Modder Sünn ehr Kinner:
Egen Åårn in'n Kinnergoorn

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

In'n Kinnergoorn gåht een's Dåågs Tant Eva mit de lütt Rosel un Georg un Fritz un de annern Jungs un Deerns all fröh rut in den Goorn. Een poor wullen op den Råsen ümhertoven. Åvers de Tant schüddel den Kopp: "Nee, nee! Hüüt wüllt wi eenmål wat ganz Feinet måken. Workeen itt geern Radieschen?" Dee muchen all geern!

Egen Åårn in'n Kinnergoorn

"Op dat Botterbroot, Tant Eva!", seggt Rosel, "wat meent ji, wüllt wi uns nich mål sülvst Radieschen trecken?"
Eerst keken se so'n beten dummerhaftig. Åvers denn nick se ieverig. Wiss, dat wullen se nu all. Un nu geiht't an de Arbeit.

Ja, op't Botterbroot is dat lecker!

Blangen den Råsen liggt een Stück brune Eer, ümgråven is se all. De Kinner kriegt lütte Harken. De Tant harkt jüm vör, un se harkt flietig acheran.
"So, nu kriegt jede Goorner un jede Goornerin een egen Beet. Dor seit jedereen sien Radieschen sülvst. Un wenn se groot sünd, denn kann he dormit måken, wat he will: Eten oder verschenken!", sä de Tant.
"Ik verkoop mien", seggt Georg.
"Workeen köfft dat denn?", fråågt Rosel.
"Dee musst du mi afköpen", seggt he, "ik heff ja dien Sandkoken ok jümmers köfft."

Tant Eva deelt de Beeten af, för jeden een. Denn trampelt se all de Wegen fast, åvers vörsichtig — heel vörsichtig, dormit keeneen op de Beeten pedd! Un denn wiest de Tant jüm, wordennig se de Rillen måken mööt, jümmers dweer över dat Beet, een neven de annere. Dat is gor nich so eenfach! An'n swoorsten find Bubi dat. Hee müch lever glieks Radieschen eten as seien. Denn bringt Tant Eva de lütten, hellroden Såmenköörn. Åvers dor weern all de Kinner untofreden.

"Ååch, dat sünd ja luter Steens! Dorut schullen Radieschen wassen?"
"Dee leggen wi ganz vörsichtig in de Rillen, eerst een un denn wedder een un noch een un noch een, bit de Rill to Enn is. Denn kümmt de twete an de Reeg!"

Dor hockt se, jedet an sien Rill. De lütten Finger hoolt dat lütt Koorn doröver un lååt dat denn rinfallen. Un wenn een dorneven fallt, griept se dat wedder op un doot dat denn rin. Un wor dat gor to swoor warrt, hölpt de Tant. Endlich deckt se de Köörn to. Heel liesen strååkt se vun beide Sieden mit de Finger de Eer doröver.
"Nu schüllt ji mål sehn! Een poor Dååg lett de leve Sünn ehr Stråhlen dorop schienen, denn steekt de Radieschen de grönen Bläder rut!"

All de Dååg loopt se nu nå seehrs Beeten un kiekt nå de Bläder. Nå sowat acht Dååg is grote Juvel: "Tant Eva, kååm gau mål her! Bi mi kieken all gröne Spitzen rut!"
"Bi mi ok!"
"Un bi mi eerst!"

De Tant kriegt Georg dorbi tofååt, as he sien Radieschen-Kinner ut de Eer treckt. Hee will nåkieken, of de roden Radieschen all an de Reeg sünd. Wenn he se ankeken hett, steekt he se wedder in de Eer. "Dat duert åvers lang!" seggt he.

De leve Sünn schient nich alle Dååg. Dat mutt ok mål regen, dormit de Radieschen wassen köönt. Un dat regent ok wohrhaftig! Een'n ganzen Dag lang. De Regen is für de Radieschen grååd recht kåmen. Nå 'n poor Dååg seggt Tant Eva: "Wi wüllt hüüt doch mål sehn, wor wiet uns' Radieschen sünd. Mååkt all jue Fröhstückstaschen un jue lütten Körv lerrig un kååmt mit!"

Endlich! Heel opreegt loopt se rut in denn Goorn, jedet nå sien Beet! "So, hüüt köönt ji se ruttrecken! Åvers eerst blots een Reeg, höört ji!"
"Oh, ik heff een grotet Rodet! Un noch een!"

Se zuppt all un sünd verbååst, un de Freud is groot! Jedereen hett een'n lütten Barg Radieschen. Georg find de wenigsten. Hee hett vörher to veel nåkeken un to veel ruttrocken. Dee sünd denn eenfach nich wedder anwussen.

Tant Eva snitt jüm dat Kruut af, un nu füllt se ehr Körv un Taschen mit de Åårn. Dat lücht binå so schöön as rode Kassberen!
Denn geiht't in de Köök. Dor warrt all de Radieschen wuschen. Jedereen wascht sien sülvst in de Schöttel. As se in de Stuuv kååmt, winkt Tant Eva de lütt Karla ran. See is hüüt an de Reeg, den Disch to decken. Se stellt för jede een'n Töller op den langen Disch. Dorop schütt se ehr Åårn. Denn håålt se all ehr Fröhstück, sett sik üm denn Disch herüm, un nu fangt dat grote Eten an. Jümmers een Bitt in't Broot un denn een Radieschen!

So goot hett noch nie wat smeckt!