Modder Sünn ehr Kinner:
Wiehnachten in't Holt

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Nu keem dat jümmers neger, dat Wiehnachtsfest. Ok in't Dörp fung man an, sik dorför to rüsten. De Kinner kååmt rop in den Wohld un håålt Dannentwiegen. "Dormit smücken se de Stuven ut", sä de Muhme Dann, een ole Tant vun de Dannenkinner.

Wiehnachten in't Holt

Ut den Schosteen vun't Bäckerhuus steeg den ganzen Dag en dicke, swarte Rook op, en Teken, dat se dor mächtig an't Backen weern. Dat Rotkehlchen un Fru Dannenmeesch kunnen ok gor nich noog vertellen vun den herrlichen brunen, söötduftenden Koken, dee dörch de Dörpstrååten drågen worr.

"Ik will höpen, dat se nich vergeten doot, uns intolåden", meen Fru Dannenmeesch.

Ok dat Postauto ünnen op de Landstrååt kunn man dat anmarken, dat dor wat Besonneret los weer. För gewöhnlich legen de Paketen in sien Binneret; nu åvers weer dat ganze Postwågendack dormit vull belåden, un sogor de Fohrer vörn an't Stüer harr noch welke neven sik liggen.
"Wat mag dor woll all'ns binn sien?", dachten de Dannenkinner.
Un een lütt Dummerchen froog: "Wann kümmt denn endlich dat Pakeet nå uns?"

Wat worr 't dor utlacht. As wenn Dannenkinner Paketen kregen!
"Worüm denn nich?", froogt de lütt Dann. Un se dacht: ‚Wenn wi Dannenbööm to Wiehnachten solke Hööftpersonen sünd — worüm schullen wi hier båven gor nix vun de Wiehnachtsfreud afkriegen?'
"Wi wüllt 't aftöven", seegt de Muhme Dann, "viellicht warrt ji doch jue'n Deel Freud mitkriegen."

De Hillige Åvend weer nu dor. Åvers — hier båven in't Dannenholt mark man nix vun all den Lichtenglanz, dee hüüt de Welt utfüllen deit. Düüster un still as an jeden annern Åvend weer't in de Dannenholt-Kinnerstuuv ok hüüt! Blots in't Dörp ünnen seeg man mehr helle Finster as sünst, un de Dannenkinner wüssten, dat vele Licht keem vun de Wiehnachtsbööm, dee achter düsse Finstern brennt.

Wor geern harrn se mål seehrs Swestern un Bröder sehn in ehrn Kedensmuck, mit ehr gollenet Hoor un de lütten Lichten.
Of woll de lütten Steerns, dee hüüt wedder dor båven an'n Himmel funkelt, woll nu all'ns sehn kunnen? "Seker", meen de Muhme, "denn de Steerns warrt't woll hüüt Åvend ok so gåhn as ju. Männichwelk vun jüm müchen woll ok geern sien'n Platz tuuschen un hüüt lever en Steern op en'n Wiehnachtsboom sien."

Nu stünn dor in't Holt — gor nich wiet weg vun de lütt Sellschop — en ganz ole, grote Dannenboom mit'n langen, griesen Flechtenboort. "Grootvadder" nöömt em de Dannenkinner un harrn all jümmers en ganz besonnere Fründschop mit em hatt. Öft winkt se em Gröten to, un gor to geern harrn se em mål an sien'n schönen, griesen Boort zuppt.

Den Dannengrootvadder dä dat bannig leed, dat de lütten Dannenkinner hüüt an'n Hilligåvend so still un so trurig weern. ‚Ik warr jüm en Geschicht vertellen', dacht he, ‚en Geschicht, dee jüm Freud måken warrt.'
Un sogliek fung he an:

"Ji sünd trurig, mien leven Dannenkinner, dat't åvends nu jümmers so düüster üm ju is, dat de leve Sünn so lååt opgeiht un so tiedig wedder slåpen geiht, un nüms Licht bringt in jue düüster Dannenkinnerstuuv.
Solang dat Winter is, mutt ik düsse Klååg vun ju hören. So as ju, so is't vör vele, vele dusend Johren ok eenmål de Minschen gåhn. Doomåls, dor weer dat all'ns noch ganz, ganz anners as nu. Dor geev't keen groten Städer un Hüser, dor wåhnten de Minschen noch op't frie Feld, in heel siede Hütten un Telte. Un in de Hütten, weet ji, dor brenn noch keen Gas un keen elektrisch Licht. Nee, de Minschen, dee to dee Tiet levten, dee harrn kuum anneret Licht as de Sünn.

Wenn nu de Winter keem un de leve Sonne jümmers fröher slåpen güng un jümmers låter opstünn, denn klågten de Minschen över de vele, vele Düüsternis. Se kunnen dat woll verståhn, dat Fru Sünn nå de vele Arbeit in'n Sommer, nå dat Jümmersfröhopståhn un Lååttobettgåhn den Winter dorto bruukt, sik eenmål düchtig uttoslåpen. Åvers se hööpt, dat't Utslåpen nich to lang duern warrt, denn de Düüsternis weer gor to schrecklich.

Un endlich weer de Tiet kåmen, as sik de leve Fru Sünn de Ogen reev un smuustern sä: "So, ji leven Minschenkinner, nu bün ik nich mehr ganz so mööd, nu kann ik wedder all de Dååg 'n beten fröher opståhn un 'n beten låter slåpen gåhn; freut ju, nu warrt't allmählich wedder heller warrn op de Eer."

Dor harrn ji de Minschen mål sehn schullt; dee wüssten sik vör Freud gor nich to fåten. Seehrs Hütten smückt se mit gröne Twiegen ut, steckt Freudenfüer an, sungen frohe Leder un fiert en grotet Fest un nöömt't dat Fest de Wintersünnenwenn.

Na? — Weer dat nich en schöne Geschicht?", froog Dannengrootvadder.

"Ja, ja!", nickt de lütten Bööm. Se weern noch ganz utfüllt dorvun. Un männichwelk süüfzt ganz liesen.
"Passt op, nu kümmt åvers noch dat Schöönst!", sä Dannengrootvadder, "de leve Fru Sünn mååkt dat nu all de Johren so. All de Johren — bit hüüt noch.
De eerste Tiet in'n Winter, dor slöppt se sik ut. Dorför hebbt ji se nu ok so wenig sehn. Nu åvers is wedder de Tiet, dat de Fru Sünn verspreken deit, fröher optoståhn un länger optoblieven. Nu is de längst Winternacht vörbi, un dat Licht warrt wedder op de Eer kåmen."

"Grootvadder, worher weetst du dat all?"
"Grootvadder, denn müssten wi ja nu een Fest fiern!"
"Wi fiern ja een", sä de Dannengrootvadder, "Wiehnachten — so nöömt man dat hüüt. Dat is datsülvige as dat fröhere Wintersünnenwennfest."

Na, dat geev viellicht en grotet Wunnerwarken in de Kinnerstuuv. En Wunnern un en Freud. Un grååd in düssen Ogenblick klung ünnen vun't Dörp herop dat Lüden vun de Glocken. So schöön, so fierlich.

"De Wiehnachtsglocken", sä de Dannenmuhme, "hm, hm", un se räusper sik 'n beten dorbi.
"Se lüden vör Freud, wiel dat Licht nu wedder in de Welt kåmen warrt; Dannenmuhme — nich wohr?"
"Hm! Hm!", de Muhme räusper sik noch eenmål 'n beten stärker. "Ja", sä se denn, "åvers se meen noch en anneret Licht."
"Noch — een — anneret Licht? Wat för een?"
"Ja — hmm!", un nochmål räusper sik de ole Dannenmuhme un keek nå den Grootvadder röver. "De Grootvadder weet blots düsse een Wiehnachtsgeschicht. Ik åvers weet noch en annere. Morgen vertell ik ju de Geschicht vun dat binnere Licht, wat de Wiehnachtskerzen anzündt, vun de Leevde un vun de Hölpsbereitschop, dee se opwecken deit. Hüüt mööt ji slåpen, nu is dat all to lååt."

De Glocken ünnen in't Dörp swegen. De lütten Dannenbööm swegen ok. Keen vun jüm åvers klåågt mehr, dat't so düüster un so trurig hier båven weer. Denn ok bi jüm weer nu de Freud introcken — de Wiehnachtsfreud un dat Wiehnachtslicht.