Modder
Sünn ehr Kinner:
De Blööttiet to Fröhjohr
Märken vun Sophie Reinheimer,
överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen
Dat weer in'n April. Op de Landstrååt, de 'n lütte
beten bargan verleep, stünnen op beide Sieden Regen vun Appelbööm.
Åvers wat segen de Bööm ut? Keen Bläder,
keen Blöten un ok keen Appeln doran! Bruun un kåhl streckt
se seehrs Äst un Twiegen in de Luft rut.
![](kinner_biller/kahleboom.jpg)
De Blööttiet
to Fröhjohr
"Pssst, fang mi doch!", reep 't dor op'nmål, un op
een vun de Appelbööm ropflågen keem nee, dat
råådt ji doch nich, wat dor flågen keem: Een gröne
Papeerslang! See weer noch vun Fastnacht
överbleven. En lütte Jung is se to Huus wies worrn, harr
se mit hierher op de Landstrååt bröcht un nu hooch
in de Luft sleudert. Dor weer se in en'n Boom hangen bleven.
"Goden
Dag", sä de Slang, as se båven weer, "dat is
ja fein, dat ik hier land't bün. Mi dücht, du kannst wat
Smuck bruken." Un se wickel sik fast üm twee Äst.
"Oh", sä de Appelboom, "all to lang warrt dat
bestimmt mehr duern, denn warr ik een schönet Kleed dregen."
"So, so", sä de Papeerslang, "un wat för
en Maskenkleed warrst du denn antrecken, wenn man frågen dörv?"
Ji, leve Kinner, hebbt dat all man begrepen: Dat weer en Fastnachtsslang,
un dee kann nakloor blots vun Maskenkleder snacken.
![](kinner_biller/karneval.jpg)
"Ik warr een'n Appelboom vörstellen", sä de Boom.
"Hest du dat Kostüm denn all kloor? Wo is't, ik bün
all gespannt, dat to sehn."
"Vöreerst is dat noch in de Knuppenschappen inslåten,
dee du hier an mien Twiegen sehen kannst", sä de Appelboom.![](kinner_biller/knubben.jpg)
De Papeerslang keek sik de brunen Knuppen an, denn sä se: "Goot.
Ik warr hier töven, bit du dat ruthåålt hest."
Mit düüse Wöör slung se sik noch 'n poor Mål
üm den Ast herüm, dormit se recht fast seet un de Wind se
nich faatkreeg. See müsst ja nu noch 'n beten töven, de
Papeerslang. Dor kååmt eerst noch 'n poor kole Dååg
mit Storm un sogor noch mit 'n beten Snee.
Åvers denn fung de leve Sünn an, warm un jümmers
wärmer to schienen, un en ganz warme Regen drieselt vun båven
dåål.
Eens Dåågs weer dat Wunner passeert, dor seet Blööt
an Blööt op de Appelbööm, zoort-witte, rosig schemernde
Blöten. As harr jede Boom sik en fienet Süündagskleed
övertrocken, so seeg 't ut, un as harrn sik all de Bööm
in seehrs duftig witten Stååt hier op de Chaussee to'n
Fröhlingsspaleer opstellt.
Denn Fröhling weer dat nu, dat kunn man glieks marken. Överall
Fröhlingssünn un Fröhlingswind, Fröhlingsduft
un Fröhlingsfreud!
![](kinner_biller/appelbloet.jpg)
"Juuchhe!", reep de Papeerslang, dee noch jümmers
op den Appelboom fastseet, un steeg hooch vör Freud.![](kinner_biller/slang2.gif)
"Alle Achtung, Herr Appelboom! So schöön harr ik mi
dien Kleed nich dacht! Heel nüüdlich! Wor fien de lüttjen
Blöten sünd! Wor apart dat zorte Rosa an de witten Bläder,
wor hell un leevlich se lüüchten ut de grönen Bläder
herut!"
"Kleed?", lacht de Appelboom, "Fastnachtsspååß!
Dat sünd mien Blötenkinner. Du musst se mi nich inbildsch
måken. Dat is åvers wohr, se sünd smuck un sööt.
Åvers se schüllt nich denken, dat dat de Hauptsååk
is. Se schüllt ehr Gedanken vör all'n Dingen op seehr Arbeit
richten!"
"Op seehrs Arbeit?", fråågt de Papeerslang
verbååst, "ja, wat schüllt de nüüdlichen,
lüttjen Dinger denn för en Arbeit doon?"
"Oho!", antwoort de Appelboom, "du kümmst mi grååd
recht, du gröne Fastnachtsluftikus! Du meenst woll, hier op de
Welt is jedermann blots to'n Vergnögen dor, so as du?"
"Ik
heff di so schöön smückt, as du noch bruun un kåhl
weerst", meent de Slang, "un nu doot dat de Blöten.
To'n Smuck dor sien dat is doch ok all wat!"
"Ja, wiss", seggt de Appelboom, "un dat mååkt
mi ok Freud. Åvers wor lang warrt dat duern? Kuum acht Dååg,
denn is de ganze Herrlichkeit vörbi, denn sünd all de Blöten
verwelkt un weg. Un wat bleev mi denn, wenn se nich ehr Arbeit dåån
harrn un keen Frücht kämen?"
"Nu vertell doch mål, wat is dat denn mit de Arbeit?",
fråågt de Papeerslang.
"Dorto musst du di een Blööt eerst nipp un nau ankieken",
seggt de Appelboom. "Sühst du den Kranz vun lüttje,
gele Büdels, dee dor üm de Mitt herümsteiht? In düsse
Büdels stickt een ganz fiene, goldgele Stoff, de Blötenstoff.
Sühst du, düssen Blötenstoff mööt de lüttjen
Blötenkinner ut den Büdel ruthålen un in de Mitt
grååd in den Blötenschoot rinsmieten. Dor
geiht he denn op un wasst un wasst, bit en dicke, runne Appel dorut
warrt. Na? Dor wunnerst du di, wat?"
![](kinner_biller/appel.gif)
"Hm!", mååkt de Slang nådenkern, "dat
se dat so köönt, de lüttjen Dinger."
"Weetst du", seggt de Appelboom, "ganz alleen geiht't
ja tomeist nich. Se sünd noch to jung un tüffelig dorto,
un even eerst op de Welt kåmen! Dor mööt se sik eerstmål
ümkieken, wordennig dat dorop utsüht. Åvers de Immen,
weetst du, dat sünd ehr lüttjen Frünnen, un dee hölpen
jüm dorbi, un männichmål ok de Wind."
De
Slang antwoort nix mehr. Se kunn sehn, wordennig in den warmen Sünnenschien
de lüttjen Immen anflågen kemen, de Blötenkinner fründlich
holpen, wordennig se dorför een'n söten Drüppen vun
de Blötenkinner kregen un wonnevull dörch de Twiegen zirsen.
Dat weer een Gesurre un Gebrumm!
So swoor schient de Arbeit ja nich grååd to sein, dacht
de Papeerslang, denn ehr düchter dat, as weer dat mehr so'n sötet
Speel. Un dorto de herrliche Fröhlingsluft, de blaue Himmel,
de stråhlende Sünn un all de velen hunnert zorten, witten
Blöten
![](kinner_biller/imm2.jpg)
"Juuchhe
", stief oprecht in de Luft rop steeg de
Slang, se slängelt sik vör Freud, "juuchhe! Wat is
dat doch en schöne Tiet, de Fröhling! Un nu kiek mål,
Herr Appelboom, dor ünnen!"
Dor ünnen weer de Landstrååt un dor kemen Deerns,
dee in de Fabrik güngen un allerlei Minschen. Un all bleven
se vull vun Bewunnern ståhn.
"Kiek doch mål", sän se, "wat schöön
dat blöht!"
Een
vun de Deerns greep rop in de Twiegen, üm sik een'n aftorieten.
Åvers dor repen de Fründinnen in Brass: "Åvers
sowat ok! Keen warrt Appelblöten afrieten? Wat hest du dorvun?
Se fallt bald af, un ansünsten denkst du gor nich doran,
dat se ok Appeln bringen schüllt?"
Dor nick de Appelboom fröhlich mit 'n Kopp un leet 'n poor Blötenbläder
op de jungen Deerns dåålregen as fründlichet
Gröten. Åvers nich jümmers güng dat goot af.
As annere Deerns kemen, reet doch de een un de anner Dummerhaftige
een'n lüttjen Twieg af ritschratsch. De Appelboom worr
füünsch.
Denn keem en Fohrmann. He seet hooch op sien'n Wågen, dat em
de Twiegen över den Koop streken. He heel sien'n Hoot fast un
dat regent Blöten dorop. "Dat is en Unglück",
klåågt de Appelboom, "dat mien Twiegen so deep dåålhangen
doot."
"En Unglück? Ååch nee, en Glück! Dor kannst
du Minschen mit Blöten överschütten as mit Konfetti",
seggt de Papeerslang. Denn se
keem nich över ehr Glanztiet in ehr Gedankens herut, de Fastnacht.
Nu keem en lüttje Deern an de Hand vun ehrn Vadder dorher: "Ååch,
wat sünd dat schöne Blöten!", reep se heel andåån,
"dor wüllt wi Mutti welk mitbringen."
"Ja", seggt de Vadder eernst, "de Appelboom warrt dat
verståhn, wieldat Mutti krank is un anners nix vun sien Pracht
sehn kann, mööt wi em de Wehdååg all andoon
un een vun sien klauen."
De Vadder böört de Lütt hooch, se seeg sik miteens
merrn in de Blötenherrlichkeit un heel suutje tastet de lütte
Hand in ehr rin. Se trock un dreih an en'n Twieg.
"Dat geiht nich, Papa!"
"Tja", lacht de Vadder, "so licht gifft de Appelboom
sien Twiegen nich her. Segg em mål, dat se för dien kranke
Modder sünd."
Dor sloog de Lütt de Hannen tosåmen un keek den Appelboom
recht leev un bedend an.
Wat kunn he dor noch måken? En lüttje beten wehr he sik
noch, denn heel dat Kind de frischen Blötentwiegen in de Hand.
Överglücklich lach dat un droog se foorts nå ehr Modder.
![](../natur/naturbiller/appel_06.jpg)
"Mien Blöten", süüfz de Appelboom, "mien
schöne Blöten! Se warrt nu all verwelken un köönt
keen Appeln bringen."
"Freu di doch!", juvelt de Slang, "wor veel Freud hebbt
se nu all mååkt!"
Åvers dat weer noch nich all'ns. En Rullstohl keem op den Weg
anfohrt. "Wat schöön ist dat, hier ünner den blöhenden
Boom dörchtofohren",
sä de ole Grootmodder, dee dorbin seet, "nee, un düsse
Pracht! Wat schååd, dat de Grootvadder dat nich nochmål
belevt hett, hee harr de Blööttiet ja so geern."
Een beten trurig un liekers smuustern keek de ole Dååm
nå de Bööm hooch. "Of man woll so'n lüttjen
Twieg kriegen kunn? Wat meenst du, lütt Marie?"
"Se sünd doch all so hooch. Åvers tööv mål,
Grootmodder, hier!"
Grååd vör uns'n Appelboom heel de Enkelin den Rullstohl
an.
Een Knack, een Ruck
"Hier Omi!"
"Ik dank di", sä de Grootmodder froh, "dat will
ik an Grootvadders Bild steken."
Mit den blöhenden Twieg in de Hand fohrt se in'n Rullstohl dorvun.
Nu keem noch 'n Bruutpoor anspazeert. Frisch, lachen, Arm in Arm
keem dat dorher. De junge Deern in dat witte Kleed seeg binå
sülvst ut as en Blööt.
Dat
Bruutpoor wull grååd an den Appelboom vörbi.
"Hollstopp!", reep de gröne Papeerslang un ümarmt
keck dat Jungfräulein. Man Fastnacht weer vörbi un so'n
Spååß weer nich mehr verlööft.
"Weg mit di", schimp de Brödigam åvers
dor segen se den Appelboom.
"Oh, wat herrlich! Fröhling", seggt he, "Blööttiet!"
Denn nehm he sien Deern in'n Arm un geev ehr 'n Söten. Dat weer
an'n Åvend vun den Dag, de Sünn weer weg, dat is nu schummerig
un köhl worrn.
In de lütt Stadt båven lüden de Åvendklocken.
"Höört ji dat?", fråågt de Åvendwind,
"se lüden en'n wunnerschönen Fröhlingsdag to Enn."
10.4.2022
|