Modder Sünn ehr Kinner:
De Wiespåhl hett öft Besöök

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Dor, wo de Landstrååt mit 'n anner Landstrååt tosåmendröppt, stünn de Wegwieser, grååd an de Eck op de Wisch. He streckt sien beiden holten Arms ut. De een Arm wiest op de een, de anner op de anner Landstrååt. Op jeden Arm stünn schreven, worhen de Strååt föhrt un wor wiet de Weg bit dorhen noch is: Nå Windeby 3 km, nå Eckernför 5 km. Dat weer goot, dat de Wiespåhl dor stünn.

De Wiespåhl hett öft Besöök

Denn workeen harr de Lüüd den Weg wiesen schulln, dee op de Landstrååt dorherkemen un nich wüssten, of se nu gråådut oder nå rechts gåhn müssten?

Üm den Wiespåhl herüm, op de Wisch, stünnen de wunnerschöönsten Blomen. In't Fröhjohr de Himmelsslötel (Primel), in'n Sommer dat Vergeetminich, Botterblomen un witte Margeriten. Dörch de Wisch floot ok en lütte Beek.

Över de Blomen flattert gele, brune un blaue Botterlickers, un dee kemen ok bi den Wegwieser op Besöök un setten sik op sien Arms. Åvers dee bruuk de Wiespåhl den Weg nich to wiesen; dee wüssten em all vun ganz alleen. Ok de Vågels nich, dee em besöchen.

"Tschiep, tschiep — wat ståht Se egentlich hier jümmersto as 'n Adeboor op een Been, mit utbredte Flögels?", frågt em eenmål een freche Lünk, "hebbt Se keen Nest un keen Jungen, dee Se füttern müssten?"

"Ik wies de Minschen denn richtigen Weg", seggt de Wegwieser.
"Tschiep, tschiep, tschiep — richtigen Weg wiesen? Wat mööt de Minschen doch dumm sien! Ik finn em jümmers alleen", sä de Spatz.

De Wegwieser antwoort nix. Hee dacht sik sien Deel. He ünnerhöllt sik lever mit de Sünnenstråhlen, mit den Måån un de lüttjen, glemernden Steerns, dee 's Åvends över em stünnen. Ja — de Måån un de Steerns, un de leve Sünn, dat weern sien ganz besonnere Frünnen. Still stünnen se as hee un wiesten ok de Minschen den richtigen Weg. De Måånschien smeet em männichmål en'n sülvern Mantel üm un sä to em, nu seeg he ut as en Märkenprinz. Un denn vertell he em Geschichten vun sien Reisen.

Ja — ohn den Måånschien stünn ik hier doch recht eensam, dacht de Wegwieser. Åvers he heel tapper ut. Männichmål dän em sien Arms 'n beten weh vun dat ewige Stiefhool'n. Åvers — nå Windeby 3 km, nå Eckernför 5 km — Dag för Dag sä he dat de Lüüd, dee vör em ståhnblievt un em nå den Weg fråågt. Dag för Dag stünn he dor, in de glöhendste Hitten, bi slimmste Regenwedder, ok wenn dat so koolt weer, dat vun de Minschen ut de Döker un Kapuzen kuum de Nesenspitzen herutkeken.

Af un an rüttelt un schüddelt de Harvst- un Winterstörm an em. Se packt em mit alle Gewalt un wüllt em op de Eer smieten. Åvers fast bleev de Wegwieser mit sien een Been in de Eer ståhn. "Nee — ik dörv nich ümfallen — ik mutt ståhnblieven un de Minschen den richtigen Weg wiesen", sä he.

Een's Morgens danzt witte Sneeflocken üm em herüm. Dee sweevt — ganz suutje un liesen — mit dusend lüürlüttje Glittersteerns un setten den Wegwieser en Kroon op. Nüms op de Eer mark 't, dat't en Kroon weer. Åvers de Måån, de Steerns un ok de Sünnenstråhlen — dee wüssten dat glieks.