Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen "Hexel" heet de lüttje Zegenbuck, dee bi Buer Krischan Bendixen op'n Hoff wåhnt un in'n Sommer mit de velen Sünnenstråhlen speelt. Wenn Winter is, hett he in den Stall sien'n Platz. De övermötige lütt Buck "Nu, wat hett uns' Hexel hüüt wedder anstellt?", fråågt Vadder Bendixen. Dorbi wiest he op denn lüttjen Zegenbuck, dee grååd neven Gretel in'n Hoff steiht un an een Kohlblatt gnabbert. "Ååch, Papa!", röppt Gretel, "hee
hett sik all wedder losreten." "Lååt man", begööscht de Vadder,
"morgen sååg ik den bösen Buck de Höörn
af." He möök dorbi een heel grimmiget Gesicht. Dat is een rechtet Glück, dat't lütt Huus an'n Barg liggt. Dor kann de lütt Zegenbuck ünner de leve Sünn herümklattern, so veel he will. "Junge, Junge, büst du dull? Du mååkst ja Sprüng as 'n Kasperle", seggt de Zegenmodder annern Morgen argerlich to ehrn Hexel. Se ståht beid op de Wisch, de leve Sünn, dee lacht mit all ehr Stråhlen. Jedet is an een'n Plock bunnen. "Mmmmmmäääh!", buckt de Hexel, "dat
weer ja lacht, wenn ik hüüt nich loskeem!" De lütt Zegenbuck leggt den Kopp so'n beten scheev, as jümmers, wenn he wat dörchsetten will. Hee buckt nå links, buckt nå rechts, nimmt een'n Anloop, rönnt as unklook un treckt un treckt. "Mmmmmmmmmäääh!", röppt he noch eenmål. Endlich flüggt der Plock ut de Eer. Hexel stellt sik breetbenig vör sien Modder un meckert: "Sühst du woll?" Denn löppt he dorvun un de Strick mit den Plock achterher. Modder Zeeg leggt sik in't Gras un süht ehr Kind nå. "Du warrst di schon noch de Höörn aflopen!", meckert se achter em her. Hexel åvers springt över de smalle Brüüch bi'n
Grasgoorn un steekt nieschierig sien Nees överall rin. De Wäschstücken op de Lien sünd eerst recht verargert,
as Hexel se op de Höörn nimmt. "Hexel", schriggt Gretel, as de lütt Buck dörch
de Goorndöör kümmt, "åvers Hexel, du sleepst
ja mien Hemd weg!" De Kökendöör steiht åpen. Hexel spazeert rin.
Hee snuppert överall herüm. "Aah, zorten grönen
Salåt hebbt se hier! Dat is åvers fein", denkt Hexel
un futtert lustig doroplos. Hee is grååd bi de Hartbläder,
dor kümmt de Modder in de Köök. Se packt den Deev bi
de Höörn un jåågt em rut. Wohrhaftig! Hee kiekt all wedder nå't Kökenfinster rin,
fritt de Petersill vun't Finsterbrett un smitt dat Glas mit Wåter
üm.
"Wenn ik blots wüsst, wordennig wi den Wildfang ertrecken
köönt!", seggt de Modder un schickt Gretel los, üm
den Buck in den Stall to bringen. Dor schriggt Gretel as an'n Speet.
Wat weer passeert? De lütt Buck is op de Regentunn klattert un
rinfullen. "Goot, dat mien Modder dat nich sehn hett", denkt Hexel. Dee Schreck is em doch gewaltig in de Knåken fohrt. An'n Nåmiddag hett he den Schreck åvers lang wedder vergeten. Hee plöckt an Modders Blomenpütt blangen de Veranda. Dor ritt Modder wohrhaftig de Geduld. See sparrt den Spitzboven in den Stall un riegelt achter em de Döör fast to: "So, dor kannst du 'n tietlang över dien Schåvernack nådenken, Hexel!" 26.3.2023
|