Modder Sünn ehr Kinner:
De Posaunen in de Kark an'n Sünndagmorgen

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Vun de Empore in de Kark lüden goldfunkelnde Posaunen den Sünndagmorgen in. Se blååst un smettert in'n Chor, de depen un hogen Posaunenstimmen, se juvelt un juuchzt! Dor freu sik de Sünndagmorgen un smuustergrien droomverloren in de Kark rin.
Un droomverloren keken ok de velen, velen Minschen op de Karkenbänk nå de Posaunen rop. Dat weer jüm, as harrn se Flögels kregen, starke, grootmächtige Flögels, un as wöörn se sülvst nu vun düsse Flögels empordrågen — rop — rop — wohen?
Luuster mål, wat de hellste Posaunenstimm smettert! Selig, oh, selig, as floog se all vöran, gau rop, in, vun de leve Sünn beschienen, lichte Höhen! Een'n korten Ogenblick seeg man se, ganz hooch båven in't Ätherblau, in't Sünnenlicht blenkern, vun Engeln ümsweevt.

Denn keem se, vun Engeln langsiet, suutje wedder ehr Swestern in de Mööt flågen. Gau, grienend sett sik jede lütt Engel op een Posaun, un nu flogen se all tosåmen een Wiel dor båven, in'n Glanz vun de Wulken, sungen un juuchheien. Denn leten se sik all wedder nå de Eer dåålfallen un — ja: Nu weer de ganze Kark op eenmål füllt mit de himmlischen Engeln!

Stumm seten de Minschen un röhrten sik nich. De Engeln seten op seehrs Schoot, op ehr Knee'n oder ehr Schuller. Se suustert jüm wat in't Ohr un kloppt an ehr Harten. Dor sprungen de Dören vun de Harten wiet op — un liesen un smuustern trock de Sünndagmorgen dorin in.