Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen De Distelfink, oder ok Stieglitz nöömt, harr sien Beleven vertellt, un de Dannenkinner harrn opmarksåm tohöört. Glemernde Kleeder ut Lack to kriegen, en Bett, en Kommood oder en Schapp to warrn, dat wär den een'n oder annern all recht wesen. Åvers de Såågmöhl! Dat müsst doch wat Furchtboret sien. Nee, also, dat geev op de Eer woll noch 'n beteret Loos, as grååd en Möbelstück to warrn. Wat de lüttje Håås utkunnschaftet De Distelfink harr mit sien Vertellen nich veel Glück hatt. Viellicht funn de lütt Håås dorför ümso mehr Bifall. Åvers de Håås harr to de Familie noch wat op dat Geweten vun'n letzten Winter her. As dat so koolt weer un dat letzt beten Foder vun Snee todeckt weer, dor harr he to dat lüttje Reh dröven in't Holt seggt: "Duhu, hüüt gåht wi nå de Dannen röver. Dee hebbt so gode, frische, zorte Bork, dee gnabbert wi an!" Seggt un dåån hopp, hopp. Dat weer twoor blots ut Hunger passeert, åvers Unrecht weer't liekers, denn de Herr Håås wüsst dat woll, dat't Angnabbern de Dannenbööm nich goot bekeem un dat de Förster bannig böös warrt, wenn he dat sehn wöör. As nu de Håås dat hören dä, wat sik de Dannenkinner wünschen dän, dor dacht he glieks bi sik: Håsemann, hier bütt sik en Gelegenheit, dee dummerhaftige Geschicht weddergoottomåken. Kann ik denn nich ok wat utkunnschaften, wat noch ut Dannenbööm warrn kann? Un vun Stünn an hoppel de lüttje Håås herüm,
sparr de Ogen op, heel sien Lepel stief un luer dorop, mål hier
wat to sehn oder dor mål to hören, wat't de nieschierigen
Dannenkinner vertellen kunn. Åvers de lütt Håås
sehg un höör'n lang Tiet nix. Un een's Dåågs keem een! Mit lange, grote Schreed keem en Hannelsmann dörch't Holt marscheert, de Håås sehg em all vun wieden. Op sien'n Rüüch droog he en Kiep. Wat åvers in de Kiep binn weer, dat kunn de lütt Håås nich so recht sehn. De leve Fröhjohrssünn schien mit all ehr Stråhlen, un nu bleev de Mann ståhn un wisch sik mit 'n Taschendook dat Gesicht. Hitt weer dat hüüt! Un mööd weer he ok! Keen Wunner, wenn man bi dee Hitten so'n swore Kiep op'n Rüüch driggt un dormit bargop un bargdåål, vun Dörp to Dörp treckt. Åvers hier in't Holt, dor weer dat goot. Veel Schadden un koolt, un dorto de herrliche Dannenduft. De Mann åten so recht deep, keek rop nå de hogen Dannenbööm un denn wedder dåål op den grönen Moosteppich. Hier sik 'n lütte Wiel henleggen, üm uttorohn, dat wär wunnerbor! De Kiep dåål un henstellt un foorts leeg he lang. Wat schöön weer dat Moos. Dor bruukt een wohrhaftig keen Koppküssen. Nu fung ok noch de Dann an, em en Slååpleed to ruuschen, un he sleep in. De Håås hett achter sien'n Boomstrunk dat all'ns beluert. As he nu marken dä, dat de Hannelsmann fast sleep, keem he hopp, hopp 'n lütte beten neger. Markwürdig, wat dat för'n Kiep weer! As'n Käfig sehg se ut, so ganz ut Holttrallen. Un mang de Trallen hendörch sehg man ja, wat weer dat, wat dor herutkeek? De lütt Håås sprung'n Stück neger hen. "Wokeen harr dat dacht", klung dat miteens ut de Kiep ruter,
"dat wi noch eenmål uns Heimat, dat Dannenholt, weddersehn
wöörn?!" De Röhrbessen un de Kååklepel snackt so mit'nanner,
se weern beid so'n beten ergrepen. Dorför sä ok nu de Lepel:
"Ik kunn hulen, wenn ik an de schöne Jugendtiet in't Holt
denken do." As de Håås dat höört harr, weer he mit dree
Sprüng bi de Kiep.
Wokeen weer nu woll froher as de Håås? Glieks leet he sik nipp un nau vertellen, wodennig dat Verännern vun'n Dannenboom to'n Kååklepel vör sik gåhn weer. Dat Mest speel dorbi leider en grote Rull. De Kååklepel worr ut Dannenholt snittjert, as all de annern Såken ok, dee noch in de Kiep steken dän. De Lüüd, dee dat möken, nöömt man Holtsnittjers. In dat Dörp, wo de Holtsnittjers wåhnt, warrn feine Såken mååkt! Peer un Wågen, Poppenmöbelmang un Iesenbåhnen. Ja, un Schachteln mit Hüüs un Bööm un Deerters, root un geel un gröön anmåålt, dat't een Vergnögen weer, dat all'ns antokieken. Of de Håås denn noch niemåls op'n Wiehnachtsmarkt wesen is? Oder in een'n Speeltüchlåden? Dor weer dat all'ns to sehn.
"So, so!", sä de lütt Håås un fååt
sik an'n Kopp, "wenn ik blots vun all dat nix vergeten warr.
Dat is'n beten veel för so'n lütten Håsenkopp. Möögt
Se mi de Såken, dee dor noch in de Kiep steken, nich ok wiesen
un verkloren?"
"So, nu vertell mål!", sä de Håås,
"wat is dat för en Ding, wat utsüht as een Vågelnest?"
"Bidde, wieder: Wat is dat Lange, Runne, mit de beiden Grääp
an jede Siet?" Dat Frollein Rotkehlchen weer de Eerst, dee sik vun den Schrecken
verhåålt hett. See hüpp wedder nå de Kiep hen
un keek mit ehr kloken Ogen mang de Sticken.
"Un dat Runne, mit dat Dråhtgitter un de velen Löcker",
fråågt nu Hoppli, "wat is denn dat?"
Dor möök de Mann, den de Kiep höört, in'n Slååp en Bewegen, reev sik de Ogen un richt't sik op. Hest du nich sehn, weern de Håsen, Rootkehlchen un Feldmuus weg. An'n Nåmiddag, so üm de Kaffeetiet herüm, reep een
vun de lütten Dannen in de Kinnerstuuv: "Ååch,
wokeen kümmt denn dor op Besöök, de Herr Håås!
Goden Dag, Herr Håås." Un nu vertellt de Herr Håås, twoors 'n beten wat tögerlich, un wenn he dat nich mehr so recht wüsst, müsst he twüschendörch nådenken. Blots de Geschicht mit dat Nudelholt versweeg he, denn he dacht: Wat schall man to de Kinner vun dermåten gruselige Såken snacken. De Dannenkinner wullen jümmers mehr hören. Peer
Wågens feine, bunte Schachteln Dwarl un Lepel,
dee in bunte Schöddeln danzen dän.
Dat Mest! Richtig. Dat Snittjermest! To dumm! Of man denn gor nix
warrn kunn, ohn dat't Mest oder de Sååg uns to Lief gåht?
Still worr't un Swiegen. Un denn en depe Süüfzer.
"Muhme Dann, weetst du ik will di lever hölpen, en'n Wohld optobuen, as de Dannenkinner to vertellen, wat ut jüm all'ns warrn kann!", meen de lüttje Håås am Enn. 25.2.2024
|