Modder Sünn ehr Kinner:
De lüürlüttje Wiehnachtsdeev

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

In de düüstere Wiehnachtsstuuv rüükt dat allerleevst nå Koken, nå Appeln, nå Dannennådeln un nå utpuuste Talliglichten. De fiene Wiehnachtsduft treckt ok in dat Huus vun de lüttje Muus, dat versteken ünner an'n Footborrn achter de Stuvenwand liggt; en Lock is de Huusdöör ...

De lüürlüttje Wiehnachtsdeev

"Hmm! Hmm!", möök de Muus, "rüükt dat åvers fein! Dor mutt ik doch gau mål kieken, wat dor los is." Un se lööpt, gau wat se kann, vör ehr Huusdöör.

Ooh, wat snuppert dat nu in ehr lüttje Nääs! Ooh, wat glitzert ehr swarten Ogen! Ut jeede Eck rüük dat so herrlich, wor schall se blots toeerst henlopen?

"Kååm hier rin! Hier hangen Wüst un hier is Marzipan", röppt miteens de Poppenköök.
"Wiehnachtskoken smeckt åvers beter", sä de Wiehnachtsdisch.

"Åvers Appeln un Nööt un Wiehnachtslichten sünd dat allerschöönste", keem dat ut de Eck, wor de Christboom steiht.

Köönt de rosigen lüttjen Ohren vun de Muus wat dorför, dat se dat hören köönt? Kann de nüüdliche rosa Nääs wat dorför, dat't all de Herrlichkeiten rüken kann? Köönt de glänzenden, swarten Ogen wat dorför, dat se all'ns sehn köönt? Nee!!!

Een, twee, dree klattert de Muus op den Kinnerdisch. In de Poppenköök smitt se dat Geschirr dörch'nanner, dorbi fallt vör Schreck de Kööksch üm. Över ehr Nääs weg springt de Muus un denn weer se bi de Wüst.

'n lüttje beten fritt se dorvun, denn rüükt se den Marzipan-Goosbråden. "Goosbråden is för Wiehnachten nich övel", denkt se un fritt 'n gehöriget Stück dorvun.

Wenn blots de Levkokenmann dor dröven op den Wiehnachtsdisch nich so fründlich winken wöör. Åvers he dä 't, un dor kann doch so'n lüttje Muus nich anners, see müsst de Inlådung annehmen. Un in'n Nu weer se dröven.

"Ja, also, soo weer dat nich meent", reep de Levkokenmann, åvers dor harr de Muus all sien'n Foot anknabbert. Denn lett se em los un ielt gau nå de Kokenschåål hen. In een vun de Brezeln bleev ehr Kopp steken. "Oohjee!", qiekt se, treckt em wedder rut un löppt denn nå den Christboom hen.

"Ik schall di schöön gröten vun de Wohldmuus", sä de Christboom.
"Danke schöön, geiht't ehr goot? Dat freut mi", antwoort de lüttje Muus. Ehr lütten, spitzen Tähns nåågt jüst an een'n Appel, dee vun'n Christboom fullen is.
De Wiehnachtslichten denkt: "Glieks kümmt de Reeg an uns! Is dat 'n Åårt un Wies, sik soo in de Nacht in de Wiehnachtsstuuv rintosliekern? See is doch 'n Deev!"
"En Deev! En Deev!", röppt de Kasper, "ik warr den Schutzmann hålen!"
"En Deev! En Deev!", schriegen nu ok all de Poppen, "hoolt em fast!"

Bums, dor is de lüttje Kasper ok all op den Footborrn sprungen.
Åvers: Husch, wor is de Muus?
Blots noch de Steertspitz seeg man vun ehr un ok dee verswunn ünner de Huusdöör.

"Lååt se lopen!", sä nu de Steern an'n Christboom, "see schall doch ok Wiehnachten hebben!" Un de Steerns an'n Heven nickköppt dorto.