Modder Sünn ehr Kinner:
De ole Sessel

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Büst du al mål in en Böhnkåmer wesen? Ik weet een, dee is gor to schöön! So still un düüster is dat dor båven; dörch een lüttjet Gevellock kann de leve Sünn grååd mål een'n eenzigen Sünnenstråhl rinschicken. Merrn ünner vele, ole Såken stünn een ole, ledderne Grootmoddersessel. Dee weer eerst hüüt Morgen hier ropkåmen un kunn sik noch nich recht an de niege Ümgegend wennen.

De ole Sessel

Dat dä em ok leed, dat man em op eenmål nich mehr schöön noog funn un op den Böhn bröcht hett, wieldess en niege, fienstickte Sessel nu sien'n Platz an't Finster kreeg.

Oh, wat harr he en Lengen nå de lüttje Grootmodderstuuv un sien'n olen Platz, an den he nu all so vele, vele Johrn ståhn harr! Un wat harr he för Lengen sünnerlich nå de Grootmodder!

Wat schall Oma denn mit sooo'n Sessel? Hett ja nich mal Polster in'n Rügg!

Wat ehr woll de niege Sessel gefallen dä, den man ehr hüüt Morgen to'n Geboortsdag schenkt harr? Harr se sik överhaupt en'n niegen wünscht?

Ååch, hee kunn sik noch gor nich recht vun den Schrecken verhålen, de arme, ole Sessel. Un so ganz in trurige Gedankens dååltrocken weer he, dat he sik noch gor nich wieder in de Böhnkåmer ümkeken harr.

"Ik mutt doch eenmål kieken, wokeen neven mi steiht", dacht he nu un keek nå de rechte Siet, wo dicht neven em en hölterne Poppenweeg stünn.
"Oh, de Poppenweeg", reep he, "mien gode, ole Bekannte vun fröher." Un he dacht an dee Tiet torüch, wo se fåken neven em stünn, wenn de Grootmodder de Popp in den Slååp wegen müsst, wiel dat de lütt Annie sülvst in't Bett schickt worr. Åvers — dat weer nu all lang, lang her!
Ut de lüttje Annie weer nu en junge Dååm worrn, un de Weeg steiht hier båven lerrig, vergeten; un ok de himmelblaue Vörhang weer weg.

De Sessel süüfzt un den full sien Blick op en grote Kist mit ole School- un Märkenböker.
"Ju kenn ik ok", seggt de Sessel, "das Märken vun Fru Holle heff ik woll hunnert Mål höört. Un de lütt Bettstell dor dröven — ååch, vele Dååg un Nachten heff ik eenmål neven ehr seten, as Annie de Masseln harr."

Ja, ja, so en Grootmoddersessel! Dor geiht man geern hen, un elkeen is vun Harten willkåmen. Un wat mutt he sik nich all'ns gefallen låten! Mål riedet man op sien Armlehnen herüm as op'n Riedpeerd, mål warrt he op de Eer leggt un mutt as Kutsch denen.
Dor worr de Sessel in sien Besinnen op ole Tieden ünnerbråken: He seeg, wodennig dröven vör de Gevelluuk wat hen un her danzen danzen dä. Dat weern en poor Strümp, dee an en Wäschlien dor to'n Drögen hangt.

"Wi weten ok wat vun de Grootmodder", sän de Strümp, "kennst du uns denn nich? De Grootmodder hett uns doch strickt. Wi weten veel! Veel mehr as du! Wi weten all de Gedankens, dee de Grootmodder bi't Stricken harr; se hett se all in uns rinstrickt un nümms annere weten se. Åvers — wi seggen nix!"

Villicht harrn de Strümp doch noch'n poor vun de Grootmoddergedankens vertellt, wenn de Sessel recht schöön dorüm beedt harr, åvers dee hork miteens ganz woanners hen — nå de Böhntrepp. Dor höör he nämlich Schreed, suutje, Schreed.
Wokeen dat woll sien mag, nu noch, an'n Åvend? Dat weer ok all so düüster, dat man gor nich recht sehn kunn, wokeen dat weer. Nu åvers sehg de Sessel dat doch — en witte Huuv — en Brill.
Ååch Gott, meist harr de Sessel sülvst en'n Sessel bruukt, üm sik dorop to setten, so verfehrt weer he — åvers vör Freud!

Dat weer ja de Grootmodder, wohrhaftig de Grootmodder, nå de he so'n grotet Lengen harr. Dor keem se liek op em to. Un nu stråkel se mit de Hand över sien Lehn un denn sett se sik ganz in em rin.

"Ååch, harrn se mi mien'n olen Sessel doch låten! Wi sünd doch tosåmen oolt worrn! Wi höört doch tosåmen, hee un ik — un hee weer ja ok noch so schöön!"

So fluustern ehr olen, welken Lippen, denn lehnt se den Kopp torüch, un ut en Oog löös sik een Tråån un rull över de ole, runzlige Back. De ole Sessel åvers bevert binnerlich vör Freud un Glück. De Grootmodder funn em schöön noog! Un de Tråån, dee se wenen dä, goll em.

Dat wüsst he un hee weer stolt op ehr, so stolt, as he noch nie in sien Leven wesen weer.