Modder Sünn ehr Kinner:
De Wäsch

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

"Ik schien mit all mien Kinner vördull op en'n Goorn rop", vertellt verwunnert de leve Sünn, "un üm den Råsenplatz herüm danzen witte Gestalten in'n Ringelregen. Enige vun jüm harrn twee Been un wieder nix, annere blots twee Arms, un wedder annere harrn weder Arms noch Been. Kannst du råden, wat dat för en Gesellschop weer?"

Dat weer Wäsch! In't Huus is wuschen worrn, un nu harr man de Wäsch hier to'n Drögen ophangt — rund üm den grönen Råsenplatz herüm. Se danzt wohrhaftig un de Danzmeister weer de Wind. Hee blåås un blåås: "So mööt ji dat måken, so!" Jedet enkelte Stück wies he dat. De Büxenbeen strampelt, de Jacken smeten ehr langen Arms hooch, de langen Handdöker hüppten un danzten mit, so goot se't even kunnen.

Dat weer heel lustig. Goot weer't bloots, dat de Wäschkniepers de danzfidele Gesellschop fein fastholen dän, anners harr dat'n grotet Dörch'nanner geven. De Wäsch åvers weer dat gornich recht, sünnerlich de lütten Taschendöker nich.

"Lååt mi doch los, du olle Knieptang, du!", sä een dorvun un trock un tarrt un wull sik losrieten. Åvers de Klammern helen fast: "Hier bliffst du, bit du dröög büst", sän se, "un wenn de Sünn so wieder schient un de Wind so wieder blåsen deit, warrt't ok gor nich mehr lang duern!"

Mit dat Dröögwarrn harrn de Wäschstücken dat åvers gor nich so hild, un dat kunn man jüm nich verdenken. Denn hier buten in'n Sünnenschien to danzen, dat weer doch wohrhaftig veel schöner, as in de drang Schuuvlååd to liggen oder mit Seep insmeert, wuschen un reven to warrn oder gor ünner dat hitte Plättiesen to kåmen. Nee, hier buten weer dat an'n allerschöönsten, un dorför müsst man de Tiet ok ornlich geneten un danzen un springen un lustig sien.

"Hoppsa", reep en övermötige witte Büx un smeet dat een Been hooch — swupps, dor bleev 't över de Lien hangen un kunn ok nich mehr rünner, so dull se ok tarren un spaddeln dä. Dat lange Handdook wull em hölpen — bums, dor leeg 't op de Eer, de Klammer harr nich fast noog hool'n. O weh — nu mutt dat noch eenmål de Reis in't Waschfatt måken, dat weer em gor nich topass.

Dat övermötige Büxenbeen åvers müsst båven blieven un töven, bit een keem un em rünnerholp.

Dat duer gor nich lang. Vun't Huus her keem de Waschfru. Se droog en'n Korv, denn se op den Råsen stellen dä. As se dat ümslågen Büxenbeen seeg, håål se dat gau dåål. Denn nähm se ut den Korv en Dischdook, en poor Servietten un 'n poor Hemden rut un breedt all'ns op den Råsen ut.

"Gottloff kümmt man wedder an de frische Luft", sän de Hemden, "vun't lange Liggen in't Schapp sünd wi all ganz geel worrn. Nu müssten wi noch eenmål bleekt warrn, dat hett man nu dorvun. Passt op — glieks kümmt de gröne Kann mit dat Regenrohr un lett't op uns regen!"

De Waschfru bröch de Geetkann ok wohrhaftig un begoot dormit de Wäschstücken, dee geel worrn weern. Dat Wåter un de leve Sünn schullen se wedder schöön witt måken.

"Wat goot, dat ik nich dor liggen un mi nattregen låten mutt", sä en witte Schört un möök 'n lütten Danz vör Vergnögen. Åvers de arme Schört hett sik to fröh freut.

Op eenmål stünn de Waschfru vör ehr un bekeek se sik nipp un nau. "De Ååftplacken sünd bi dat Waschen nich rutgåhn", sä se, "dor wüllt wi 't doch glieks noch eenmål mit dat Bleken versöken!"
O weh, wat worr dat de Schört tomoot. Åvers dor holp all'ns nix, se müsst vun de Lien dåål op den Råsen. Un denn keem de Geetkann ok nå ehr un goot 't düchtig natt.

‚De lütt Rosel harr ok beter achtgeven kunnt, as se nülich de Plummen eten hett, un nich so vele Placken op mi måken bruukt', dacht de Schört bi sik. Un dormit harr se ok ganz recht.

Nu kemen twee Kinner in den Goorn un wullen dorop Ball spelen. Se lepen ünner de Wäsch dörch, åvers dor kemen se bi de Waschfru schöön an.

"Dat fehlt noch, dat ji ünner de natte Wäsch dörchloopt un se mi wedder schietig mååkt", schimp se, "töövt, bit se dröög un afnåhmen is!" Dormit müssten de Kinner sik tofreden geven. Åvers nu kemen se all Ogenblick wedder, üm to sehn, wat de Wäsch noch nich dröög weer. Jümmers wenn se wedderkemen, weer se wedder 'n lütt beten dröger worrn un ok 'n beten stiever. Toletzt weer se ganz stief.

"Nu kann man se afnehmen", sä de Waschfru.
"Worvun sünd se so stief worrn?", frogen en poor Handdöker, "kümmt dat vun't Danzen?"

De Handdöker weern noch nie, dat kunn man glieks an düsse Frååg marken. Se harrn noch keen'n Waschdag mitmååkt, anners harrn se wüsst, dat 't Stiefwarrn nich vun't Danzen, sonnern vun't Drööchwarrn kümmt.

"Wo kååmt wi nu hen?", frogen se wieder, "kååmt wi nu in en'n annern Goorn, wor wi wedder week un glatt warrt?" Åvers se kemen nu in de Bögelstuuv.

"Workeen wåhnt hier?", frogen de Handdöker, "keen is dat blanke Ungedöm, dat jümmers wedder nå uns röverkiekt?" Se meent dat Plättiesen.

"Dat is en ganz gefährliche Dååm", sän de annern, "dat is dörchut keen Vergnögen, ehr kennentolehrn. Wi wüllt ju åvers keen Bang måken, ji warrt 't ja morgen to weten kriegen."
De Handdöker kregen dat nu eerst recht mit de Angst to doon, jüm worr ganz hitt dorbi.

Se weern froh, as een keem un se ut'n Korv rutnehm un mit Wåter besprütten dä; denn dat köhl se wedder 'n beten af.

All de gröttern Wäschstücken worrn nu mit Wåter besprütt un denn fast tosåmenwickelt, so dat 't utsehg as 'n ganze Korv vull Wickelkinner. So legen se de hele Nacht, un keeneen gefull dat in denn Korv. Dat Danzen weer veel schöner wesen — åvers man kunn nich sien ganzet Leven hendörch danzen. Dat Bögeln annern Morgen gefull jüm noch veel weniger, an'n allerwenigsten de niegen Handdöker.

"Uff, uff", zisch dat Bögeliesen, as dat nå de eersten henkeem, "dat is een, dee ik noch gor nich kennen do. Freut mi bannig, Seehrs Bekanntschop to måken!"

"Mi freut dat åvers gor nich", sä dat Handdook, "See gefallt mi nich, See sünd mi veel to hitzig. See köönt ehrn Spazeergang annerswo måken, as grååd op mi!" Dorbi söch dat ünner dat Iesen wegtokåmen un trock un schoov sik op de Siet — åvers swupp, dor geev dat een Fool.
"Seht Se", seggt dat Iesen, "harrn Se lever still legen. Nu duert dat noch veel länger!"

Un dorbi möök 't kehrt un spazeer noch 'n poor Mål över de Fool hen, bit all'ns wedder glatt weer. Dat Handdook heel nu ganz still. Fool'n will doch keen Wäschstück geern hebben.

Dat Plättiesen harr hüüt 'n sworen Dag. Åvers schöön weer't doch, as an'n Åvend de Wäsch so glatt un rein tosåmenpackt dorleeg.
"Wat warrt nu?", frogen de Handdöker.

"Nu fangt all'ns wedder vun vörn an", geven de annern Wäschstücken to Antwoort.
"Kååmt wi nu wedder in't Waschfatt?"
"Dumm Tüüch, eerst wenn ji wedder schietig sünd. Nu kümmt eerst de Hauptsååk, nu mööt ji hölpen, Hannen, Liever, Glöös, Tassen un Töllers to drögen. Dat is jue Arbeit un dee Arbeit is jümmers de Hauptsååk in't Leven. Wuschen warrt ji, üm wedder arbeiten to köönt."

"Een, twee, dree, veer, fief, söss", tellt een un leggt de Handdöker all fein grååd op'nanner. "Dee sünd noch nie, dor is noch nix an terreten, dee köönt glieks so in't Wäscheschapp. Åvers eerst wüllt wi se noch mit dütt blaue Band tosåmenbinnen."

Un so kemen de Handdöker in't Schapp. Ik glööv, dat weer goot, dat se mit en Band tosåmenhool'n worrn, denn se harrn an'n leevsten in't Wäscheschapp anfungen to danzen, wat jüm an'n besten gefullen harr.

Un wat worr mit de anner Wäsch?
Wat terreten weer, dat wanner in den Flickkorv, un wat heel weer, dat keem in Schäpp un Kommoden. Un wi wüllt dorför sorgen, dat se nich so gau wedder schietig warrt, denn man süht doch, wo veel Arbeit un Möögd dat kosten deit, bit so en Wäschstück wedder rein is.