Modder Sünn ehr Kinner:
Dat Swartbroot

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Endlich smölt de Snee op de Feller! Nieschierig keken vele, vele gröne, tosåmenwickelte Bläderspitzen ut de Eer rut. As ganz lütte, gröne Zuckertüten segen se ut!
„Wat is denn dat?“, froog Fru Spatz.
„Dat is Swartbroot!“, sä Herr Spatz mit grote Bestimmtheit.
Hansine Spatz weer bannig verbååst. „Mien Leevdag nich!“, sä se, „ik kenn doch Swartbroot. Haha, dat süht doch ‘n beten anners ut!“
Dor worr Hermann Spatz füünsch: „Un wenn ik di segg, dat is Swartbroot, denn kannst du dat glöven, basta! Ik will blots höpen, in’n Winter ok ‘n poor Krömel dorvun to kriegen.“
"Du Grootsnavel wullt jümmer allens beter weten!", schamfeer Hansine Spatz torüch. (Ja, dat Ehpoor Spatz harr sik faken in de Wull.) Hansine schüttköppt, floog åvers mit ehrn Mann dorvun.

Nu kemen Fröhlingssünn un Fröhlingswind.
„Willkåmen, junget Koorn!“, sä de leve Sünn un geev all de lütten Grönen en’n Söten, „weten ji denn ok all, wodennig ji heten doot?“ 
„Wi heet Roggen!“, reep dat ringümher.
„Goot, bannig goot!“, lööf de Wind, „åvers wat ji mål warrn wüllt, dat weten ji nakloor noch nich.“
„Swartbroot! Pumpernickel! Strohmatten! Peerfoder! Biogas!“, reep dat bunt dörch’nanner.
„Wat? Ji lütten Stromers, dat weet ji ok all?“, reep verbååst de Fröhlingssünn, „Gott lååt jue Drööm wohr warrn!“

De lütten Grönen worr dat heel wohl bi all de fründlichen Wöör. Totrulich wickelt se ehr grönen Tüten ut’nanner. Åvers dor seeg man ok, dat’t gor keen Tüten weern. Dat weern jümmers twee lüttje Bläder, dee sik leevvull umslungen helen.
„Wat schöön is doch de Fröhling!“, repen se. Un se fungen glieks an, mit den Wind to spelen.

De junge Roggen wuss un wuss. Hee speel ok nich mehr. Hee harr noog dormit to doon, sik jümmers wedder vör den Himmel to verneigen. Un denn harr he ok Sorgen: „De velen roden Blomen, dee dor mang mien grönen Spieren wassen doot, fangt bilütten an, mi lästig to warrn!“, klåågt he, „se nehmt uns ja all dat Eten weg; un all dat Drinkwåter dorto!“
Dor lachten all de Mohnblomen, dee ok Klatschmohn oder Klatschrosen nömt warrt, lachten un lachten.
„Övermötiget Gesinnel!“, schimpt de Roggen, „tööv man, wenn ik eerst meiht warr, denn nämlich mööt ji all starven!“
Dor lachten all de Mohnblomen noch veel övermötiger, sän åvers nix mehr.
„Ik glööv sogor, dee bild‘t sik wat in, mit uns in dat Swartbroot rintokåmen!“, fluustert een Roggenspier de annern to.

Eens Dåågs kemen Kinner an dat Feld. Se plöcken sik vun de roden Blomen en’n Struuß, un’n poor annere Kinner möken sik lüttje Poppen dorut. Een Kind zupp ‘n rodet Blatt af, legg dat över Dumen un Wiesfinger un sloog dorop; dat klatsch blots so!
„Klatschbåsen sünd ji also ok noch“, repen de Roggenhalme argerlich.
„Worüm nich? Wenn dat de Kinner blots Freud mååkt!“, lachten de Klatschrosen. Un de Kinner harrn wieder ehrn Weel in dat Feld mit de roden Blomen.

De Halme weegt nådenkern seehrs dicken Köpp.

Ja, dicke, lange Köpp harrn se nu kregen, sogor mit lange, borstige Hoor doran.
„Heel anstännige, lange Slingel sünd ji ja worrn!“, sä de Wind.
„Un wat mååkt jue leven lütt Kinner?“, fråågt de leve Sünn.
„Oh, danke! Wi hebbt se schöön sorglich in’n Pappkasten verpackt“, sän de Roggenhalme, „so weegt wi se.“
„Dat is goot, dat ji se wohlverwohrt hebbt“, sä de Wind, „denn morgen will de Buer ju afsnieden. Un denn schüllt ji düchtig verdöscht warrn.“

De Mohnblomen worrn ok vun de Sünn nå ehr leven lüttjen Kinner fråågt. „Oh, danke, wi behöden se tru!“, sän se.
„Wor hebbt ji denn jue Kinner?“, frogen de Roggenhalme misstruusch.
„Ji hebbt dat doch höört: ünner uns’e Hööd“, lachten de Klatschrosen luut un lustig.
De Halme keken neger hen. Dor segen se, dat sik de Hööd vun de Klatschrosen verännern leten. Rundüm weern se nu ünnen dörchbråken. Achter de Löcker åvers kribbel dat vun lüerlüttje Dinger.

Dor worr dat de Roggenhalme bannig, bannig bang.
„Ji schüllt sehn: De roden Blomen warrt mit uns mitmeiht warrn! Un wiel se seehrs Kinner nich in Schachteln dreegt as wi, sonnern achter dörchlöckerte Hööd, so warrt de Kinner all op’t Feld rutflegen un dor wåhnen blieven!“, sä een Halm. Dor sä dat wedder een den annern wieder, bit dat am Enn dat ganze Koornfeld nådenkern de Kööp weegt.

De Mohn höllt sien Samenkoorns al praat, de Roggen kiekt nieschierig

Un as de een Halm dat seggt arr, so keem dat ok. De Roggen worr meiht un de roden Mohnblomen mit. Hui, dor flogen glieks dusend Mohnköörn över dat Feld hen, un denn nochmål un denn nochmål dusend.
„Seht ji nu, wordennig wi starven?“, reep een rode Mohnbloom de Roggenspieren to, „ik alleen heff so veel Kinner, dat se in’t neegst Johr so teemlich en ganzet Roggenfeld root farven köönt!“

De Buer schimpt bannig dull. „Düsse verflixte Mohn! Dat man dat Unkruut ok so gor nich loswarrn kann!“
Hee wüsst sehr woll, dat he mit den Roggen ok noch vele dusend Mohnblomenköörn mit nå Huus nähm. Åvers dor weer even nix to måken.

Nu leeg de Roggen in de Schüün. De Döschmaschien brumm gewaltig. Se dösch op de armen Halme los, dor möken se geern seehr Schachteln op un geven de Köörn herut.

Een’n ganzen Dag lang güng dat so. An’n Åvend legen de Halme to Bünneln tosåmen. De Köörm åvers weern glieks in Säck fullen.
„Nu sünd wi blots noch Stroh!“, sän de Halme, „of nu Strohmatten un Springseilen ut uns mååkt warrt?“
Åvers dorvun wull de Buer leider gor nix weten. „Dat gifft schöne Strohbetten für mien Köh“, sä he.

In de Nacht kemen lüttje Müüs un snuppert an de Säck rüm. Se harrn gor to geern ’n poor Köörn hatt, åvers de Säck weern tobunnen.
„De Minschen warrt jümmers gieziger!“, sän de Müüs. Nu, se funnen doch noch noog to’n Åvendbroot in de Schüün, noog för sik un seehrs Kinner.
De Säck stünnen noch ’n ganze Wiel dor.

Endlich, an en’n sünnigen Winterdag, worrn se op’n Wågen låådt un nå de Möhl henfohrt. De Müller måhlt fienet Mehl dorut, dat denn to’n Bäcker kümmt.
Un de Bäcker, dee backt dorut schönet, kräftiget Swartbroot. Hei, wor fein dat schmeckt! Weetst du noch, as dien Modder di twee Schieven dorvun afsneden un mit Botter bestreken hett? „Dor hest du dien Fröhstücksbroot för de School“, sä se smuusternd.