Modder Sünn ehr Kinner:
De Fru Neihmaschien

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

De flietigste in de ganze Stuuv weer Fru Neihmaschien. Surrr — surrr — güng dat den ganzen Dag. Dat klung so, as wenn een Swarm Immen in de Stuuv weer. Åvers Fru Neihmaschien weer ok würklich so flietig as en Imm.

De Fru Neihmaschien

"Hopp, hopp, nu alle Mann an de Arbeit", sä se bestimmt, wenn des Morgens de Neiherin sik vör ehr hensett harr. Un dor fung dat grote Rad an, sik to dreihen, surrrr — surrrr —, de witte Goornrull båven dreih sik lustig as'n Karussell, pik-pik-pik möök de Nådel un håål sik jedetmål vun ünnen noch een'n Fåden to Hölp rop — un nu güng dat: Stick-Stick-Stick — Stick-Stick-Stick — een ganz lange Stickstrååt dat lütt Hemd langdåål ...

"Worveel vun so'n Sticken hebbt Se egentlich in Ehr Leven all mååkt, leve Fru Neihmaschien?" fråågt de Kalenner, dee an de Wand hangt.

"Oha ...", mååkt de Neihmaschien, "wenn man dee all neveneenanner leggen wull — dat geev een Strååt ... viellicht ... na — villicht bit an den Himmel rop."
"Bit — an — denn — Himmel — rop?!", repen dat Bett, de Waschdisch, dat Schapp un de Wännen in de Stuuv, un se kunnen sik 'n ganze Wiel gor nich verhålen vun ehr wunnern.

De Neihmaschien åvers kümmer sik dor nich wieder üm. Surrr — surrrr — se wüsst, dat Hemd schull hüüt noch fardig warrn un noch een lütt Büx un een Rock un een Schört dorto.

"Ik müch mi nich jümmers so afplågen un denn ganzen Dag rattern un snurren", seggt de Kommood, dee ok in de Stuuv stünn. See weer vun jeeher so'n beten swoorfällig wesen.

"Ha — åvers recht fein neihte Wäsch in Ehr Schuven hebben — dat möögt Se, nich wohr", lacht de Spegel, dee geern Lüüd de Wohrheit seggt. Un he keek ok gau mål nå't Klederschapp röver, dee mit sien schönen Kledern männichmål 'n lütte beten protzig dorstünn.

Intwüschen weer een nieschierige Sünnenstråhl an dat Finster kåmen. "Goden Dag, goden Dag, leve Fru Neihmaschien. Nu — all wedder so flietig bi de Arbeit?"
"Mutt ik woll", surrt de Neihmaschien, "bedenkt Se doch, wat't op de Welt all'ns to neihen gifft! Wat måken se - all mien lüttjen Hemden un Büxen, de Kleder, de Köken- un Dischdöker?"

"Vun Hemden un Büxen seh ik wenig", seggt de Sünnenstråhl 'n beten verschåmt, "åvers de Kleder — nu, dee hoolt de Kinner warm. Un dat blausieden, wat Se nülich för de Modder neiht hebbt — ui! Wat fein seeg se doch dorin ut, as se nå de Hochtiet ging! — Jå — See hebbt in Seehrs Leven doch all recht veel Segensrieket leistet, leve Fru Neihmaschien."
"Dat hett se", stimmten de Handdöker an'n Waschdisch bi.

De Neihmaschien antwoort nichts. See harr wedder mål keen Tiet. See müsst oppassen, denn soeven güng een Stickstrååt üm de Ecke rüm. Åvers de Nådel — de blanke Ståhlnådel — dee blenker in't Sünnenlicht op. Funkel — as weer se sülvst een Stück Sünnenlicht, Lüchten — as wull se wiesen, wordennig de Fru Neihmaschien in ehr deepstet Inneret sik doch freuen dä.

"Ok Fru Neihmaschien hett en Seel", seggt de Sünnenstråhl. Un ok de Blomen vör't Finster nickköppt vull Insicht.

Nu weer't Nåmiddag worrn. Even leeg de lütt Schört ünner de Nådel to'n Neihen. Hei — wat seeg se lustig ut mit ehr buntet Blomenmuster. De Blomen an't Finster dreiht jümmersto seehrs Köpp herüm, üm dat beter sehn to köönt.

De Neihmaschien åvers sä to ehr Hölperschen, dat Rad, de Goornrull un de lüttje Spool, dat binnen in en lütte Extrastuuv wåhnen dä un vun dor ut jümmers sien'n Fåden ropschicken dä: "Passt schöön op, dat ji nich vör luter Vergnögen fitz, fatz mååkt."
"Dor! Dor!", schreeg dat Zentimetermååt vun'n Finsterknoop her, "heff ik dat nich seggt? Ach du leve Tiet — ach du leve Tiet ... nu is dat Malöör all dor!" Dat Zentimetermååt weer jümmers 'n beten to genau un kunn Dörch'nanner nu mål nich lieden.

In Wohrheit weer de Sååk nich so slimm. De Spool, dee noch so lütt un even de Jüngst weer, hett ok mål de bunte Blomenschört sehn wullen. Un wiel se dor ünnen insparrt weer un dat nich kunn, so harr se even vör luter Iever un Ungedür Gebruddel mååkt.

De Neihfru bröch de Sååk bald wedder in Ordnung. Åvers dat Zentimetermååt sä: "Jå! Dor süht man't mål: Wenn so vele an een Wark schaffen doot un een deit sien Arbeit nich, so geiht glieks de ganze Sååk scheef." Dat Mååt harr völlig recht!

De lütt Schört åvers weer bannig stolt, weil 't so veel bewunnert worrn weer.
"Nu bild di op dien Schöönheit bloots nix in", sä Fru Neihmaschien, as se fardig weer. "Bedeck lever dat Kleed, över dat du bunnen warst, recht schöön un pass op, dat keen Placken dorop kååmt, dat is klöker."

Datsülvige sä se ok to den lütten roden Rock, dee nåher an de Reeg keem. "Hool dat Kind bloots recht schöön warm", sä se, "lütte Kinner bruukt veel Wärmde, un Warmmåken is dien Arbeit in't Leven." So geev Fru Neihmaschien jedet Stück, wat se neiht hett, een'n goden Spröök mit op den Weg. Dorto funn se liekers ehr vele Arbeit doch noch Tiet, un doran süht man, dat se wohrhaftig en Seel harr.

Ja — an'n Dag harr de gode, flietige Fru wohrlich wenig Tiet to'n Nådenken. Åvers an'n Åvend — an'n Fieråvend! Dor dacht se noch eenmål över all'ns nå, wat de Sönnenstråhl ehr vertellt harr, un dat weer, as bekeek se sik een buntet Billerbook.

"Dörv ik 'n beten mit rinkieken in Ehr Billerbook?", fråågt een ganz liesen. Dat weer de Måån, dee mit sien fründlich smuustern Gesicht an'n Himmel stünn. He bekeek sik so geern Billerböker, sä he. "Un ik schall ok schöön gröten vun en lütt Nachtkittel, rosaroot mit rode Blööm dorop, dee stünn an't Finster un smeet mi en Kusshand to."
"Danke, danke!", sä Fru Neihmaschien vull Freud, "un wat mååkt all de Bettdöker un de Koppküssens? Dee mööt See doch ok kennen?"

"Un of ik ehr kennen do!", sä de Måån, "åvers dee hebbt nich veel Tiet to'n Gröten, weten Se, denn seehrs Arbeit fangt jå an'n Åvend eerst an. Heia — wor doch de Minschen sik so behååglich un froh in dee rinkuscheln doot. Dat gifft doch op de Welt nix Schööneret as mien Bett, seggen se."

Fru Neihmaschien smuustert liesen. Ehr worr in den stillen Schien vun dat Måånlicht jümmers ganz dröömerisch tomoot. "Muchen de Minschen blots ok recht söte Drööm hebben", wünscht se.
"Åvers seggen Se mål", froog se miteens, "wat warrt denn egens ut de velen, velen Lappens un Flickens, dee dagdäglich hier op den Footbodden fallt?"

De Måån mååkt en verschmitztet Gesicht. "Ei — See slåpen woll recht fast, dat Se dat nich marken?", meent he, "den griesen Dooklappen, dee güstern överbleev, håålt sik heemlich in de Nacht en Muusvadder un meent, dat geev noch en'n prächtigen, warmen Slååprock för em. In'n Blausieden will Fru Muus op den nächsten Muusball danzen. Un wat dat griese Muus-Ehpoor sünst noch in den billigen Kooplåden besnupper, sik utsöch un mitnähm, dat schull to Schörten un Kittel, to Wickelbetten un Winneln för de leven Kinner sien."

"Ååch, nu vertellt Se wedder Märken!", klåågt Fru Neihmaschien, "un ik harr doch so geern wüsst, wat mit de Lappens passeert."
De Måån lacht, dat sien Gesicht blots so glänzen dä. "Nu, also, denn will ik See dat seggen: Toeerst danzt de Lumpensellschop een'n flotten Kehrut."
"Dat is wohr", seggt de Neihmaschien, denn se harr all oftins sehn, wordennig de Bessen all de Lappens un Flickens ut de Stuvendöör rutkehren dä.

"Denn", vertellt de Måån wieder, "håålt se de Knåken- un Lumpenmann, den Se oftins dor ünnen op de Strååt ropen höört. Un denn: Jå — denn warrt ut de Lappens ... Papeer mååkt! Un op dat Papeer warrt de Geschicht vun de Frau Neihmaschien druckt."

"Nu mååkt Se åvers, dat Se wiederkååmt", seggt Fru Neihmaschien; see weer nu wohrhaftig wat argerlich. Se meent, de Måån wull wedder sien'n Spååß mit ehr drieven. Åver düttmål weer dat keen Märken, wat de Måån dor vertellen dä. Düttmål weer't de Wohrheit.