Modder Sünn ehr Kinner:
De Heidroos
(Hundsroos, Heckenroos)

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Nu blöht wedder överall de Rosen! In all de Goorns stååt se, kieken över denn grönen Tuun röver un lachen. An de Looven klattert se herüm, an Hüser un Balkone — ganze Schåren vun lüttje nieschierige, rode un rosa Rosen, dee blots op de Welt sünd, üm se to smücken un fröhlich to sien un de Lüüd to seggen, wor schöön doch dat Leven is.

De Heidroos
(Hundsroos/Heckenroos)

De Lüüd keken se sik an un freuten sik. Se sneden sik Büschel un Strußen af — grote un lütte, rode un rosa, gele un witte Rosen. Heel andåån geneten se ehr'n herrlichen Duft. Denn smückt se sik dormit oder stellt de Rosen op Dische un Kommoden. Workeen Sellschop hett, dee streut op dat witte Dischdook rode Rosen. Workeen Geboortsdag hett, keen krank weer, keen op Reisen güng, dee kreeg Rosen schenkt, meist jümmers blots Rosen. Dat is, as weer de Welt mit Rosen överschüttet. Rosen — Rosen, worhen man ok keek! Dat weer een Blöhen un Duften, en reine Freud. Dat is gor nich to seggen, wor schöön dat weer!

Dor, wor achter de Goornmuer versteken dat Feld anfung, steit en Heck mit Heidrosen. Dor hett de Heidrosenkönigin ehr Slott. See wüsst woll, worüm se ehr Slott so versteken buet hett. Se hett Döchter — wunnerleevliche, blöhende, lüttje Döchter — un wull nich, dat dee glieks vun jedereen sehn un entföhrt warrt. Ok dacht se, op de Landstrååt kunn ehr Kinner viellicht de Stoff schåden un se kunnen doch allerhand sehn un hören, wat se nich grååd to weten brukten.

"Mien Döchter schüllt natüürlich slicht un eenfach, frisch un unverdorven blieven", seggt se. So wussen de lüttjen Prinzessinnen heran — en beten wild, en beten unbännig und stickelig — åvers een jümmers frischer, rosiger un entzückender as de annern all. Ji harrn düsse Heidrosenknuppen eenmål sehn müsst! De lüttsten legen noch in seehrs Wegen, blots een lütt rosige Näsenspitz oder Gesicht keek ut de grönen Vörhänge rut.

Denn weern dor ok wat gröttere. Dat weern meist de allernüüdlichsten. Se dän noch bannig schüchtern un verslåten un helen sik verschüchtert den lütten Rock vör't Gesicht. De Öllsten åvers leten ehr hellroden Röck lustig in'n Wind flattern.

Dat is kloor, dat de Heidrosenkönigin för so vele Kinner in jedet Johr jümmers mehr Platz bruken dä. Dat Heckenslott worr grötter un grötter, man kunn sik bald nich mehr dorin torechtfinnen. Wat unorntlich seeg dat dorin ut, dat is wohr! Verwillert, struntig, as in'n Dornrööschenslott. Åvers — weer dat en Wunner? So veel Denerschop, üm dat all'ns op Schick to hool'n, kunn de Königin sik wohrhaftig nich leisten, dorto weer se nich riek noog. Un see sülvst? See harr grååd mehr as noog dormit to doon, de grote Kinnerschoof un all'ns Övrige mit Eten to versorgen.

An een'n schönen Sommerdag leeg dat Slott Heidrose in'n herrlichsten Sünnenschien. De leve Sünn hett mål wedder all ehr Stråhlen op den Weg schickt. Överall seeg man hellrosa Röck vun de Blöten-Prinzessinnen lüüchten. De een'n speelt Versteken, de annern schunkelt sik.

Een heel sünnerlich smucke Prinzessin ünnerheel sik mit den jungen Tuunkrüper, dee grååd op Besöök weer. Dor klung vun de Landstrååt röver en Lachen, Ropen, Prååtjen, Footgetrappel. Wat much dat woll sien?

"Ik will mål gau henflegen un kieken, wat los is", seggt de Tuunkrüper. Schooljungs sind dat! Un de Lehrer düüd't mit de Hand hierher. "Wohrhaftig — se kååmt! Se kååmt!"
Hibbelig floog de Tuunkrüper wedder in dat Heckenslott torüüch. De lütten Prinzessinnen höört glieks mit Spelen op, stünnen mit ehr åpen Rosenmund dor un keken.

Nu boog de Schoof Jungs üm de Eck. De Lehrer heel vör de Rosenheck un tööv, bit sik de Schoof üm em versammelt hett. "Heff ik ju nich seggt, ik wull ju vör en Dornröschenslott föhren? Nu — dor is dat!" De Jungs lachten.

"Dornröschen — Heidröschen", seggt een. Denn setten se sik op den Grasplatz vör dat Heckenslott dåål, un miteens — man wüsst gor nich, wordennig dat anfungen hett — klung vun dörtig frische, kräftige Krabauterstimmen dat Leed:

"Sah ein Knab' ein Röslein stehn,
Röslein auf der Heiden.
War so jung und morgenschön,
lief er schnell, es nah zu sehn,
sah 's mit vielen Freuden.
Röslein, Röslein, Röslein rot —
Röslein auf der Heiden."

Wat klung dat schöön un herrlich in'n gollenen Sünnenschien hier buten! De Heidrosenprinzessinnen weern heel andåån un wüssten gor nich, wat se seggen schullen.

En Leed, dat vun Rosen sung, dat weer jüm bit nu noch nich vörkåmen! De ölleren Prinzessinnen worrn orntlich root vör Verlegenheit, dreiht sik hen un her un slenkert ehr lüttjen Röck. Un de Heidrosenkönigin weer bannig stolt.

Een Botterlicker, een Rosensebber un een Imm weern vörbikåmen, üm sik dat schöne Åvendleed mit antohören. De Immenfru harr in de Köök to doon, de lütte Herr Rosensebber sett sik nå een vun de Prinzessinnen, leet sien gollengrönet Kleed recht schöön in de Sünn schemern un seggt wat argerlich: "Ik kenn nakloor dat Leed, dat dor vun Rosen hannelt. Dat fangt bannig leevlich an. Weten Se åvers ok, wordennig dat wiedergeiht?"
Dor klung vör dat Heckenslott, luut un keck, wedder de Jungschor:

"Knabe sprach: Ich breche dich,
Röslein auf der Heiden!
Röslein sprach: Ich steche dich,
dass du ewig denkst an mich,
und ich will's nicht leiden.
Röslein, Röslein, Röslein rot,
Röslein auf der Heiden."

"Wat? — Breken will he uns?", reep verbååst een vun de lütten Prinzessinnen, "nee, dat lååt ik mi nich gefallen!" Un dat heel glieks all sien Döörn to'n Steken parååt.

De Herr Rosensebber smuustert. Em weer dat all recht, dat de lüttje Prinzessin sik nich breken låten wull; denn hee wull se lever för sik behool'n. De Botterlicker åvers, dee vörhen kåmen weer, dee wipp grååd vör de Prinzessin op en Twiegenschuckel op un dåål. Sien witten Flögels blenkern in'n Sünnenschien, un hee sä: "Prinzesschen, ik heff all bi so männicheen Rosenkind seten. Överall blöht se nu un freut sik för ehr Leven. Åvers de meersten hebbt sik breken låten müsst, üm jichtenswo wat to smücken. Denn to smücken un Freud to måken, dorto sünd Rosen nu mål op de Welt."

Luuster — dat Leed dor dröven weer noch nich to Enn. Noch luter, noch frischer, noch lustiger töönt nu dat Singen:

"Und der wilde Knabe brach 's
Röslein auf der Heiden;
Röslein wehrte sich und stach,
half ihm doch kein Weh und Ach,
musst' es eben leiden.
Röslein, Röslein, Röslein rot,
Röslein auf der Heiden."

As wenn de Jungs nu op eenmål blots een'n Gedanken harrn, sprungen se miteens all miteenanner vun de Eer op. De Lehrer kunn sik all denken, wat se wullen. Mit utbrede Arms stell he sik vör se hen un sä: "Jungs — dat segg ik ju: Dat ji mi in dat Rosenslott dor dröven nich hüsen warrt as de Roofridders! Denkt doran, dat wi nu in anstännige Tieden leevt. Jedereen vun ju dörv sik blots een Roos mitnehmen, höört ji? De övrigen lååt ji dor för anner Lüüd, dee op düssen Weg dorherkååmt. Denn denkt mål: Fru Heidrosenkönigin will ok 'n poor Döchter in't Huus behool'n!"

De Jungs lachten lustig, versproken dat un lepen dorvun.
"Dat Slott schall störmt warrn!", schriet de Tuunkrüper un slüppt gau in een vun de velen, düüstern Heckenwegen. De lüttjen Heidrosenprinzessinnen åvers glöht vör Opregen. "Wi steken! Wi steken!", repen se de Jungs in de Mööt, "töövt blots, töövt, ji schüllt all noch an uns denken!"

Dat mutt man se låten, wehrt hebbt se sik tapper. Se steken, se slogen, se kratzten. Åvers — wat holp dat? Se müssten sik dormit affinnen. De kandidelten, starken Jungs broken se doch! De een vun de Jungs steek sien Heckenroos in't Knooplock, de anner sä, hee wull dat op sien'n Hoot steken — to'n Teken, wor hooch he ehr hool'n wöör. De drüdde beheel sien lütt Roos lever in de Hand. De veerte steek 't mank sien Lippen.

Un as de Rosenjungfrolleins dor nu so still an de Jacken un Mützen vun de Jungs steken — dor seeg 't wohrhaftig gor nich mehr so ut, as wenn se noch böös weern. Viellicht sehgen se, wordennig de Jungs sik över ehr freuten, un geven sik dormit tofreden.

So trocken se mit jüm mit veel Lachen un Singen nå Huus. De Botterlicker floog mit de Sellschop een lütt Stück op den Weg mit. "Wenn de Jung mi nu keen Wåter gifft?", fråågt dat Rosenkind, dat op den Hoot steekt, denn Botterlicker liesen un bang, "wenn he mi verdösten lett?"

"Nu — so büst du dien Opgååv nåkåmen: Freud to måken", seggt de Botterlicker. Denn swingt he mit sien witten Flögels af in de blaue Luft rop.