Modder Sünn ehr Kinner:
En fideele Besöök

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

"Wi mööt ju wat vertellen!" So reep dat an een'n hellichten Wintermorgen lustig in de Kinderstuuv rin, un andanzt kemen in ehr lüttje, gollene Röck, de Sünnenstråhlen. "Ei, ei, dat is ja 'n selten feine Besöök vunmorgen", sä de Dannenmuhme.
Een vun de Dannenkinner åvers reep glieks: "Ji hebbt ja nülich vergeten, denn Måån dat Licht to bringen, hee hett uns dat vertellt."
"Ja, wenn man so veel to doon hett!"
"Papperlapp! Utreden gelt nich!", sä de Muhme basch ...

En fideele Besöök

"Ik heff dacht, nu, in'n Winter, bruukt ji ju nich allto dull antostrengen. Dat Aaft is riep, un dat Koorn; Blomen gifft't nich mehr ..."
"Naja, dat is ja wohr: Ganz so veel as in'n Sommer gifft't nich mehr to doon. Åvers ..."
"Åvers?"
"Ach, nee: Wi mööt 't ju vertellen, leve Dannen, dat weer eenfach gor to snååksch!", repen de Sünnenstråhlen, "hebbt ji dat denn nich seh'n?"
"Wat denn doch blots, wat denn?", frogen de lüttjen Dannenbööm.
"Naaa, uns' Modder. Wordennig see güstern Nåmiddag miteens ganz root an'n Heven stünn?"

De lüttjen Dannenbööm harrn dat woll seh'n, un se weern ok heel baff wesen. Woher dat åvers keem, dat de Fru Sünn sik miteens in Root präsenteert harr statts in Gold, dat schullen se eerst nu to weten kriegen.

"Also, höört to! Ewig mutt man nu op de Welt de Klågen hören: Ååch, dat is all'ns so trist un gries un farvlos. Keen bunten Blomen mehr, keen Bläder un ok keen Beeren. Na, dor wullen wi de Minschen denn mål 'n lütten Spååß måken. Ut de Himmelsmålkåmer hålten wi den roten Farvputt un wupp — wupp — wupp, ehrdat de Modder sik verseeg, weer se ringsümher ganz root bemålt.
'Wat schüllt denn de Lüüd vun mi denken', schimpt de Modder Sünn, 'dee denkt ja, ik weer narrsch worrn.'
Åvers as se denn seeg, dat de Lüüd ünner ehr op de Eer gor nich lachten, sonnern vull Bewunnerung ståhn bleven un repen: 'Ooh, wat wunnerschöön! Kiekt doch mål, de Sünn ...!'
Dor weer se gor nich mehr böös. In'n Gegendeel, dor lach se noch över uns'n Spååß."

"Överspöönsche Gesellschop!", schimpt de Dannenmuhme, "jue Modder mag männichmål 'n schöne Last mit ju hebben."
De lüttjen Bööm åvers schüttelt sik vör Vergnögen.

"Nu kümmt åvers noch dat Schöönste", sän de Sünnenstråhlen.
"As de Wulkendåmen båven an'n Heven de Bewunnerung vun de Minschen dor ünnen segen, dor worrn se heel niedsch op uns'e Modder. Un, wat meent ji: Wat wi jüm nich ok so'n Kleder målen köönt, frogen se.
Na, worüm schullen wi woll nich? Wi harrn ja de schöönste Tiet. Also: Ut de Målkåmer ok noch de annern Farvpött rut un denn güng't ja los!
'De Dåmen harrn blots de Orders to geven', sän wi.
Dor keken de groten un de lütten, de dicken un de dünnen Wulkendåmen in alle Farvpött rin, frogen un probeerten, un denn wünsch sik de een' 'n gröönlichet, de anner een geelet un de drüdde 'n vigelettet Kleed.
‚De Farven fallt mi all veel to dull op, so utfullene Farven ståht mi nich', meen de een'. ,Ik müch ut dat Gröön un dat Vigelett wat mischt hebben', sä de näächste.
,Ik kann ok blots ganz zorte Farven dregen', sä een annere. Un wedder een annere, dee kunn dat Kleed gor nich lüchtend noog sien. Wohrhaftig: So een Horde vun Wulkenmadams tofreden to stellen, dat weer viellicht wat! En Musterkort vun de Farv wullen se; un wat man nich ok 'n Muster mit Tupfers oder Kringels op sien Kleed kriegen kunn. Åvers dor leten wi uns gor nich op in!
Am Enn sä de een, see wull blots wat hebben, wat noch keen vun de annern Damen harr. See wull ehr grieset Kleed behool'n un blots 'n schönen, breden, gollenen Suum doran hebben."

"Dee hebbt wi sehn", repen de Dannenkinner, "se seeg bannig fein ut!"
"Hmmm. Na endlich weern denn ok all tofreden, bedankt sik un stolzert nu an'n Heven ümher un leten sik bewunnern. Wi glöövt åvers wohrhaftig, dat se de Minschen ünner op de Eer ok gefallen hebbt. Meent ji nich ok?"
"Doch, doch!" sän de Dannenkinner. Un wohrhaftig, dat harr ok wunnerbor utsehn, as an den griesen Åvendheven miteens de bunten Wulken weern. De lüttjen Sünnenstråhlen harrn seehrs Sååk bannig goot mååkt.

Åvers dat weer richtig wesen, wat de Dannenmuhme vörhen vun jüm seggt hett: 'n rechte Plååg harr seehrs Modder öft mit jüm.
Dor harrn sik eenstmål fröher, ganz fröher weer dat, 'n poor Sünnenstråhlen op de Eer den Spååß verlöövt, de Minschen swart to målen. Vun båven bit nerrn swart! Un de annern Sünnenstråhlbröder, dee dat segen, dee weern sodennig begeistert, dat se sik gau doran möken, op 'n anner Placken vun de Eer de Minschen root to målen; kopperroot! Un op'n drüdden Placken, dor stünnen miteens gele Minschen.

Na, un nu dat Gesicht vun de Sünn, as se de Bescheerung seeg. Soo språåklos weer se, dat se eerst gor keen Wöör finnen kunn. Wer weet, wat se dee Slingels dåån harr? Åvers dor weern all de annern Stråhlenkinner kåmen un harrn ehr beed, jüm doch nix to doon. "Dat seeg doch ganz schöön ut", meenen se. Un man wüsst doch nu ok glieks, wor de ünnerscheedlichen Minschen henhören doot.

Wat wull de leve Fru Sünn dor woll måken? Eerst harr se de Regendrüppens Order geven, de Minschen wedder reintowaschen. Åvers dat harr nix nützt, de Farven weern waschecht, as't schient. So weer dat denn ok dorbi bleven, bit hüüt ...

Dütt lütt Stück harrn soeven de Sünnenstråhlen de Dannenkinner in't Holt vertellt. Man müsst seggen: De Muhme weer nich jüst beglückt doröver. See weer bang, dat de Slingels mit seehrs Undöög ehr oordigen, lüttjen Dannenkinner noch ansteken wöörn.

"Ik glööv, jue Modder hett even ropen", sä se. Åvers, de Sonnenstråhlenkinner weern all wedder bi wat anneret. Se vertellten, wat 't sünst op de Eer noch all'ns för Herrlichkeiten to målen geev. De Iesbargen hooch båven in't Noorden, gröön schemernd, mit 'n beten Blau un Geel dorbi.

Un de Sneekuppen dor båven in't Noorden, fein lüchtend rosenroot wöörn se målt. Un eenige vun jüm, dee verstünnen sik sünnerlich op't "Vergolden". So Karktoornspitzen, weet ji; Krüze un allerhand Kugeln un Huusdöörklinken. Un dor ok mål Finsterschieven un Bläder.

"Ååch ...!" Dor weer doch jüst een vun de Dannenkinner en Gedanke kåmen. Dat harr mål dorvun höört, dat't, as all de annern Bööm övrigens ok, en Kroon hett. (Dat böverst Deel vun den Boom, den nennt man nämlich Kroon.) Na, dat iedel Dannenkind weer't all jümmers nich recht wesen, dat man sien lüttje Kroon gor nich seeg.
"Wenn dee nu ut Gold weer", dacht 't nu, "denn wöör man dat all sehn. Ha! Wat de annern Bööm all staunen un mi as Prinzessin ansehn wöörn!"

Un so möök se de Sünnenstråhlen den Vörslag, em sien Kroon to vergolden. Dor keem dat åvers bi de ool Muhme schön an.
"Du iedel Fratz, du", sä se, "du büst nich mehr as all de annern, un dorför blifft dien lüttje Kroon gröön, as all de annern ok. Punktum!"

Bums! Dormit weer dat also nix. Åvers, viellicht leet sik wat anneres uthecken. Wenn de Sünnenstråhlen blots eenmål seehrs Farvpött un de Pinsels mitbringen wöörn? Morgen? Wenn man eenmål in de Kinderstuuv so'n fideele Kleckserie veranstalten kunn? De Distelfink kreeg vigelette Been, de Munko 'n blauen Steert un 'n gröne Nääs un de Dannenmuhme — ach! De Dannenmuhme luter gele Placken op ehr Kleed?

"Heff ik mi dat nich dacht?", sä de Muhme, dee dat, liekers se fluusterten, düütlich verståhn hett. "Dat hett mi grååd noch fehlt!"

In densülvigen Ogenblick geev de Fru Sünn åvers wohrhaftig Order: De Sünnenstråhlen schullen foorts nå Huus kåmen.

"Dat worr ok hööchste Tiet!", sä dor de Dannenmuhme.