Modder Sünn ehr Kinner:
Märkens Reis

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Ji mööt bedenken, fröher weer dat bi de Märkens begäng, blots jümmers frie in Feld un Wohld un Wisch ümhertostromern. Männichmål seet't ok op de Kant vun'n Dörpssoot un luuster, wordennig dat Wåter, de Dörpslinn un de lütten Hüser vun't Dörp mit'nanner snacken dän.

Weer dat in'n Winter koolt, so husch dat Märken gau in Grootmodders Stuuv rin. Ei, ei — wat schöön warm un kommodig dat dor binnen weer! In'n Åven prassel dat Füer, Brååtappeln rüken ut de Röhr rut un dat Licht vun de Petroleumlamp keek dat Märken so fründlich un opmunternd an. Dor kuschel sik dat totrulig in den olen Lehnsessel an de Grootmodder un vertell ehr, wat't buten sehn un höört un beleevt hett.

Ja, so eenfach un slicht hett dat Märken fröher leevt.

Wat hett sik dat Märken åvers verfehrt, as 't een's Dåågs vun de Rundfunksellschop de Order kreeg, sik pünktlich Klock halvig veer in den Senderuum vun de Stadt Frankfurt an'n Main intostellen! Vun dor ut schull't een Weltreis antreden.

Dat arme Märken wüsst gor nich, wat dat all'ns bedüden schull. Wiel dat 't åvers vör all dat, wat "Funke" heten hett, en'n groten Respekt harr, mååkt he sik also över den Weg kunnig un steiht to de vörgevene Tiet vör den Ruum.

Schüchtern, ja, sogar 'n beten bang, bleev 't vör de Döör ståhn.
"Ååch, dor büst du ja", reep glieks fröhlich de Märkentant, "kååm ruhig her, du bruukst nich bang to sien!"
Dat Märken fååt denn ok Totruen un sett sik bi de Tant op'n Schoot.

"Nu warrt glieks de Reis losgåhn", sä de Tant. "Kiek hier: Düsse swarte Kassen is de Båhnhoff, dor warr ik di glieks rinbringen. Du weetst ja, dat all de Båhnhööf swart utsehn doot un du bruukst wohrhaftig nich bang to sien. Pass op, dat warrt sogor heel lustig warrn."

Un ehr dat sik dat Märken noch lang besinnen oder gor bang sien kunn, schwupp — weer 't all in den swarten Båhnhoffskassen binn un seet — een, twee, dree — ok all in'n Tog.

"Jümmers an de Wand lang — jümmers an de Wand lang" — un wo gau un fix dat güng! Dat weer seken en Blitztog, wenn nich sogor een vun de allernieeste, elektrischen Iesenbåhnen! In'n Nu weern se bi de eerst Statschoon vun de Reis ankåmen.
"Ümstiegen in de elektrische Dråhlseilbåhn!", hett dat heten.

Dat Märken steeg also in de elektrische Dråhtseilbåhn. Hui — wat güng dat piel dat Dack rup! Glücklich langt dat båven an.
"Statschoon Hoochantenne! Ümstiegen in de Radiowellenscheep!", heet dat båven, "affohren in de Richt nå Överallhen."

Düsse Oort weer dat Märken ganz un gor nich kunnig! Dat kenn woll de Grootmodderstuuv, Kinnerstuuv, Spinnstuuv, Modderschoot, Vaddersknie un annere. Sogor nå "Opernhuus" weer dat Märken all 'n poormål fohrt. Åvers "Överallhen …?" Nee, dat hett't noch nie höört! Dat Märken möök 'n bannig verbååstet Gesicht.

Åvers hier båven harr man sik all doran gewöhnt. All de Geschichten, Märken un Leder möken verwunnerte Gesichter, wenn se vun hier båven dat eerst Mål en Weltreis mit de Radiowellenluftscheep måken schullen.

Nu sehg dat Märken ok, dat ja en Barg Scheep dorstünnen.
"In wat för een schall ik denn instiegen?", froog 't angstig.
"In dat vun Nr. 470", antwoort en Stimm.
Ååch, vör dee stünn 't ja grååd! Verlichtert åten dat Märken op, besteeg fideel dat Luftschipp un fohr nu also dörch den blauen Luftozean dorhen.

Nå korte Tiet landt dat Schipp. Wor — dat kunn dat reisende Märken nich kunnig warrn. Noch eenmål heet dat en lütte Streck mit de Dråhtseilbåhn fohren — denn fohr man in de lütte Lokalbåhn. Anstatt dat man hier nå sien Fohrkoort fråågt worr, kreeg man een in de Hand drückt. Ja, dat weer doch en afåsig Reis! "Nå Gretel", stünn op de Koort.

"Goden Dag, ååch: Köönt Se mi viellicht seggen, wor de Gretel wåhnt?", fråågt dat Märken.
"Wiss! Wiss!", heet dat, "bidde, nehmt Se blots de Elektrische hier. See föhrt dörch de Hörerstrååt bit direkt vör dat Huus."
Also: Instiegen un dörch de Hörerstrååt. Dat weer di en Freud, dat dat Märken so dicht vör dat Ziel weer!

"Gretelsohrplatz!"
"Stopp! Hier mutt ik utstiegen", reep dat Märken. Denn stünn't vör den rosaroden Toorbågen, dörch den dat gau in Gretelhuus rinslüppen dä. Schon güngen de twee Flögeldören wiet åpen, un "Willkåmen" stünn op en Schild över de Döör schreven. Dorünner hung en lütte, bunte Kranz. Dat Märken weer an't Ziel vun sien Reis, in de Hartkåmer vun de lütt Gretel anlangt.

In de Kåmer brenn en hellet Licht. So hell stråhl dat Licht, dat dat Märken suutje een beten de Döör opmååkt, üm to sehn, of man buten ok wat vun dat Licht sehn kunn. Süh dor, de twee lütten Kiekogenfinster in Gretelhuus lüchten in'n hellen Wedderschien! Un nu höör man ok ut en Eck herut en fröhlichet Smuustern.
"Nu schriev ik blots glieks in dat Vergeetminichbook in, dormit de Gretel dat nich vergitt", klung dat båven vun de Dackstuuv dåål. Dor klatter dat Märken rop un schreev also sien'n Nåmen in en Book rin. "Gedächtnis" stünn dorop, un en grotet, blauet Vergeetminich weer dorünner måålt.

Wiel dat't so'n beten kunterbunt båven in de Dackkåmer utsehg, dacht dat Märken: "En Vergeetminich schient mi hier torecht an'n Platz! Ik will höpen, dat Gretel vergitt mi nich un behöllt mi leev."
Un dat Märken freu sik doch bannig, dat 't düsse wat åventüersche Reis mååkt hett!