Modder Sünn ehr Kinner:
Worüm hebbt de Steefmodders so'n böset Gesicht?

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Op den Råsenplatz in'n Goorn weer en Beet mit veel bunte Steefmodders. Steefmodders in de wunnervullsten Farven: Blau un Geel, Vigelett, Goldigbruun un Düüsterroot. Wenn man sik dat Beet in'n Stiftsgoorn ankeek, müsst man jümmers an en vörnehme Sellschop denken, an en Sellschop vun feine, öllere Dåmen. Åvers — worüm mååkt de Dåmen blots all so schrecklich böse Gesichter? Harrn se nich de schöönsten Samtkleder an, dee een sik denken kunn?

Woso kiekt se so grimmig?

Worüm hebbt de Steefmodders so'n böset Gesicht?

Genau bekeken süht so en Steefmoddergesicht heel gruselig, finster, grämlich un unheemlich ut! Worüm bloots?
Ik will di dat seggen: Vörhen sünd 'n poor lütte Deerns in'n Goorn wesen. Akrååt neven dat Steefmodderbeet harrn se sik op den Råsen sett. Un de een harr de annnere en Geschicht vörleest — de Geschicht von Sneewittchen. Nu kannst du di denken, woröver de Steefmodders sik argert hebbt, nich wohr? Nakloor över de böse Steefmodder.

"Sowat Dummet!", seggt en annere, "de Kinner solke Såken bitobringen. As wenn all de Steefmodders op de Eer böös weern. Nee — nee — nee!"
"Man mutt sik wohrhaftig för düssen Nåmen schåmen!", reep de neegst un nick dorto argerlich mit ehrn Kopp.
Un wedder en Drütte: "Hebbt ji höört, wat Lisa mit de blonden Zöpp seggt hett: Morgen kümmt mien Steefmodder. Wenn dee bloots nich ok so is!"
"Hm! Hm! Hm!", möken all de Steefmodders op den Råsen, trocken de Steern kruus un schütteln de Köpp. "Hm — hm — hm!"

Dor steek ut de Himmelswulkendöör miteens de leve Fru Sünn ehrn Kopp hervör: "Goden Morgen", seggt se, "nu — mien leven lütt Modders — worüm sünd ji so bedröövt?"

De Steefmodders vertellt de Fru Sünn seehrs Hartleed. "Un — nich wohr", sän se to'n Sluss, "wi sünd doch gor nich böös? Wi möögt doch de Kinner so geern. Åvers kiek doch, wodennig uns de Blötenkinner dor dröven mit ehr blauen Ogen so bang ankieken. Dat is bannig trurig!" Mit de Kinner weern de Dusendschöön in ehr rosa Kleder un de blauen Vergeetminich op dat Nåverbeet meent.

De leve Fru Sünn schick glieks all ehr Stråhlen nå de Steefmodders in'n Goorn; dee schullen se so'n beten stråkeln un begöschen.

"Ja, ja, ja, mien leven Modders", sä Fru Sünn denn, "ji hebbt ganz recht. Dat Märken vun de böse Steefmodder is nich wohr, dat gifft so veel gode, leve Steefmamas — ik weet dat! Åvers besinnt ju doch mål, wodennig ji de Kinner en Freud måken köönt. Dormit se sehen köönt, dat ji se leev hebbt un see ju ok wedder leev hebbt!"
Un dor worr de leve Fru Sünn ok all wedder afropen. Achter de Wulken verswunn se un keem ok nich wedder.

Dor stünnen de Steefmodders nu wedder alleen un dachten nå un besunnen sik. Se besunnen sik den ganzen Nåmiddag un den ganzen Åvend, un an'n annern Morgen fungen se wedder vun vörn mit dat Besinnen an; åvers dat wull un wull jüm nix infallen. Dor weer dat bloots goot, dat dor een keem, de Steefmodders to helpen.

Een junge Fru keem in den Goorn. Se harr blondet Hoor un schöne, düüsterblaue Ogen. Mit düsse Ogen seeg se sik pröövwies in'n Goorn üm, seeg de Steefmodders in ehr prächtigen Samtkleder ståhn un bück sik gau nå jüm dåål.
"Ji sünd Steefodders as ik ok", sä se liesen. Un denn plöck se een in en lila Kleed af.
"Ji schüllt mit mi gåhn. Mit ju will ik dat Bild smücken vun Lisa ehr eerste Mama, dee nu in'n Himmel is. Dat warrt de lüttje Lisa grote Freud måken."

Oh — wat dor op eenmål all de Blomenmodders ophorken un sik freuen dän! Un denn keek jedet an ehr Samtkleed dåål, wat ok keen Stoff dorop weer. Jedet wull doch geern recht fein utsehn.
Åvers so veel lüttje Blomendåmen kunn de grote Dååm nich mitnehmen. Se söök sik blots 'n poor, vun dee de Klederfarven recht schöön tosåmenpassen dän, un dormit güng se wedder weg.

Een'n Ogenblick lang harr dat so utsehn, as wenn de Gesichter vun all de Steefmodders in'n Goorn 'n lütte beten vergnöögt weern. Åvers denn sä een: "Ja — wat nütt dat am Enn, wenn nu een Kind weten warrt, dat't ok gode Steefmmodders geven deit? Dat Märken vun Sneewittchen warrt doch so vele, vele Kinner vertellt; un dee glöövt all noch an de böse Steefmodder."

In't Huus, in de Stuuv, harr intwüschen de junge Fru dat Bild vun Lisas eerste Mama smückt. Recht fein seeg dat ut, wodennig de plöckten Steefmodders in ehr feinen, bunten Samtkleder dat ümråhmen dän. Jüst as de junge Fru dat letzt Steefmodder rinsteken dä, keem de lütt Lisa dorto. Wat möök se för verwunnerte, grote Ogen!

"Du büst åver leev —", sä se vull Freud un geev ehr Steefmodder glieks en'n Söten.
Gedankenvull keken sik de Steefmodders an. "Hm, hm, hm, — wenn doch all de Kinner dat sehn un hören kunnen!", wünscht se sik.