de lütt Steern.
"Na, denn viellicht vun en'n Minschen, den mien Speel so goot gefullen hett?"
"Ok dat nicht!"
"Am Enn vun de Blomen in'n Konzeertsåål — oder gor vun de Lichten an'n Kroonlüüchter? Se stråhlt ja so hell un glöht vör Begeisterung!"
"Jümmers noch nich richtig rååd", seggt de lütte Steern un zwinkert wedder bannig lustig. "Ik will di dat blots seggen, denn råden warrst du dat ja doch nich! Vun den lüttjen Zegenbuck!"

"Vun — en'n — Zegenbuck ——?", fråågt de Laute, un dat düchter so, as freu se sik nich all to dull över dütt Gröten. "Wat kümmt de Zegenbuck dorto, mi gröten to låten?" Dat schull woll so veel heten as: Wat fallt den frechen Buck in, mi — de schöne Laute mit den snitzten Rosenmund un den Parlmuttsuum an't Kleed — gröten to låten?

"Oh, dat weer en bannig nüdliche lüttje Zegenbuck", meent nu de Steern, "Sneewitt — mit 'n poor allerleefste lüttje Höörn. Du harrst blots sehn schullt, wodennig dat op de gröne Wisch de drolligsten Sprüng möök. Denn worr he in den Stall sparrt un keek vull Lengen to'n Stallfinster rut."
"Tja —", möök de Laute — "åvers …"

"Ik weet all! Du denkst: Dat is all'ns recht goot un schöön, åvers — wat heff ik mit Stallfinster un Zegenböck to schaffen!", seggt de lütt Steern; un nu seeg 't op eenmål heel eernst un rohig ut.
De Laute sä ok nix dorto.

"Ik weet: Dat is so!", sä de Steern un keek dorbi de Laute bannig deep un dörchdringend an, "åvers besinn di blots eenmål."
Stumm — un dumm — un düüster hung de Laute dor. "Nich — dat ik wüsst!", sä se endlich.

Dor fung de lütt Steern op eenmål an to funkeln — heel drauhend. "Sooo", sä de Steern, "nu — kannst du mi viellicht seggen, wokeen di dien Saiten schenkt hett, dien schönen Saiten, ohn dee du gor nich spelen un singen kannst?"
"Dee hett mi de Vigelienbuer, dee ok de Lauten mååkt, geven", meent de Laute.

"Sooo — un wokeen hett se den Vigelienbuer geven?"
"Dat weet ik nich", seggt de Laute, so recht, as wenn ehr dat gor nix angüng. Åvers glieks dornå — so batz — fung een vun ehr Saiten an sülvern to schemern.

"Aha, see besinnt sik", dacht de lütt Steern, "dat is also doch noch gode "Saite" an ehr." Sä åvers: "Sühst du, dor hest du nu en'n Rosenmund, op den du stolt büst, un liekers snackst du so minnachtige Wöör, un du schienst vergeten to hebben, dat't de Modder oder Tant vun den Zegenbuck weer, dee den Vigelienbuer seehr Därm schenkt hett, dormit he Saiten för sien Viegelien'n un Lauten dorut måken kunn. Pfui — schååm di!"
"Ik besinn mi nu", sä heel liesen de Laute, "bi'n Vigelienbuer heff ik mål wat dorvun höört."

"Sooo. Hest dat åvers lang vergeten. Sühst du nu in, dat't gor nich fein vun di weer?"
De Laute antwoort wedder nich. Dorför glinstert nu åvers dree Saiten an ehr sülverhell.

Dat freut den lüttjen Steern bannig. He geev de Laute en'n Söten, toeerst op de sülvern Saiten un denn op den Rosenmund.
"Dat mit dat Gröten weer blots flunkert!", sä de Steern, "ik wull dien Hart blots mål op de Proov stellen. Gode Nacht. Wees in Tokunft nich so hoochnesig un vergeet mi den lüttjen Zegenbuck nich!"

Wat meent ji woll? En poor Dååg dornå håålt de junge Mann, den de Laute hören dä, se vun de Wand dåål, nähm se in'n Arm, greep in de Saiten — un — wat klung dor op eenmål ut den snitzten Rosenmund vun de Laute ruter?

En Laute doran nümmers denkt,
wokeen ehr mål de Saiten hett schenkt.
Dat mååkt den lüttjen Steern Verdruss,
un weckt dat Besinnen mit'n Kuss.
Holla hi — holla he! Holla he — holla ha.
Dor seggt de Laute miteens: "Ach ja!"

De Saiten as sülvern flimmert,
de Laute fangt an to schemern.
"Hett mi nich", un ehr Rosenmund lacht,
"en lütt Zeeg eenst de Leeder bröcht?"
Holla hi — holla he! Holla he — holla ho,
wat kunn ik dat blots vergeten so?

In Tokunft schall dat anners warrn!
Jede Laute — jede Vigelien op de Eer
Schall jümmers flietig denken doran,
dat ohn' Schååp oder Zeeg se nich veel kann.
Holla hi — holla he! Holla he — holla ho,
Lütt Steern — du büst so'n Dusendsassa.

Du schallst dat dien Swestern anseggen,
gau mien Leed nå jüm hendregen.
Hüüt Nacht een jede bi'n Sternenkuss
de Lämmer en Leed as Gröten singen musst.
Holla hi — holla he! Holla he — holla ho,
Wat warrt in'n Stall denn de lütt Zegen so froh!