Modder Sünn ehr Kinner:
In de Målerstuuv

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Dee Måler, den de Stuuv tohören dä, harr hüüt Geboortsdag. He seet jichenswo mit sien Frünnen vergnöögt bi't Åvendeten un weer seker bannig verwunnert wesen, wenn he wüsst harr, wat to Huus in sien schöne Stuuv middewiel vör sik güng. De Stuuv weer ganz vull vun Biller. Dörch de Finster keken de Måån un vele Steerns rin.

In de Målerstuuv

"Gagagagaak", möök dat miteens, un vun de Wand — ut ehrn Råhmen — sprung en Goos. "Gagagagaak", en wittfedrige, pludrige Goos. Se sloog mit de Flügels, schüttel sik, reck den Hals un watschel sökend in de Stuuv ümher. "Gagagagaak — gifft't denn hier nix to freten? Un sünd keen annere Göös dor?"
Se schüddel den Kopp un zupp an den witten Målkittel vun den Måler herüm. Denn ielt se nå dat Spee-Napp un leggt dor en Ei rin...

"En Ei!", reep dat Spee-Napp verbååst, "dor warrt de Måler sik åvers högen!" Ehrdat de annern Såken in de Stuuv över ehr Verwunnern åvers mitsnacken kunnen, keem vun de anner Wand all een swarte Pudel sprungen.
"Wau wau — hu hu — hu hu ..."

De Pudel sprung glieks över Disch un Stöhl hen, sien Steert wedel hen un her, he möök Männchen, stell sik denn op de Vörpoten un — "Uwauuuu", jaul he op eenmål un störtet op en Schapp los, op dat en Stück Kees un en lange Zervelatwust legen. Beid verslung he gierig.

"Freet mi blots nich mit", sä de Töller, "åvers ji Zirkushunnen sünd jå jümmers so hungerig, un måger sühst du ok ut!"

De Pudel möök wedder sien truriget Gesicht, wat he op dat Bild all jümmers mååkt harr. Dor stünn ok all en bruunbrennte, dicke Jung mit roden Wams un blaue Schört vör em. Dat weer en Fischerjung vun de Oostsee. "Dor hest du wat to freten", seggt he un reckt em sien Keesbroot, wat he in de Hand heel. "Ik bün all dicke satt."

"Iitsch" ... quiek dat vun't Sofa her. "Wat is denn dat? Ik bün jå op eenmål ganz natt!"

De Fischerjung keek rohig nå dat Sofa hen. "Oh, dat hett nix to seggen, dat's man so'n lütt Sprütt vun dor båven", meent he.
Un nu segen all, dat dat Seebild, wat över dat Sofa hung, miteens ok lebennig worrn weer. De Wellen schunkelt un sprütten, un dat Seilschipp, wat dorop målt weer, schunkelte orntlich mit.

"Mi warrt swinnelig — mi warrt ganz övel!", seggt de gröönsieden, verbleeken Siedenschåål, dee an de anner Siet vun't Sofa op en'n Disch leeg. "Oh Gott, dat Meer warrt doch nich uttreden?"
"Dat weer jå een schöne Geschicht!", repen Disch, Stöhl un Kommood, un se versöchen all, seehrs Been to bören, üm nich in de Wåterfloot rintokåmen.

Dat Meer weer åvers all vun sülvst vernünftig noog, üm intosehn, dat't veel to groot för de Stuuv weer, un dat harr ok gor keen Lust dorto.

Dat Sofa kreeg åvers noch eenmål Besöök. Een ole Fru mit 'n Riesigbünnel op ehrn Rüüch humpel ut jichenseen Eck dorher, nehm dat Bünnel rünner, rück sik ehr rodet Koppdook torecht, putz sik düchtig de Nees un sett sik süüfzen op dat Sofa.

"Gott si Dank! Doch eenmål Roh", sä se. "So dree Johr lang jümmersweg dat swore Bünnel slepen mööt — dat is hart!"

Dat Riesigbünnel knack liesen un keek nå de målten Blomen an de Wand hen, dee in ehrn griesblauen Steenkruck gor leevlich duften deen.

Denn keem ut de Schappeck Klockenlüden! Wunnerschöön, as ganz vun feern, höör man de Klockenstimm vun en Dörpskark. "Bim — bam — bim — bam"...

De Kommood harr all lang en bang Gesicht mååkt. Se weer de Öllst in de Stuuv un kunn sik de Sååk mit de lebennigen Biller an'n wenigsten verkloren.

"Dat is unheemlich, dat geiht nich mit rechte Dingen to!", sä se, "nee, dat is wohrhaftig de reine Spöök! Wenn doch blots de Måler wedderkeem un dat in de Reeg bringen wöör!"

Dor lach åvers de Hoot vun den Måler; dee hung an de Döör an en'n Någel. Un de roden un grönen un gelen un blauen Farven in'n Farvenkasten, de Pinsels, de buntkleckste Mållappen un all'ns, wat sünst noch denn Måler holpen harr, sien Biller to målen, lach mit.

"Dat is doch nich unheemlich!", seggt en Pinsel, "wi mööt dat doch weten. Hest du nich jümmers mål de Minschen, dee hier nå den Måler in de Stuuv kemen, seggen hören: "Dat is, as wenn de Biller leevten un ut ehrn Råhmen ruttreden wullen?"

"Ja, wiss!", sän de Farven un de buntkleckste Mållappen.
"Ååch, wat so en Infaltspinsel snackt! Un de Mållappen, hee stammt vun en olet Hemd af", meen de Kommood noch jümmers nådenkern.

Dor höört man åvers een ganz, ganz fienet Lachen vun de een Wand her. Un de schööne Fru in'n düüster Sammetkleed, mit de Parlensnöör üm den Hals, sloog ehr Ogen op, böör den Arm un wiest mit den Wiesfinger nå't Finster rut.

"Hebbt de Herrschaften nich sehn, wordennig even dor dröven vun'n Himmel een gollen Steersnupp fullen is? — Solk een Steernsnupp full ok hüüt vör föfftig Johrn, as de Måler op de Welt keem. Se full grååd in sien Weeg rin! Dat Licht, gollenet Himmelslicht. De leve Gott sülvst hett't den Måler to'n Geschenk mååkt, un dorför kunn he solke wunnersåmen Biller målen."

"Bummmm ..." De Klock in den groten Kasten an de Wand sloog mit ehr deepe, schöne Stimm "Een".
Een Rascheln un Knittern as vun en stiefe Linnenwand, un all'ns weer wedder still un stumm.
De Måån plier un keek nå de bunte Sellschop un kunn se nich wedderfinnen.
Un he wisch sik mit en Wulkendook övert Gesicht, schüddel den Kopp un brumm: "Markwürdig .... to un to markwürdig!"