Modder Sünn ehr Kinner:
Een Fröhlingsmärken

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen


Nu bruust wedder de Fröhjohrsstörm dörch dat Land. "Wååkt op! Wååkt op!", repen se all un jedeen to. "All de Äckers, de Feller, de Wohlden, de Wischen, Beken, Goorns, Bööm, Strüker un ok de Minschenharten. Wååkt op! Wååkt op, de Fröhling will kåmen!"

Een Fröhlingsmärken

Un se schüddelt de Bööm, rüddelt an de Finsterlådens vun de Hüser, reet de Minschen de Hööd vun'n Kopp.
"Hoot af, de Fröhling kümmt!" Se lehrt de Grasspiern een'n Dener to måken un bröchen för de Quellen un den Beek de Melodien för de Fröhlingsleder mit. Jichenswo in't Holt harrn se dee infungen.

Dor, in't Holt, öövt de Vågels för de grote Fröhlingssinfonie. Allerdings wull dat noch nich so recht glücken dormit. De Amsel fung jümmers wedder to fröh an, un jümmers wedder müsst de Specht, de Kapellmeister, mit den Snåveltaktstock opkloppen. Nu: Een Kapellmeister müsst even Gedüer hebben.

Denn de Vågels güngen totiet noch veel annere, bannig wichtigere Såken in'n Kopp herüm. Verlööfnis, Hochtiet, Huusbue, Fröhjohrsputz oder gor een Ümtog — un nich toletzt de Fröhlingskleder.

De Bööm un Strüker güng dat nich beter. "Wenn blots mien gröne Bruutsleier tiedig fardig warrt!", sä de Bark.
"Un uns'e niegen, duftigen Fröhlingskleder", meent de Ååftbööm.
"Wi hebbt uns för uns' Öller blots Gröön mit 'n beten Bruun mischt bestellt", sän de Böök, Ahoorn, Eek un annere Bööm.

Dat Jung- un Kropptüüch, wat de Strüker, Büsch oder ok Mandelbööm sünd, dat swärmt nakloor för dat Rosa un Witt. De Fröhling harr veel to doon, wenn he sik jeden enkelten Wunsch marken wull.

Sünnerlich bi de niegen Kleder för de Minschen gell dat.
För denn Fröhlingssmuck an de Hüser to sorgen, dat överleet he de Minschen.Dee kloppt un stoppt denn ok, se schuert un feegt, wuschen de Hüser de Finsterogen blank, dükern lustig de Pinsels in witte, gröne un rote Farven un striekt Goornbänk, -dische, -stöhl, Tuuns, Finsterblomenbänk, Finsterlådens un womöglich dat ganze Huus an.

Dat höögt den Fröhling, dee båven all vull Ungedüer dörch de Himmelsdöörspleet keek. Dat tuck em richtig in de Hannen, as he de bunten Farvpütt seeg, denn hee måålt ja sülvst so schrecklich geern. Foorts leep he nå'n leven Gott hen un froog em: "Dörv ik denn jümmers noch nich op de Eer rünner?"
"Nee", sä de leve Gott un smuuster, "lååt nu man eerst noch den Winter 'n poor Säck vull Snee op de Eer utschütten un lååt de willen Störm noch eerst 'n Wiel brusen, denn warrt de Minschen di nåher ümso mehr achten."

Dor müsst sik de Fröhling denn noch veer vulle Wuchen gedullen! Hee wüsst åvers doch düsse Tiet goot to nütten.

Toeerst güng he in sien Himmels-Sniederkåmer, sammel dor all de Placken vun dat blaue Himmelskleed un stopp se in sien grote Tasch. Denn dängel he sik mang de Wulkenschååp un tuck jüm all 'n beten Wull ut — nakloor so, dat jüm dat nich weh dä.
"So", sä he denn, "de Vergeetminich un dat Wullgras hebbt nu ehr Deel. Nu will ik mål för denn Goldregen, för de Königskarsen, de Puusteblomen und für de flammenden Harten sorgen."
He güng also nå de leve Frau Sünn un beed ehr, höflich un bescheden, üm "recht veel Gold un Warmde un Licht", un he güng nå den Måån un beddel üm Sülver "blots för dat Dusendgüllenkruut, för de Sülverweid und Sülverpappel", sä he.

De Steerns harrn den Fröhling an'n leevsten all — samt un sonners, as se dor weern — in de Tasch steken.
Wieldat't åvers ut de ünnerscheedlichsten Grünnen nich angüng, so ‚borg' he sik blots mål vun een "för 'n poor Minuten" de Stråhlenuniform, teken se gau af un beed denn blots noch üm 'n beten Flimmer.

Wenn de Engels sungen, keek de Fröhling jüm över de Schuller weg in de Notenbläder. Denn streek he jüm över de goldgelen Locken, över dat depe Blau vun ehr Ogen, över de roden Backen un den Mund un nähm ok vun dat schemernde Flögel-Witt — nich to wenig — mit. Ok vun dat himmlische Orgelruuschen leet he wat mitgåhn, un vun de Vegelien-, Harfen- un ok vun de Klockentöön.
De leve Gott müsst smuustern. So recht vun Harten smuustert he, denn he wüsst ja, woto de Fröhling dat all'ns hebben wull.

Wat åvers dä de Frechdachs? He nehm den leven Herrgott sogor sien Smuustern — un dormit een Stück vun't Hart weg. Åvers dorbi worr he nu wohrhaftig snappt.
De leve Gott fååt em an'n Arm, lach dorbi åvers noch veel fröhlicher un hartlicher un sä: "Du Slüngel, wat: Musen deist du — musen? Wieldess sik de Fröhlingsstörm dor ünnen alle Möögd geevt, de Welt Respekt vör di intoimpfen?!"

Verschååmt steiht nu de junge Fröhling dor: "Ik wull doch …"
"Lååt man! Lååt man!", lach de leve Gott, "ik weet all, wat du wullt. Åvers segg mål, Jung, för Root, Blau un Geel hest du ja goot sorgt, dat heff ik sehn. Wor åvers steiht dat mit de gröne Farv?"
De Fröhling verfehr sik bannig! Richtig — de gröne Farv! Wor harr he dee blots vergeten kunnt? Vun dee bruuk he doch an'n allermeisten.

Åvers — wor weer denn hier in'n Himmel wat Grönet to finnen?
De leve, himmlische Vadder seeg dat Tögern. "Ja, dor warrt uns woll nix anners över blieven, as to Fru Höpen to schicken un se üm wat vun ehr grönen Klederstoff zu bidden. Se hett ja 'n groten Vörrååt dorvun."

Fru Höpen wåhn twüschen Himmel un Eerd, in een herrlichet, wittet Wulkenslott. Een gollenet Door föhr dor rin un binnen prangt all'ns in dusend Farven. Blots de Vörhänge weern ut lichten, grönen Sleierstoff weevt. Un gröön — mit een'n gollenen Suum doran — weer dat Kleed, wat Fru Höpen droog.

As de Överbringers vun den Fröhling mit de Bidd kemen, güng se an ehrn övermächtige Vörrååtsschapp un langt glieks 'n poor Ballen vun dat gröne Tüüch rut. Un wat vun den lichten, grönen Sleierstoff legg se ok noch dorto. Denn håål se noch ut ehrn Goorn een'n jümmersgrönen Sticken, dee vull vun frische, gröne Bläder weer.

"So", sä se, "dat schall sik de Fröhling mit op de Wannerschaft nehmen. Un dat Tüüch dor warrt woll langen för dütt Johr!"
De leve Fru Höpen! "Hurra!", reep de Fröhling, as he all düsse Schätz seeg. "Dat is bannig goot, dat se ok an denn grönen Sleierstoff dacht hett! Dee wull de Bark doch geern as Hochtietsstoff hebben."

Un nu weer all'ns prååt to'n Aftog vun den Fröhling. Hee måhnt nochmål sien Måånden, sik ok tiedig mit dat vele Gröön intostellen. Denn schüddelt he all de himmlischen Herrschaften de Hand to'n Afscheed.

"Kiek mål, kiek, wat fein dat is!", sän all de lüttjen Engels un smeten em 'n Kusshand to — annere weent för Glück. De övermödige Fröhling åvers steekt all'ns, as 't keem — Kiekiek, Kusshand un Wenen — in sien depe Tasch, nehm den grönen Wanndersticken un dat Bünnel un gleed af op dat Himmelsdoor to.

As he åvers nå Petrus keem, full em miteens in: "Du, Ole, hest mi ja noch gor nix schenkt!"
"Ik arme Slucker — di wat schenken?", seggt Petrus, "dor hest du 'n beten Damp ut mien Piep, anners heff ik nix för di!"
Mit 'n Grienje steekt de Fröhling ok noch dütt letzt Himmelsgeschenk — de blauen Rookwulken — in sien Tasch un rönnt gau nå de Eerd dåål.

Hui, wat dat flimmert un schemert, as he ünnen sien'n Bünnel un sien Tasch utleeren un all'ns ümherstreuen dä! Lichtgröön — sneewitt un rosenroot bleev dat an Bööm, Büsch un Strüker hangen — gele, witte un blaue Botterlickers gökelt in de Luft ümher, un op de Wischen wimmelt dat vun Vergeetminich, Violen, Puustblomen un Goosblomen.

Ja, dat weer wohrhaftig heel verwunnerlich, wat de Fröhling all'ns tostannenbröch! De allernüüdlichsten lüttjen Babys leggt he in de Wegen, wor he funnen hett. Nich in so'n, dee in Minschenhannen stünnen, nee, ok in Vågelnesten- un Blötenboomwegen.

As de Katten dat sehn hebbt, worrn se ganz niedsch, sleken an'n Åvend in de Goorns herüm un beddelt den Fröhling an: "Miauau! Miauau! Mi ok! Mi ok!"

Dor leggt de hartensleve Fröhling ok in de Korvwegen vun de Katten de pusseligsten, lüttjen Kattenbabys rin. Dat weer een Juvel un een Freud överall!


26.3.2022


na baven