Modder Sünn ehr Kinner:
Wat de lüttje Håås utkunnschaftet

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

De Distelfink, oder ok Stieglitz nöömt, harr sien Beleven vertellt, un de Dannenkinner harrn opmarksåm tohöört. Glemernde Kleeder ut Lack to kriegen, en Bett, en Kommood oder en Schapp to warrn, dat wär den een'n oder annern all recht wesen. Åvers — de Såågmöhl! Dat müsst doch wat Furchtboret sien. Nee, also, dat geev op de Eer woll noch 'n beteret Loos, as grååd en Möbelstück to warrn.

Wat de lüttje Håås utkunnschaftet

De Distelfink harr mit sien Vertellen nich veel Glück hatt. Viellicht funn de lütt Håås dorför ümso mehr Bifall. Åvers de Håås harr to de Familie noch wat op dat Geweten vun'n letzten Winter her. As dat so koolt weer un dat letzt beten Foder vun Snee todeckt weer, dor harr he to dat lüttje Reh dröven in't Holt seggt: "Duhu, hüüt gåht wi nå de Dannen röver. Dee hebbt so gode, frische, zorte Bork, dee gnabbert wi an!"

Seggt un dåån — hopp, hopp.

Dat weer twoor blots ut Hunger passeert, åvers Unrecht weer't liekers, denn de Herr Håås wüsst dat woll, dat't Angnabbern de Dannenbööm nich goot bekeem un dat de Förster bannig böös warrt, wenn he dat sehn wöör.

As nu de Håås dat hören dä, wat sik de Dannenkinner wünschen dän, dor dacht he glieks bi sik: Håsemann, hier bütt sik en Gelegenheit, dee dummerhaftige Geschicht weddergoottomåken. Kann ik denn nich ok wat utkunnschaften, wat noch ut Dannenbööm warrn kann?

Un vun Stünn an hoppel de lüttje Håås herüm, sparr de Ogen op, heel sien Lepel stief un luer dorop, mål hier wat to sehn oder dor mål to hören, wat't de nieschierigen Dannenkinner vertellen kunn. Åvers de lütt Håås sehg un höör'n lang Tiet nix.
Workeen schull ok in't stille, düüstere Holt wat dorvun weten? Dor müsst all mål een ut de grote, wiede Welt in't Holt kåmen.

Un een's Dåågs keem een! Mit lange, grote Schreed keem en Hannelsmann dörch't Holt marscheert, de Håås sehg em all vun wieden. Op sien'n Rüüch droog he en Kiep. Wat åvers in de Kiep binn weer, dat kunn de lütt Håås nich so recht sehn.

De leve Fröhjohrssünn schien mit all ehr Stråhlen, un nu bleev de Mann ståhn un wisch sik mit 'n Taschendook dat Gesicht. Hitt weer dat hüüt! Un mööd weer he ok! Keen Wunner, wenn man bi dee Hitten so'n swore Kiep op'n Rüüch driggt un dormit bargop un bargdåål, vun Dörp to Dörp treckt.

Åvers hier in't Holt, dor weer dat goot. Veel Schadden un koolt, un dorto de herrliche Dannenduft. De Mann åten so recht deep, keek rop nå de hogen Dannenbööm un denn wedder dåål op den grönen Moosteppich. Hier sik 'n lütte Wiel henleggen, üm uttorohn, dat wär wunnerbor! De Kiep dåål un henstellt un foorts leeg he lang. Wat schöön weer dat Moos. Dor bruukt een wohrhaftig keen Koppküssen. Nu fung ok noch de Dann an, em en Slååpleed to ruuschen, un he sleep in.

De Håås hett achter sien'n Boomstrunk dat all'ns beluert. As he nu marken dä, dat de Hannelsmann fast sleep, keem he — hopp, hopp — 'n lütte beten neger. Markwürdig, wat dat för'n Kiep weer! As'n Käfig sehg se ut, so ganz ut Holttrallen. Un mang de Trallen hendörch sehg man — ja, wat weer dat, wat dor herutkeek? De lütt Håås sprung'n Stück neger hen.

"Wokeen harr dat dacht", klung dat miteens ut de Kiep ruter, "dat wi noch eenmål uns Heimat, dat Dannenholt, weddersehn wöörn?!"
De lütt Håås spitz sien Lepel un möök grote Ogen.
"Ik harr dat nich dacht", klung dat wedder vun een annere Stimm, "as mi dat Mest in't Holt ståken worr, heff ik glöövt, dat mien letzt Stünn slåån harr."
"Ja — un dorbi fung dat Leven eerst an. Freust du di, dat du nu en Röhrbessen worrn büst?"
"Oh, ja. In bunte Schöddeln danzen, dat mutt ja ganz lustig sien. Åvers in't Dannenholt weer dat ok schöön, nich wohr?"

De Röhrbessen un de Kååklepel snackt so mit'nanner, se weern beid so'n beten ergrepen. Dorför sä ok nu de Lepel: "Ik kunn hulen, wenn ik an de schöne Jugendtiet in't Holt denken do."
"Egentlich", sä he wieder, "is dat bi uns'een doch ganz verkehrt. In sien junge Johren mutt man stief un still ståhn — un nåher, wenn dat Öller anfangt, schall man doch lehren to hopsen un to springen."

As de Håås dat höört harr, weer he mit dree Sprüng bi de Kiep.
"Lepel gefällig?", klung dat em in de Mööt.
"Nee, danke, mien sitten noch fast", reep de Håås.
"Ååch, wo", lach de Lepel, "Kååklepel meen ik, mit dee een ok eten kann."
"Leve Kååklepel, seggen Se mi doch: Weten Se viellicht, wat ut een Dannenkind låter warrn kann?"
"Kloor weet ik dat! Bün ja sülvst mål een wesen!"

Wokeen weer nu woll froher as de Håås? Glieks leet he sik nipp un nau vertellen, wodennig dat Verännern vun'n Dannenboom to'n Kååklepel vör sik gåhn weer. Dat Mest speel dorbi — leider — en grote Rull. De Kååklepel worr ut Dannenholt snittjert, as all de annern Såken ok, dee noch in de Kiep steken dän. De Lüüd, dee dat möken, nöömt man Holtsnittjers. In dat Dörp, wo de Holtsnittjers wåhnt, warrn feine Såken mååkt! Peer un Wågen, Poppenmöbelmang un Iesenbåhnen. Ja, un Schachteln mit Hüüs un Bööm un Deerters, root un geel un gröön anmåålt, dat't een Vergnögen weer, dat all'ns antokieken. Of de Håås denn noch niemåls op'n Wiehnachtsmarkt wesen is? Oder in een'n Speeltüchlåden? Dor weer dat all'ns to sehn.

Ja, ok so'n Pepermöhl kann vun Holt sien!

"So, so!", sä de lütt Håås un fååt sik an'n Kopp, "wenn ik blots vun all dat nix vergeten warr. Dat is'n beten veel för so'n lütten Håsenkopp. Möögt Se mi de Såken, dee dor noch in de Kiep steken, nich ok wiesen un verkloren?"
"Wiesen? Dat kann ik nich", sä de Kååklepel, "See mööt dörch de Sticken kieken, denn will ik See verkloren, wat se sehen doot."
"Glieks, glieks", sä de Herr Håås, "ik will mi gau noch een to Hölp hålen." Hopp, hopp — weer he dorvunsprungen. Nå'n poor Minuten keem he all wedder. Mit em dat Frollein Rootkehlchen, Fru Feldmuus, dee ok nich wiet vun sien Tohuus wåhnen dä, un sien öllst Söhn Hoppli.

Kannst ok en Kantüffelstampfer warrn!

"So, nu vertell mål!", sä de Håås, "wat is dat för en Ding, wat utsüht as een Vågelnest?"
"Dat is en lütt Napp", meen de Kååklepel, "dor kann man Sand rindoon, oder wat anneret, oder de Hunnen kriegt ehr Freten dorin."
"Man wieder!", seggt de Håås, denn vun Hunnen höör he nich geern wat. "Wat is dat för'n Stock, dee mit de zackten Knööp doran?"
"En Spazeerstock!", schreeg Hoppli, Füer un Flamm dorvun. Siet dat he nülich mål een'n Herrn mit 'n Spazeerstock dörch dat Holt harr gåhn sehn, funn he dat bannig vörnehm.
"En Spazeerstock bün ik nich", sä de Röhrbessen, "woll åvers en Danzmeester. Ik mutt jümmers springen un danzen."

"Bidde, wieder: Wat is dat Lange, Runne, mit de beiden Grääp an jede Siet?"
"Ik hool dat för en Wust", sä Fru Feldmuus un keek vull Verlangen dornå hen. Op so'n dicke Wust harr se grååd Apptiet.
"Ik wöör See nich råden, dor rintobieten", sä de Kååklepel. "Dat weer doch schååd üm Seehrs smucken Tähnen. Nee, dat is en Nudelholt. Keen dorünner to liggen kümmt, dee warrt so dünn un glattrullt as'n Stück Papeer."
Hoppsa — dor wär'n se meist övereenanner purzelt, de veer! So verfehrt sprungen se vun de Kiep torüch. Nee, glitscheglatt rullt to warrn, dat wullen se nich! Dat müsst ja en furchtboret Ding sien, so en Nudelholt!

Dat Frollein Rotkehlchen weer de Eerst, dee sik vun den Schrecken verhåålt hett. See hüpp wedder nå de Kiep hen un keek mit ehr kloken Ogen mang de Sticken.
"Dor is ja ok en Spreenkasten bin, åvers dor schient keen Döör an to sien. Wodennig köönt de Spreen denn dor rinkåmen?"
"Dee schall överhaupt nich dorinkåmen", sä de Kååklepel, "dor kümmt wat Feinet, wat Wittet rin, un dat nöömt sik Mehl!"
"Mehl?", plappert se all veer verbååst nå. Wat dat åvers weer, wüst keeneen.

Noch mehr Karriereschangsen för Holt:
En Koffimöhl kannst ok warrn!

"Un dat Runne, mit dat Dråhtgitter un de velen Löcker", fråågt nu Hoppli, "wat is denn dat?"
"Dat", verkloort de Kååklepel, "dat is en Seef. Dor sleit man Soßen dörch un de Supp, wenn se knollig is."
"Denn wüllt wi dat Seef de Modder mitbringen", sloog Hoppli vör, "denn de Kohlsupp is nu jümmers so klumpig."
Dor trock em de Vadder suttje an'n Lepel. Åvers wat Wohret weer doran. Herr Håås harr dat sien Fru ok all seggt. Åvers frech weer dat liekers vun den Bengel, över de Kååkkunst vun de Håsenmodder hier luut to quesen — un Strååf mutt sien. Un nu huult Hoppli.

Kannst ok en Sniedbrett warrn — mit Aantenkopp!

Dor möök de Mann, den de Kiep höört, in'n Slååp en Bewegen, reev sik de Ogen un richt't sik op. Hest du nich sehn, weern de Håsen, Rootkehlchen un Feldmuus weg.

An'n Nåmiddag, so üm de Kaffeetiet herüm, reep een vun de lütten Dannen in de Kinnerstuuv: "Ååch, wokeen kümmt denn dor op Besöök, de Herr Håås! Goden Dag, Herr Håås."
Höfflich, as he nu mål weer, verböög he sik, möök Männchen, streek sik den Snurrboort, reev sik vergnöögt de Potens un sä geheemnisvull smuustern: "Ik weet nu ok wat!"
"So? Wat weten Se denn?"

Un nu vertellt de Herr Håås, twoors 'n beten wat tögerlich, un wenn he dat nich mehr so recht wüsst, müsst he twüschendörch nådenken. Blots de Geschicht mit dat Nudelholt versweeg he, denn he dacht: Wat schall man to de Kinner vun dermåten gruselige Såken snacken.

De Dannenkinner wullen jümmers mehr hören. Peer — Wågens — feine, bunte Schachteln — Dwarl un Lepel, dee in bunte Schöddeln danzen dän.
"Muhme Dann, hest du dat höört?", frogen se de ole, kloke Dann.
"Oh, ja! Åvers dat Mest?"

O hauehaueha! Dat Mest!

Dat Mest! Richtig. Dat Snittjermest! To dumm! Of man denn gor nix warrn kunn, ohn dat't Mest oder de Sååg uns to Lief gåht?
"Nee, nee", lach de Dann, "ohn Möögd un Plååg kümmt man to nix!" Åvers — wokeen fein to Huus blieven un hölpen wull, en'n Wohld in't Leven to ropen, dee bruukt keen Mest un keen Sååg."

Still worr't — un Swiegen. Un denn en depe Süüfzer.
"Muhme Dann, nich wohr: En Wohld mutt doch ok sien! Anners kunnen de Minschen doch nich mehr dorin spazeren gåhn."
"Wiss doch! En Wohld mutt ok sien."

"Muhme Dann, weetst du — ik will di lever hölpen, en'n Wohld optobuen, as de Dannenkinner to vertellen, wat ut jüm all'ns warrn kann!", meen de lüttje Håås am Enn.