Modder Sünn ehr Kinner:
De Steernblomen

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Dor weer mål en allerleevste, lüttje Engel, dee harr gollene Locken, en'n lütten Mund, nich grötter as'n Kassbeer, un Ogen, so blau, so kloor un so deep as'n Himmelssee. De lüttje Engel weer för gewöhnlich recht brav, åvers — man weet: Ok en Engel hett af un an en'n legenDag! En'n Dag, an den dat is, as wenn em en lüttje Düvel in de Nack seet, dee em so männich Böset in't Ohr suustern dä. So en'n Dag harr uns lütt Engel hüüt.

De Steernblomen

All vun'n fröhen Morgen an weer he mit 'n Schippenmund in'n Himmel ümherslennert. Hee harr de Wulkenschååp an'n Steert zuppt un veel annere Däämlichkeiten anstellt.

Oft noog harr sien Chef Petrus em droht. Nu weer dat Åvend un to'n Glück bald Tiet to'n Tobettgåhn. De lütt Engel weer åvers noch nich an de Reeg un seet noch 'n beten op sien'n Wulkenschemel vör de Slååpstuvendöör. De Steerns sünd even eerst ansteken worrn un lüüchten överall gollen mang de Wulken hervör.

Un dor, ik weet nich, wat den Engel egentlich infullen is — åvers miteens harr he den eersten Steern packt un op de Eer rünnersmeten. Un as wenn em dat Speel gefull, stünn he op, håål sik noch een'n Steern un smeet em den eersten achternå. Wupps — noch een'n, schwupp — un noch een'n. Un denn grien de Engel fröhlich, denn he harr höört, as dat dor ünnen liesen "plitsch-platsch" mååkt hett. Wiss weern de Steerns all in't Wåter fullen.

Wedder nähm he en'n Steern, håål ut, smeet — un stell sik op de Tehnspitzen, üm to kieken, wo dee nu henfull. Grååd seeg he noch, as en grote, mächtige Barg den Steern opfung. Miteens höör he en drohendet Räuspern achter sik. Gau wull de lütt Engel sik achter en Wulk verkrupen, åvers dor hett Petrus em all tofåten kregen.

"Wat mååkst du dor?", reep he em an. "Wat du dor mååkt hest, will ik weten!"
De lütt Engel sweeg, leet den Kopp deep sacken un steek den Finger in'n Mund.
Dor fååt Petrus em an'n Arm un schüddel em gehörig dörch. "Du Bengel!", reep he, "wo hest du de Steerns hensmeten?"
"Oh — ah —", antwoort de Engel, sluck 'n poor Trånen un wies mit natte Fingern op de Eer dåål.
"So", sä Petrus, "du büst mi åvers en Bengel! Tööv man, du Nixnutz", un wedder rüddel un schüddel he den lüttjen Engel, "foorts geihst du nå'n Måånd un seggst em sülven, wat du anrichtet hest!"

Wat holp dat? Geern güng de Engel nich. Åvers am Enn bleev em nix anneret över as to wenen un mit sien Hannen vör't Gesicht nå'n Måånd to trotten un em bannig ståmernd un bannig jämmerlich düsse lege Geschicht to vertellen.

De gode ole Himmelswächter schüddel den Kopp. Hee kunn dat nich begriepen, dat en Engel op so'ne böse Gedankens kåmen kunn. Man hee möök sik Gedankens doröver, wat nu ut de Steerns dor ünnen worrn weer.

"Höör mi to, Engeljung", sä he to em, "ik will di mål wat seggen. Wat man hensmeten hett, dat mutt man ok wedder opsammeln. Also geihst du morgen op de Eer rünner un söchst mi de Steerns wedder tosåmen! Åvers dat du di nich infallen lettst, ehrer wedder roptokåmen, as bit du all funnen hest!"

De Engel kreeg nu åvers 'n ornlichen Schreck. Op de ganze Eer rümgåhn un de Steerns söken? Åvers wenn de Måånd wat sä, denn geev dat keen Wedderpart, dat wüsst de Engel. — Also leet he den Kopp hangen un trott dorvun.

Annern Morgen worr de lüttje Engel mit den eersten Sünnenstråhl op de Eer dåål schickt. An'n Dag dornå, wedder üm de Åvendtiet, bollert dat miteens gegen de Himmelsdöör.
"Nanu", seggt Petrus, "wat, du all wedder?" fråågt he baff, as he den Donichgoot vun güstern buten ståhn seeg, "nu, hest du de Steerns wedder mitbröcht?"

De Engeljung weer mit en'n Satz in den Himmel sprungen, patsch de Hannen tosåmen un lach: "Heff ik nich!", sä he eenfach. Un dat klung gor nich so, as müsst he nu bang sien.

De Måånd un all de Engels weern intwüschen dorto kåmen, um to hören, wat de Engel to vertellen harr.

"Denkt ju mål", sä he, "as ik an den See keem un sä, hee schull mi de Steerns rutgeven, dee dor rinfullen sünd, dor antwoort he: »De Steerns? Dor swümmt se ja. Åvers hergeven war ik se nich wedder!« Dor seeg ik op dat Wåter en wunnerschöne, grote, witte Bloom swemmen, blots in de Mitt weer se noch 'n beten gollen. Schull ik dee nu wegplöcken? Denn harr ik doch den See sien'n schönsten Smuck wegnåhmen!

Denn keem ik an dat Holt. »Wohld«, froog ik, »hest du güstern een poor gollene Steerns opfungen?«
»Goldsteern? Ja, wiss«, sä he glieks, »du willst se doch nich etwa wedder weghålen?«
»Wo sünd se denn? Wies du se mi mål?«, froog ik.
Dor wiest he mi schöne gollengele Blomensteerns. Twee Minschen ståht dorbi, un de een seggt grååd: »Dee sünd doch to schöön! Grååd so as de gollen Steerns an'n Himmel!«

Dor segg ik nix mehr un bün wiederlopen nå'n Barg. As ik den groten, hogen Barg sehn heff, dor heff ik mi böös verfehrt! Ropkrabbeln kunn ik nich mehr, dorto weer ik to mööd, un to'n Flegen ok. »Barg«, heff ik ropen, »bidde, smiet mi doch de Steerns wedder dåål, dee ik di güstern tosmeten heff!«
»De Steerns?«, röppt de Barg, »fallt mi gor nich in! Jem gefallt dat bi mi recht goot un se sitten nu in'n warmen Sünnenschien. Gåh man wedder nå Huus un segg in'n Himmel schöne Gröten vun mi. Se hebbt dor båven noch Steerns noog, düsse hier köönt ji mi geern låten!« So sä de Barg to mi!"

Bi düsse Wöör keek de lüttje Engel den Måånd an, wat hee woll för'n Gesicht möök. Wat schull de leve, ole Måånd dorto seggen?
Sien Steerns güng dat also goot, dorüm bruuk he sik keen Sorgen mehr to måken. Minschen, Barg un See harrn se leev un freut sik, dat se bi jüm weern; dat weer goot so.

Åvers — de Engel? De mootwillige lüttje Engel? De Måånd keek Petrus an, wat dee woll dorto menen wöör. Man hee möök blots en nådenkern Gesicht. Åvers denn keek he ok den Måånd an, un de beiden kniepöögen sik mit de Ogen to, so, as wullen se seggen: "Denn lååt wi em dat noch eenmål dörchgåhn, nich wohr!"

"Åvers dat segg ik di!", droh Petrus, "wehe, wenn mi sowat noch eenmål vörkümmt! Denn sparr ik di in de düüsterste Wulkenkåmer un denn kannst du mål sehn, wodennig dat is, wenn man dat schöne, gollene Himmelslicht wegsmeten hett."

De lüttje Engel weer nu bannig froh un sprung gau wedder ünner de annern Engels.