Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen De rode Krüüzsnåvel seet in'n Vågelbuer. Wieldat he so schöön singen kunn, harr em de Vadder in't Holt neegbi fungen un för de Kinner mit nå Huus bröcht. Dat weer di en Freud! Blots de Modder harr tögerlich seggt: "Oh, Vadder, dee arme Keerl schall in een'n Buer?"
De Wiehnachtsvågel Nu åvers seet he dor binnen, un dat duer ok wohrhaftig nich
lang, dor funn he sien Leed wedder. Vadder sülvst bröch
em Foder: Hanfsåmen, Fichtentappen, Wåter. Dat weer 'n poor Wuchen vör Wiehnachten. De Wünsch vun
de Kinner flogen luut dörch de Stuven. Åvers Modder sä:
"Ik weet gor nich, wat mit mien Ohren los is? Ik kann öft
gor nix hören."
Lene lach. "Mutti, hest du dat höört? Du schallst
uns wat geven!"
Hanni find't, dat sien Snåvel liek een X-Teken in sien Rekenbook
utsüht, dat Teken to'n Målnehmen. De Krüüzsnåvel åhnt nich, wat för 'n wichtige Rull hee in't Huus spelen dä. Hee turnt, pickt de Såmen ünner de Tappenbläder herut un sung. Dat Wiehnachtsfest keem jümmers neger. "Köönt wi wohrhaftig Tant Magda dütt Johr en
Paket schicken?", fråågt Modder den Vadder, "dat
langt doch kuum för uns!" An'n Niklåsdag wull se de Kinner Nööt rutleggen.
Wor veel kann denn nu jeder hebben?', meen se to sik sülvst. Vadder seet vör sien lütt Geldkniep un överleggt,
wat he för Wiehnachten inköpen kunn. De Wiehnachtsmorgen weer dor. In de Stuuv stünn de Christboom, ganz mit Snee un glemernde Iestappen indeckt. Denn mååkt se den Vågelbuer åpen, dormit ok hee sien Wiehnachtsfreud hett.
"Dihoija!", reep he, un dat klung as 'n Freudenschrie. In een'n Swung güng dat in den Wiehnachtsboom rin. Mang de böversten Twiegen seet he denn un wunner sik över de markwördigen Tappen. Hee weer an den Åvend blots noch mit veel Möögd in
den Buer to bringen, binåh harrn se de Lichten gor nich Füer
geven kunnt. Åvers nå 'n poor Dååg weer'n se so wiet,
blots hanni meen noch, hee funn den Weg in't Holt nich. An'n Sünndagmorgen möken se den Vågelbuer un dat
Finster åpen un: "Dihoijasa!", schoot de rode
Gast rut in de schöne Wintersünn un weg weer he.
"Husch, husch!", güng dat, "husch, husch." De leve Sünn freu sik un smeet jüm Flimmer op den Snee. Un dee floog ünner seehrs Fööt in lüttje glemernde Wulken op. Dat weer för de Kinner en wohre Wiehnachtsfreud, totokieken. Nich lang dornå hock Fru Krüüzsnåvel op ehr Eier, in'n Dannenboom weer ehr Wåhnung. Vun den Dackgoorn hungen Iestappen. Op de Veranda, in'n Snee, åvers seet ehr Mann un sung dat Wiehnachtsvågelled: "Zok, zok, geev, geev,
26.12.2023
|