Modder Sünn ehr Kinner:
Wat Fru Dannenmeesch vertellt

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen


In't Dörp bi de Minschen leep wat af, un de lütten Dannen wunnern sik, wat dat woll weer. De eersten, an dee sik de nieschierigen lüttjen Dannenkinner wennen doot, dat weern de Vågels. To dee harrn se dat meerste Totruen, denn dee kennern se an besten un dee weern dat ok, dee för gewöhnlich 's Morgens de eersten weern, dee op Besöök kemen, noch ehr dat de leve Sünn all ehr Stråhlenkinner op de Eer dåålschicken wöör.

Wat Fru Dannenmeesch vertellt

Dor weern de Herr Dompfaff, ok Gimpel nömt, un de Fru Meesch, dat Frollein Rootkehlchen un de junge Distelfink, ok Stieglitz nöömt.
Dee, un noch annere, geven sik för gewöhnlich 's Morgens hier en Stelldiin, ut dat jümmers en prächtiget Fröhkunzert worr.
Hüüt harrn de Dannenkinner den Vågelbesöök keen Tiet to'n Singen un Snötern låten, sonnern se hebbt glieks ehr Anliggen vördrågen.


Fru Dannenmeesch

"Dat is klook vun ju", sä Fru Dannenmeesch, "dat ji uns toeerst fråågt. Uns'eens kümmt veel in de Welt ümher un kriegt dorbi männichwat to sehn, wat annere nich sehn köönt. Ik glööv, ik kann jue Nieschier tofreden stellen."
Fru Dannenmeesch sett sik nu op een vun de groten Dannenbööm, so dat all se sehn kunnen, un fung an to vertellen:

"Ünnen in't Dörp warrt een niege Käfig buet. En nieget Huus, seggen de Minschen dorto. De Timmerlüüd sünd all mit de Arbeit fardig. De Balkens sünd all dor — un dat is de Hööftsååk, höör ik se seggen, denn de Balkens hoolt dat ganze Huus tosåmen. Dor weern oprecht ståhende un schräge, dat weern de Dregers för de Wännen, Finsters un Dören. Dor legen welk, dat weern dee Balkens, dee de Footborrns hooln müssten. Un ganz båven weern wedder schräge, dat weern denn de Dackbalkens. Ja, un düsse Balkens weern all ut Dannenholt mååkt."

"Ut Dannenholt?! Wohrhaftig? Åvers leve Fru Dannenmeesch, worher weten Se dat all?", frogen de Dannenkinner.

"Dat weet ik vun een vun juen Kameråden sülvst. Ganz båven op dat Dack weer nämlich en lüttje Dannenboom anbröcht, schöön smückt mit Bänner un buntet Papeer. Un üm den Boom herüm, op dat Dack, seten de Timmerlüüd, eten un druken, sungen fidele Leder un fiert en fröhlich Dackfest. Worüm se dat dän, wull ik vun denn lüttjen Boom weten. 'Ut Freud, wiel dat't Huus nu ünner Dack stünn un bald fardig weer', sä he mi."

"Wat lustig!", sä de Distelfink, "Wat meent See, Fräulein Rootkehlchen, wüllt wi nich ok mål dorhenflegen?"
Åvers dat Rootkehlchen wull lever de Fru Dannenmeesch wieder tohören.

"Ja — un denn floog ik in dat Huus rin", sä se. "'Köönt Se nich ankloppen?', fohrt mi de Döörbalkens glieks an. Åvers se müssten sülvst lachen, denn se hebbt in den Ogenblick nich doran dacht, dat noch gor keen Dören an dat Huus weern. Wiel dat ik grååd Hunger harr, pick ik mi gau een Lütten Krömel op, dee vun't Fröhstöck vun de Timmerlüüd op en'n Balken dåålfullen weer.
'In Tokumst', sä unhöflich de Balkenklotz, 'warrt een nich in dütt Huus eenfach so to Disch kåmen dörven.' Åvers vun den Dackbalken reep 't wat fründlicher dåål: 'Oh doch! Blievt Se rohig, un eten Se sik satt! Ünner dütt Dack schall jede leve Gast willkåmen sien, un ok een Frömme schall hier Broot un Obdack finnen!'
'Denn köönt wi ja glieks en Weertshuus hier opmåken', brummt de Balken.

Ansünsten weern all de Balkens in bannig gode Luun, liekers dat Huus noch recht wat unkommodig utseeg. Se målt sik ut, wordennig dat hier sien wöör, wenn eerst fardige Wännen, Footborrns un Treppen dor weern, un striet sik, keen woll de wichtigsten weern.
'De wichtigsten sünd nakloor wi', sän de Balkens, dee de Wännen stütten schullen, 'oder köönt ji ju viellicht en Huus ohn Wannen vörstellen?'
'Åvers ohn Footborrns viellicht?', meent de annern, 'dat 't Möbelmang in de eerste Etååsch in Luft ümherdanzen un de Minschen sweven müssten as Luftballongs?'
Dor lacht de Balkens un denn sän se: ‚Doröver leet sik noch strieden. En Huus ohn Dack is åvers nich mööglich. Dat müsst denn grååd Lüüd geven, dee dat Vergnögen mååkt, sik op de Nees oder in de Suppenschöttel regen to låten. Nee, nee, en Dack, en Schuul gegen Wind un Wedder, mutt sülvst de lüttst Hütt hebben, dat steiht doch fast!'

Nu stried se noch 'n lütte Wiel un denn kemen se övereen, dat se to'n ornlichet Huus doch all nödig weern. Se nehmen sik vör, jümmers tosåmentohooln, seehrs tokåmen Bewåhners trulich to schulen un jüm en frohet, kommodiget Tohuus to beden.
Dorbi sungen se mit seehrs ruge Stimmen:

'Wi hoolt fast un tru tosåmen,
hipp, hipp, hurrå! Hipp, hipp, hurrå!'

Dütt Leed harrn se vun de Timmerlüüd lehrt."

Fru Dannenmeesch sweeg. See weer mit ehr Vertellen to Enn.

"Wi hoolt fast un tru tosåmen, hipp, hipp, hurra!", sung de lustige Distelfink un hüpp nå Frollein Rootkehlchen röver. Åvers dee weer 'n beten zimperlich un floog mit Bang in de Stimm "Piep, piep!" op een'n annern Twieg.

Nu freut sik åvers ok de lüttjen Dannenbööm. Also en Huus kunnen se mål buen hölpen? Un en Dackfest mitfiern? Un Leder singen? Keen harr dat mål dacht?
An'n leevsten harrn se dat nu glieks ehr leve, ole Muhme vertellt, åvers dee wull nix dorvun hören.
"Leve Fru Dannenmeesch, wi dankt See veelmåls", sän se.
"Oh, bidde, dat is geern schehn. Viellicht kann ik een annermål noch mehr vertellen."

Nu wull de annere Vågelsellschop ok geern de lütten Dannenkinner wat vertellen. Dat worr beslåten, dat een vun de Vågelschoof en'n Rundfloog över't Dörp måken schull, üm wat uttokunnschaften.
De Dompfaff mit sien roden Buuk gelt för so'n beten dumm, dorför hett man em övergåhn. Åvers de Distelfink, dat weer de richtige: Flink, klook un keck! Ansünsten möök he sik ok geern ünnen in't Dörp wat to schåpen.

"Ziflitt — 's is recht", seggt he un dor floog he ok all weg in't Dörp.
"Tü tü tü tü tü'i — See, See, See See", reep em de Dompfaff nå, "gröten Se mien'n Vedder, wenn Se em seht!"
"Ziflitt, Ziflitt — is all goot, is all goot!"
De Dompfaff hett nämlich en'n Vedder, dee ünner in't Dörp bi de Minschen leven deit. Nich, wiel dat he wat Böset dåån hett, sonnern wiel he männichmål de Minschen en Leed vörsingen schall, harrn se em infungen un in den Käfig steken.

Nu brook ok de övrige Vågelsellschop op.
"Mien Lütten warrt all op mi töven", seggt Fru Dannenmeesch. Se wåhnt blangenan in't Dannenholt, in en Boomlock, een Trepp hooch. Dat Rootkehlchen dorgegen wåhnt to even Eer in't Moos mang Boomworteln.

"Ok för mi warrt't Tiet, adjüüs to seggen", seggt de Dompfaff, "Familie Krüüzsnåvel hett mi inlååd."
"Fru Krüüzsnåvel dücht mi överhaupt bannig för Sellschop to sien", meent Fru Dannenmeesch, "ik begriep worhaftig nich, wor se de Tiet hernimmt, bi ehr ewigen Kinnersorgen. Wenn man sien Gäst allerdings blot Dannensåmen vörsett, dee se sik ok noch sülvst ut de Tappen ruthålen mööt, hett man nakloor nich veel Arbeit. Naja, leevt woll!"

Se flogen nu all in dat Dannenholt rin, nå Huus in seehr Nesten. De weern seker nich all so kunstvull buet as dat niege Huus in't Dörp ünnen. Åvers Möögd harrn sik de Vågels noog geven, as se dat Ries un Fåden tosåmendrogen.

Un soveel is seker: Leev harrn se seehrs lüttje Nesten evenso as de Minschen ehr Hüüs.


26.6.2022


na baven