Modder Sünn ehr Kinner:
De kloke Klock

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

‚Tick tack, tick tack, tick tack' mååkt de grote Klock in de Wåhnstuuv. Se leep mit ehr langen un ehr korten Wiesbeen rings op dat witte Zifferblatt herüm, över de velen swarten Streken, dee dorop målt weern.

De kloke Klock

De lütt Barbara seeg oftins nå de Klock rop. See wunner sik, dat de Klock jümmersto lopen kunn — jümmersto, jümmersto, ohn sik uttorohen.
Barbara kunn dat nich. Wenn se mit Vadder un Modder spazeren güng, worr se jümmers bald mööd. Denn müsst de Vadder ehr männichmål dat letzt Stück drägen, un dorbi sleep se op Vadders Arm in.

De Klock harr noch nie slåpen. Dat wüsst Barbara. Een's Dåågs seet Barbara mit ehr Grootmodder in de Stuuv. Dor fung de Klock mit ehr schööne Stimm to slåån an: ‚Bomm — bomm — bomm — bomm'.
"Weetst du egentlich, wat de Klock to di seggt?", fråågt de Grootmodder. Barbara schüddelt den Kopp.
"Mien lüttje Bärbel", seggt de Klock, "veermål heff ik slåån. Also is dat Klock veer. Willst du nich all anfangen, den Kaffeedisch to decken? Bald kååmt Fritz un Hilde ut de School. Du weetst, dee sünd denn jümmers bannig döstig."

Barbara lacht vergnöögt un klatsch in ehr Hannen. "Wohrhaftig, Grootmodder, hett se dat seggt? Wat seggt de Klock noch mehr, Oma?"
"Dat vertell ik di nåher. Deck nu blots eerst den Disch."

Dat dä Barbara ok ganz fix. Denn fung de Grootmutter an: "Morgens, ganz fröh, wenn du noch slöppst, denn seggt de Klock to Fritz un Hilde: ‚Rut mit ju ut de Feddern! Dat is Tiet to'n Opståhn. Anners kååmt ji hüüt to lååt in de School'."
Denn seggt se to de Modder: ‚Maak to! Wenn du mit dat Middageten nich fardig warst, denn warrt de Vadder böös'!" Nåmiddåågs seggt se wedder: ‚Du wullst doch na de Stadt gåhn? Un Koken backen un en Jack stricken? Un de Blomen begeten un denn noch een'n Breev schrieven'?"
"Ååch du leve Tiet", klåågt de Modder denn, "wat de Stünnen doch so dorhenflegen! Wenn wi dornå Kaffee drunken hebbt, denn warrt de Klock to dien Geswister seggen: ‚So, Kinner, nu ran an de Schoolarbeiten, dormit ji fardig sünd, wenn de Vadder nå Huus kümmt'! Åvends röppt se: ‚Schum schum, ik seh den Sandmann kåmen! Flink, lütt Bärbel, eet dien Supp, un denn gode Nacht'!"

De lütt Barbara is baff, wat de Klock all'ns snacken kunn. Vun nu an keek se noch veel mehr nå ehr hen un luuster, wat se nich verståhn kunn, wat de Klock seggt.

Un richtig: An'n Geboortsdag verstünn se dat miteens. De lütt Barbara tööv nämlich bannig hiddelig, dat de Modder reep. Dor seggt de Klock: "Bärbchen, Bärbchen, dat bringt gor nix, dat du mi jümmers wedder ankiekst! Ik gåh jümmers den glieken Gang — tick tack, tick tack, tick tack."

Un nåher, as Barbara mit ehr schöne, niege Såken spelen dä, keek se heel bang op de Klock, of de Wieser ok nich to gau leep un se ok nich to bald "Gode Nacht" seggt.
Dor meent de Klock: "Nich wohr, nu müchst du an'n leevsten mien'n Wieser fasthool'n? Åvers dat gifft't nich! Tick tack, tick tack — jümmers wieder, Schridd för Schridd!"
So worrn de Klock un Barbara jümmers betere Frünnen.

Dat duer åver gor nich lang, dor stünn de lütt Deern mit en niege Schoolmapp in de Stuuv. Se keek nå de Klock. Dee fung grååd an: ‚Bomm bomm bomm bomm bomm bomm bomm bomm bomm' — negen Mål. Dor reep de Modder: "So, mien Bärbel, nu is 't Tiet!"

Vun dor an luuster de lütt Barbara jeden Morgen, wenn de Klock to ehr sä: "Is Klock negen, Bärbchen! Af nå de School!" Denn Barbara wull en pünktliche lütte Schooldeern sien.