Modder Sünn ehr Kinner:
Dat Weertshuus to’n Wiedenboom

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Schöön weer dat legen, dütt Weertshuus. Merrn op de Wisch, mang Blomen un Gräser; un ünnen, dicht an‘t Huus, leep noch een Beek. „Åvers — ji mööt ju keen gewöhnlichet Weertshuus denken, keen Huus ut Steen buet, — nee, ik meen blots den Wiedenboom, dee an den Beek steiht.“

Dat Weertshuus to’n Wiedenboom

Man kunn woll seggen, dat he en Weertshuus weer, denn dat kemen vele, vele Gäst dagdäglich dorhen: Botterlickers un Vågels, Immen, Sebbers un Snicken. Dat Gasthuus to‘n Wiedenboom weer op de ganze Wisch bekannt. Narms anners weer dat an hitte Sommerdååg so schöön koolt, narms geev dat so schöne Konzerte un so gode Danzmusik, un narms höör man ok so veel Nieget un Intressantet as dor.

Denn dat Gasthuus to‘n Wiedenboom weer nienich blots vun de Wischenbewåhners besöcht — nee, ok vele frömme Reisende kehrten dor in, un dee wüssten jümmers veel vun de grote Welt buten to vertellen.

Dor weer to‘n Bispeel de dick Fru Blickdoos, dee ut de neegste Stadt kåmen weer. Nådat dat Grööntüüch, wat dor mål in weer, vertehrt worr, weer ehr Leven inhaltlos worrn un se weer op de Reis gåhn. Fru Blickdoos weer een recht intressante Dååm wesen un harr veel vun de Stadt, de groten Fabriken un de herrlichen Lådens vertellt. Dat Weertshuus to‘n Wiedenboom harr ehr ok bannig goot gefullen, un se weer to geern noch länger dor bleven, wenn nich een ole Fru, dee an den Wiedenboom vörbigüng, se opsammelt un mit nå Huus nåmen harr.

Een anner Gast, dee ok mål ‘n poor Dååg dor loscheert hett, weer de Herr vun Gurkenputt, een ole Invalied. Dat weer een griesgrämige, ole Gesell wesen, den nix recht weer un dee jümmers ‘n suer Gesicht möök — åvers dat keem blots dorher, dat he sien Leevdag jümmers blots mit Etiggurken to doon hatt hett.
Dor weer de lustige Junker Strohhoot een ganz annere Keerl! He seeg twoors recht wat rünnerkåmen ut, schävig, dörchlöckert un schietig — åvers lustig un vull Witz un Snurren weer he. Hee hett ja woll op een‘n kloken Kopp seten.

Lang heel dat de Misjö Strohhoot åvers narms ut. Merrn in‘t Vertellen packt em dat Reisfever — wupp — dor weer he ok all ünnen in den Beek landt. „Mien Reis warrt to Wåter wiedergåhn“, sä he, „dat is bequemer un ok billiger.“
Ja, ja — dat weer schoon een buntet lütt Volk, wat dor tosåmenkeem. De Weert to‘n Wiedenboom harr Böker schrieven kunnt över sien Gäst.

Nu weer ‘t wedder mål Sommer worrn un de leve Sünn schick ehr Sünnenstråhlen in ehr‘n Goorn.
Op de Wisch blöht de Gräser un Blomen as Löventähn un Botterblomen, Mardelblomen un Vergeetminich. Un dat Geschäft in‘t Weertshuus to‘n Wiedenboom blöht ok. Den ganzen Dag kunn man de Huusdöörglock — dat weer een grote blaue Glockenbloom — lüden hören.

Dat weer noch fröh an‘n Morgen hüüt. All de Wischenbewåhners legen noch in‘n depen Slååp. Dor meldt de Glockenbloom, dat niege Gäst ankåmen sünd. Op düssen Roop ielt sogliek een Wåterrott, dee as Portjee anstellt weer, ran, üm de Gäst to begröten.
„Wokeen gifft uns de Ehr?“ froog se.

„Wi sünd de Gebröder Stevel“, stellt se sik vör. „Een reisende Handwarksburss hett uns vun See vertellt un hierher bröcht.“
„Heel fründlich“, seggt de Wåterrott un mååkt ‘n Dener. „De Herren hebbt sachts all ‘n wiede Reis achter sik?“
„Ja, dat weer en schrecklich wiede un swore Reis. Un so stöffig weer‘t, un dat Plååster in de Dörpstråten so bannig slecht.“
„De Herren seht ok recht angrepen ut“, meen de Wåterrott.
„Keen Wunner, wi sünd so gräsig mööd. Dat warrt woll uns‘e letzt Reis wesen sien. Wi verdreegt dat Reisen nich mehr so goot, wi sünd to oolt dorto.“
„Ooh“, möök de Portjee, denn he wüsst nich, wat he anners dorto seggen schull. De Stevels sehgen wohrhaftig schrecklich oolt ut. Se güngen ok all dull bückt un harrn vele Runzeln. Åvers dat seggt man doch de Lüüd nich geern.

„Se köönt sik ja nu gehörig utrohen“, seggt de Wåterrott. „Ik will höpen, dat gefallt See hier. Åvers müchen Se nich vörher wat geneten? Daudrüppen, Wormbråden, Mückenpasteet?“
„Doran sünd wi nich wennt“, meent de Stevels, „dat kunn uns slecht bekåmen. Hebbt Se nich ‘n beten Stevelwichs för uns?“
„Deit mi leed, dat föhrt wi nich; dat warrt hier to selten verlangt.“ Un dormit mååkt de Wåterrott wedder ‘n Dener, wünsch gode Nachtroh un verswunn. Sä sik buten åvers: „Bannig feine Lüüd schient dat nich grååd to sien, pfui Düvel, Stevelwichs!“

De Gebröder Stevel keken sik middewiel in seehrs niege Wåhnung wat üm. „Dat Gasthuus mååkt ‘n goden Indruck“, seggt de een, „buten de gröne Farv un binnen de sülvergriese Tapeet, dat gefallt mi.“
Veel snackt de beiden Bröder åvers nich mehr, dorto weern se to mööd. De een sackt nå rechts weg, de anner nå links, un denn slepen se beid in.

As se wedder wåken worrn, weer dat all Middag. De Sünn stünn hooch an‘n Himmel, dat weer gräsig hitt.
In‘t Weertshuus to‘n Wiedenboom åvers weer dat nu nich mehr so still as an‘n Morgen. Dor seet een Botterlicker un dor een Imm, ok ünnerscheedliche Vågels flogen ut un in. Dicht bi den Platz, wo de Stevels stünnen, seet en dicke Loofpogg. Un wiel dat de Gebröder Stevel utslåpen harrn un sik geern ünnerholen wullen, snackt se den Loofpogg an.
„Besöken Se oftins dütt Gasthuus?“ frogen se em.
„Ja“, antwoort de Pogg, „ik bün sogor Stammgast hier.“
„Sünd even veel Gäst dor?“, frogen de Stevels wieder.
„Ogenblicklich nich. Bi Dag hebbt de meisten to doon. Åvers hüüt Åvend warrt ‘t bannig vull warrn. De beröhmte Sängerin Fru Nachtigall warrt singen. Se singt fåken hier, dat Weertshuus gefallt ehr so goot, wiel dat‘t an‘t Wåter liggt, un se hett Wåter ja so geern.“

„Ja“, mischt sik een lüttje Imm in‘t Gesprääk, „dat Weertshuus to‘n Wiedenboom hett en wunnerbore Lååg. Dat is ok dat eerste, dat in‘t Fröhjohr opmååkt.“
„So?“ Gifft ‘t denn noch mehr Weertshüser hier in de Neegte?“
„Oh, kloor! Dat to de Kleeblööt, dat to‘n Immensang. Åvers dat sünd luter lüttere.“
„Klingling“ — de Huusglock röppt wedder.
„En reisende Wannerrott beed üm en Almoscn.“
„Dat is schrecklich, woveel landstriekendet Gesinnel sik hier herümdrieven deit“, seggt de Wåterrott, åvers denn geev se doch wat.

„Klingling.“
„Na, wokeen is denn dat all wedder?“
Een lüttje Imm weer‘t. „Kunn ik viellicht noch wat Honnig kriegen?“
„Gifft‘t nu nich mehr“, seggt de Wåterrott, „kååm in‘t Fröhjohr wedder, wenn de Kätzchen blöht.“

Un nu wendt sik de Portjee Wåterrott an ehr niegen Loschiegäst: „Ik will höpen, dat sik de Herrschaften dörch de Festlichkeit hüüt Åvend nich stöört föhlt. Oder wüllt Se sik vielleicht ok doran bedeligen? Se köönt wiss vele Reisbeleven to’n Besten geven?“
De Stevels wullen sehn, of se nich to mööd weern, se wullen sik bit dorhen recht rohig verholen, un dat dän se ok.

Langwielig worr ‘t de beiden dorüm noch lang nich, denn dat geev ja so veel to sehn hier. An‘n meisten Freud möök jüm dat, de Schippfohrt ünnen op den Beek to beluern. Wat swumm dor nich all‘ns vörbi: Bald en Rinnenstück, bald en Stück Papeer, ‘n Strohhalm, Blomen, Bläder un noch veel anneret.
„Dat Leven an‘t Wåter is doch to intressant“, sä de een Stevelbroder, „kiek doch mål de leefliche Wåterjungfer (Libelle), dee dor flüggt. Dor — oh, wat schååd, nu flüggt se wedder weg.“
„Höör doch mål, wat sünd dat för Töön?“, fråågt de annere, „dat klung as ‘n Piep.“
Dat weer ‘n lütte Jung, dee över de Wisch güng. He sett sik an denn Beek, höllt ‘n gröne Sticken in de Hand un fleut gor vergnöögt dorop los.
De lustigen Töön lockt ok de Wåterrott ut ehr Eerdlock hervör. „Aha“, seggt se, „de Fleut hett he sik dröven bi den Broder vun den Wiedenboom håålt, dee hett veel vun düsse Piepen.“
„Hett denn de Wiedenboomweert noch Bröder?“, frogen de Stevels.
„Oh, ‘n ganze Barg. Hier ganz in de Neegde, een lütt Stück wieder, ünnen an‘n Beek, wåhnt ok noch een. Dee levert Wiedenroden, dee man to‘n Korfmåken bruukt. Åvers seht Se mi dat nå, ik mutt nu in de Köök, dat gifft noch veel to doon för hüüt Åvend.“

Un nu weer ‘t Åvend. Åvers düüster weer ‘t noch nich, denn in‘n Sommer blifft ‘t ja ok åvends lang hell.
Keen över de Wisch henweg keek, dee meen, se leeg ganz still dor un nix röög sik op ehr. Wat anners åvers weer dat wohrhaftig! Wo lebennig weer dat mang all de Blomen un Gräser, op all de Wischenwegen. Dor keem en Snick ankråpen, dor en Sebber un hier springt en Grashüpper ut das Gras hervör.

„Hebbt Se all Seehrs Instrument stimmt, Herr Muskant Grashüpper? Dat warrt woll Danz geven in‘n Wiedenboom vunnåvend“, seggt de Sebber un löppt dorvun.
„Een kann richtig niedsch warrn över den Grashüpper“, seggt de Snick, „sik sodennig över all‘ns henwegsetten to könen. Uns‘een bruukt för densülvigen Weg acht Dååg.“
Ja, all de Wischenbewåhners weern ünnerwegens, all wullen se Fru Nachtigall singen hören. Un de Blomen, dee an‘n Weg stünnen, de Mardelblomen un de Botterblomen, de groten, witten Margaretenblomen un de Vergeetminich gröten un wünscht veel Vergnögen. „Vergeet uns nich“, reep dat Vergeetminich, „drinkt ok mål op uns‘ Woll hüüt Åvend.“

In‘n Weertshuus to‘n Wiedenboom weer all‘ns to‘n Begröten vun de Gäst parååt. Wat fründlich seeg dat ut mit all de lüttjen, grönen Blattfåhnen, dee to‘n Willkåmen flattert.
Un nu weern all de Gäst versammelt, nu kunn’t losgåhn. Åvers — wo bleev de Sängerin Fru Nachtigall?
„Klingling!“, geiht wedder de Glockenbloom. Dat weer se wiss.
Nee, dat weer blots de Kåmerzoof vun de Fru Nachtigall, de Wüppsteert (Bachstelze). Flink un nüüdlich keem se anhüppt. „Een schöne Grööt vun mien Herrin, un dat deit ehr furchtbor leed, åvers se kann hüüt Åvend nich singen, see is heesch.“

Na, åvers dor harrn ji mål de „Ååch“s un „Ooh“s hören schullt! „Wat schååd! Wi harrn uns so dorop freut.“
In düsse grote Truer wüsst endlich de Weert to‘n Wiedenboom een‘n Rååt: „Beed doch mien‘n Nåmensvetter, den Wiedenzeisig, hee schall ju wat vörfleuten, hee kann dat so goot!“
Dor beden all den Wiedenzeisig, un wiel dat he en muntere, lustige Gesell weer, dee geern de Lüüd een‘n Gefallen dä, so leet he sik ok nich eerst lang bidden, sonnern fung glieks an to fleuten. Un twoors so schöön, dat all ganz andåån dorvun weern un jümmers mehr hören wullen.

„Een nette Keerl, Seehrs Nåmensvetter“, sä de Spree, een vun de Gäst, to’n Weert.
„Un een so gode Ehmann!“, sä dee, „he helpt jümmers sien Fru de Eier utbröden.“
„Sühst du woll?“, sä de Spreenfru, dee ok dorbi stünn, „doran kunnst du di een Bispeel nehmen.“

Nu folgt noch mehr Vördräge, Gesang un Fleut un noch männich wat anneret. Ok de Spree müsst wat vördrägen un twoors wat Lustiget, denn he kunn gor to snååksch sien un de Stimm vun allerlei Lüüd nåmåken.

Un denn worrn de Gebröder Stevel beedt, wat vun seehrs Reisen to vertellen. See wüssten so veel, se harrn so veel sehn. Dörch Städer un Dörper, dörch Wohlden un Wischen weern se wannert, se weern över Sneefeller stappt un över stöffige Chausseen gåhn. In lütte Hütten un in grote, prächtige Hüser weern se to Besöök wesen, se harrn op prachtvulle, mit Blomen bestickte Teppiche ståhn, un denn wedder op ruge Holtdelen.
„Man mutt dat nehmen, as dat kümmt“, sän se, „man mutt sik överall to bewegen weten, dat is de Hööftsååk.“
Un denn vertellt se ok noch vun de Johrmarkten un all de Festen, dee se besöcht harrn.

„Dat weer ja een hooch intressante Geschicht“, sä de Snick, as de Stevels mit dat Vertellen fardig weern. „So een Weertshuus hett doch sien Godet, man lernt doch allerhand Lüüd kennen un höört mål wat vun de grote Welt buten.“
„Ja, ja, so een Weertshuus hett sien Godet“, babbelt de Spree, „dat is doch mål wat anneret as de ewige Kinnerweertschop to Huus.“
„Un denn verhåålt man sik doch ok geern mål an‘n Åvend bi ‘n kolen Drunk, wenn man den ganzen Dag arbeit‘t hett“, sä de lüttje Imm.
Un nu worr in’n Weertshuus to‘n Wiedenboom ok noch danzt. De Grillen möken de Danzmusik, un jede Dänzer söch sik een feine Dänzerin.
De Sebber håål sik de Imm, de Grashüpper nähm en Hüpperfrollein un de dick Looffpogg gor een nüüdlichet Muusfrollein. He danz åvers schrecklich tüffelig un pedd ehr jümmersto op den Steert, so dat se em opletzt hoochnehmen müsst.

Dat weer en herrlichet Danzvergnögen, jedeen funn dat, un de Måån, dee even an‘n Himmel opsteeg, funn dat ok.

„Wüllt de Herren nich ok mål een‘n Danz wågen?“, fråågt de Wåterrott de Stevels. Åvers dee menen, se weern to oolt dorto, un ok bannig möör, denn se werrn beid all ‘n poor Mål flickt.
„Fröher“, sään se, „fröher hebbt wi ok danzt. As wi noch jung un drall un glemern weern un nå Ledder rüükt hebbt. Åvers dat is all lang her.“ Un denn sehgen de Stevels de annern bi‘n Danz to un dachten dorbi an dee Tiet, as se noch jung weern. Se weern glücklich bi dat Besinnen, un so harrn ok de Stevels seehrs Freud an düssen Åvend.

Ja, dat weer wohrhaftig een bannig vergnöögte Åvend. Åvers ok de schöönst Åvend geiht eenmål to Enn.
Die Spreefru, dee vör dat Danzen nå Huus flågen weer, üm nå ehr Kinner to kieken — dat Spreenpoor wåhnt in een Astlock in‘n Nåvergoorn —, dee keem nu wedder anflågen, üm to sehn, wo ehr Herr Gemahl denn bleven is.
Un dat weer goot so, dat se keem, denn de Herr Spree harr woll ‘n Glas to veel drunken, hee danz jümmers vun een Been op‘t annere, sung un fleut un plier mit vergnöögte Ogen nå sien Fru hen.

„Dat is en Schann mit di“, schimp se, „den ganzen Dag hockst du in‘t Weertshuus un drinkst, un åvends findst du denn de Huusdöör nich un spektåkelst dorvör herüm un weckst mi de Kinner op. Schamen schullst du di.“
Un denn nähm se ehrn Mann an‘n Flögel un trock em mit sik weg.
„Ik warr ju op den Weg lüchten“, sä de fründliche Glöhworm un floog dat Spreenpoor vörut. Noch vun wieden kunn man den Gesang vun de fidelen Spreen hören. Un denn güngen ok de annern Gäst, een nå de anner. De Glöhwörm lüchten, un de Måån lücht‘t, un so kunnen all ganz goot ehrn Weg nå Huus finnen.

Dat Weertshuus to‘n Wiedenboom åvers leeg nu wedder ganz still un verlåten dor, in de düüstere Nacht. Af un an floog woll mål een Nachtswulk oder een Nachtfalter dor herüm un klopp an de Döör, åvers nüms möök düsse Nachtbummlers åpen, all‘ns sleep.

Ja, all‘ns sleep, deep un fast, un roh sik vun de Dåågsarbeit ut. „Nu heff ik ju vertellt, wodennig dat an so‘n Dag in‘t Weertshuus to‘n Wiedenboom togüng.“
Åvers so güng dat nich blots an düssen een‘n Dag, nee, so güng dat all de Dååg, den ganzen Sommer över, wenn ok nich grååd jedeen Dag so grote Fierlichkeiten weern.

Ja, so güng dat den ganzen Sommer över. Åvers de Gäst bleven nich jümmers desülvigen. Niege kemen, ole güngen.
Vun de Stevelbrüder worr de een vun en lüttje Deern as Poppenwågen bruukt. Hee worr an en Kordel fastmååkt un doran wegtrocken. In den annern hett sik en Muus ehr Wåhnung inricht’t.
So keem dat, dat de Stevelbröder, dee doch vun‘n eersten Dag an jümmers tosåmen wesen sünd, de ganze, lange Levensreis tosåmen mååkt harrn, noch in‘t Öller scheed worrn.

In dat Weertshuus to‘n Wiedenboom worr över dütt Begeevnis veel snackt. Enige dä dat leed; de annern meenen, dat is nu mål so in‘t Leven, un weer even nich to ännern. Un bald worrn de Stevels över annere Gäst vergeten.

So güng de Sommer vöröver.
De Wisch worr meiht, dat Gras un de Blomen dröögten to Heu, worrn wennd‘t, op den Wågen lååd‘t un wegfohrt. Ok över dütt Begeven snack man in‘n Wiedenboom un beklåågt den Doot vun so männich een Wischenbewåhner, dee de Meihmaschien terquetscht harr.

So güng de Sommer in’t Land, dat worr Harvst.
Op den Beek kemen nu veel gele un rode Bläder answummen, dee vun de Bööm fullen werrn. De Åvende worrn koolt un nevelig, man kunn bald nich mehr in‘t Frie‘e sitten.
In‘t Weertshuus to‘n Wiedenboom worr dat lerriger un stiller. Vele vun de Vågelgäst reisten af, hen nå de warmen Länner. Åvers ehr dat se güngen, drunken se noch een‘n to‘n Afscheed un versproken, anner Johr weddertokåmen.

Ok de övrigen Wischenbewåhners bleven weg; dat weer jüm to koolt worrn.
„Dat warrt Tiet, dat ik mien Weertshuus dicht mååk“, sä de Weert to‘n Wiedenboom. „Wegen dee poor Råven un Kreihen, dee hier in‘n Winter kååmt, kann ik dat nich åpen låten.“
Un so trock he all de grönen Blattfåhnen, dee in‘n Sommer so lustig flattert harrn, in. De Harvstwind besorg dat Utfegen, un denn keem de Snee un deck all‘ns fein ornlich mit schöne, witte Döker to, dormit dat bit to‘n anner Johr verschoont blifft.

Un denn keem de lange, kole Winter.
Dat weer een schrecklich lange Winter. Man kunn gloven, hee wull gor nich wedder gåhn, un de Wisch un de Beek un de Wiedenboom wöörn gor nich wedder opwåken...

Åvers endlich, endlich wååkt se doch wedder op. De Sünn, de leve Sünn, un ok de Fröhlingswind, dee sorgten dorför. De Fröhlingswind, dee rüttel an de Döör vun dat Weertshuus, un de Adeboor, dee op de Wisch spazeren güng, klopp mit sien‘n langen, roden Snåvel doran. „Hallo, Herr Weert! Mååkt Se op! De Fröhling is dor!“

Dor kunn de Weert to‘n Wiedenboom nich länger wedderståhn. In’n Draff richt‘t he all‘ns wedder her, möök de Dören op un steek een‘n Kattentwieg rut, dee schull dat Teken sien, dat nu wedder Honnig bi em to hebben weer un dat‘t Weertshuus to‘n Wiedenboom nu wedder parååt is, sien Gäst to begröten.

Un de Gäst kemen. Se kemen all wedder, so, as in‘t vörige Johr. Un all‘ns worr wedder so, as dat in‘t letzt Johr wesen weer.
„Un wenn ji ju dat Weertshuus to‘n Wiedenboom mål sülvst ankieken un ok eenmål dorhen to Gast gåhn wüllt, so gåht blots över de Wisch, an den Beek lang, dor warrt ji dat all vun wieden ståhn sehn. Åvers vergeet‘t nich, vun mi schöön to gröten!“