Modder Sünn ehr Kinner:
De Wiehnachtsvågel

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

De rode Krüüzsnåvel seet in'n Vågelbuer. Wieldat he so schöön singen kunn, harr em de Vadder in't Holt neegbi fungen un för de Kinner mit nå Huus bröcht. Dat weer di en Freud! Blots de Modder harr tögerlich seggt: "Oh, Vadder, dee arme Keerl — schall in een'n Buer?"

"Wat, in en Buer schall ik?! In'n Käfig? Schiet!"

De Wiehnachtsvågel

Nu åvers seet he dor binnen, un dat duer ok wohrhaftig nich lang, dor funn he sien Leed wedder. Vadder sülvst bröch em Foder: Hanfsåmen, Fichtentappen, Wåter.
"Geev, geev!", sä de lüttje Schelm.

Dat weer 'n poor Wuchen vör Wiehnachten. De Wünsch vun de Kinner flogen luut dörch de Stuven. Åvers Modder sä: "Ik weet gor nich, wat mit mien Ohren los is? Ik kann öft gor nix hören."
"Geev, geev, geev!", reep de Krüüzsnåvel.

"Düsse Twieg süht nich lecker ut, den knabber ik nich!"

Lene lach. "Mutti, hest du dat höört? Du schallst uns wat geven!"
"Dee is mi de Rechte!", seggt Modder smuustern.
"Ha, ha, haa! Also hest du dat doch höört!", lach de lütt Deern.
Vun nu an nömt de Kinner den lüttjen Vagel den Förbeder. Se bedelt op den Wiehnachtsmarkt üm lütte Twiegen för em. Öft seten se ok bi em un segen to, wordennig hee an de grönen Twiegen rümgnabbern dä.

"Soso, ji findt, mien Snavel süht en x liek? Ha, ik kann avers ok Plus un Minus reken!"

Hanni find't, dat sien Snåvel liek een X-Teken in sien Rekenbook utsüht, dat Teken to'n Målnehmen.
"Wat nimmt he denn mål?", froog he den Vadder.
"Segnete Måhltiet", antert de Vadder.
All lachten, un denn sä Paul gau: "Ha, ik weet't! Hee rekent, wor veel hee "geev" seggt!"

De Krüüzsnåvel åhnt nich, wat för 'n wichtige Rull hee in't Huus spelen dä. Hee turnt, pickt de Såmen ünner de Tappenbläder herut un sung.

Dat Wiehnachtsfest keem jümmers neger.

"Köönt wi wohrhaftig Tant Magda dütt Johr en Paket schicken?", fråågt Modder den Vadder, "dat langt doch kuum för uns!"
"Geev, geev, geev!" seggt dor de lütt Förbeder.
Un — Modder fung an to överleggen, wat se inpacken kunn.

An'n Niklåsdag wull se de Kinner Nööt rutleggen. ‚Wor veel kann denn nu jeder hebben?', meen se to sik sülvst.
De Vågel böör sien'n Kopp schreeg un keek ehr vun de Siet an. "Zok, zok!", sä he.
"Wat? Een ganze Schock? Na weetst du!", lach de Modder.

Vadder seet vör sien lütt Geldkniep un överleggt, wat he för Wiehnachten inköpen kunn.
"Oh weh, Modder, düttmål kümmst du ganz slecht bi weg."
Dor klung dat wedder vun'n Buer her: "Geev, geev, geev!"
"Du hest goot snacken!", seggt Vadder, "du hest keen Familie, keen Schulden, keen Sorgen!"
Åvers de Förbeder leet nich locker. Jümmers wedder beed he: "Geev, geev, geev!"
Den Vadder kemen wunnerliche Gedanken: "Workeen weet all, wor öft wi noch Wiehnachten tosåmen fiern doot..." Mit een'n Ruck stünn he op: "So geiht't! Vun nu an blots noch een Zigarr an'n Dag, nich mehr. Dorför …"

De Wiehnachtsmorgen weer dor. In de Stuuv stünn de Christboom, ganz mit Snee un glemernde Iestappen indeckt. Denn mååkt se den Vågelbuer åpen, dormit ok hee sien Wiehnachtsfreud hett.

"Also dat höört sik ja woll, dat ik to Wiehnachten ut den Käfig rutkaam!"

"Dihoija!", reep he, un dat klung as 'n Freudenschrie. In een'n Swung güng dat in den Wiehnachtsboom rin. Mang de böversten Twiegen seet he denn un wunner sik över de markwördigen Tappen.

Hee weer an den Åvend blots noch mit veel Möögd in den Buer to bringen, binåh harrn se de Lichten gor nich Füer geven kunnt.
"Geev, geev, geev!", bedelt de Vågel jümmers un jümmers wedder, wenn he an't Gitter huken deit un nå den Boom kiekt.
"Dat geiht doch nich, Hansel", sän de Kinner, "du verdarvst di den Mågen!"
"Hee wöör ok lever in't Holt buten in de Bööm flegen. Wat meent ji, wüllt wi em nich to Wiehnachten de Frieheit schenken?", froog de Modder.
Dat geev åvers vun all bedröövte Gesichter.

Åvers nå 'n poor Dååg weer'n se so wiet, blots hanni meen noch, hee funn den Weg in't Holt nich.
"Oh", sä Modder, "hier üm de Eck un denn de Strååt liekut — so dumm is he nich!"

An'n Sünndagmorgen möken se den Vågelbuer un dat Finster åpen — un: "Dihoijasa!", schoot de rode Gast rut in de schöne Wintersünn — un weg weer he.
An'n Nåmiddag besöken se den lüttjen Keerl buten in't Holt. Hee speelt grååd in en dick besniete Dann mit en griesgröne Krüüzsnåveldeern Griepen.

"Du büst gröön un ik bün rood,
Krüüzsnaveldeern, ik bün di good!"

"Husch, husch!", güng dat, "husch, husch." De leve Sünn freu sik un smeet jüm Flimmer op den Snee. Un dee floog ünner seehrs Fööt in lüttje glemernde Wulken op. Dat weer för de Kinner en wohre Wiehnachtsfreud, totokieken.

Nich lang dornå hock Fru Krüüzsnåvel op ehr Eier, in'n Dannenboom weer ehr Wåhnung. Vun den Dackgoorn hungen Iestappen. Op de Veranda, in'n Snee, åvers seet ehr Mann un sung dat Wiehnachtsvågelled:

"Zok, zok, geev, geev,
behool mi leev.
Zi is deng, deng,
un nich so wen'g!
Zäri, zäri,
to veel warrt't ni!"

"Frohes Fest!"