 |
|
Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen Den ganzen Morgen sünd Sneeflocken vun’n Himmel dåålpurzelt — un buten is all’ns witt. Åvers nu sniet dat nicht mehr, de leve Sünn schient un de Snee blenkert. All de Deerns un Jungs in’n Kinnergoorn kieken dörch dat Finster.
De Mann vör't Huus Bimm bimmelbimm! — De Sleden stoltert över de Huusdöörswell in’n Kinnergoorn. „Tant‘ Greet, wi sünd mit den Sleden kåmen! Kiek doch mål, as Wiehnachtsmänner seht wi ut, nich wohr?“ Tant‘ Greet hölpt jüm ut seehrs Mäntel un kloppt jüm den Snee af: „Dat is doch en Spååß, nich wohr?“
Achter jüm pultert Rudi op de Deel: „Ik heff Sneebäll mååkt! Weetst du — jümmers so: Wupp — heff ik se smeten!“ „Tant‘ Eva, ik weet wat Feinet!“
Dat sniet nich mehr. De leve Sünn schient, de Snee glemert. Mäntel an! Mütz op! Wor se in’n Sommer »Häschen in der Grube« speelt hebbt, dor stappt se nu dörch den depen Snee. Mit de beiden Tanten mååkt se een’n groten Sneeball. Se wültert em so lang, bet he jüm to swoor warrt. Denn packt se mit de Hannen jümmers noch Snee rop. De Deerns sünd mit heel rode Backen bi de Arbeit. De Rudi trudelt mit de annern Jungs noch een’n Sneeklumpen ümher:
Hopp — un he sitt båvenop. Tant Eva kümmt mit de lütt Rosel ut’t Huus. Se dreegt een’n olen, inbuulten Kååkputt an beide Henkeln, un Rosel hett dorto noch ‘n Bessenstöhl. Åvers wat krååmt se dor ut den Putt rut? Een Wortel? Dor bohrt Tant‘ Greet den dicken Mann de Wortel all in’t Gesicht rin. Un dor hett he ok all twee köhlenswarte Ogen! Un ünner de rode Nees en ole Tabackspiep! Ünner den rechten Arm den Stock!
Åvers an’n gröttsten is de Freud, as Tant Eva em den Putt op den Kopp stülpen deit un Rudi sik vör em henstellt. „Kiek den Mann, oh, grote Noot, Un as dat even vun’n Toorn twölf sleit, danzt se all Ringelregen üm den dicken Sneemann un köönt sik blots swoor vun em trennen.
7.12.2023
|
Modder
Sünn ehr Kinner:
