Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen Nu bruust wedder de Fröhjohrsstörm dörch dat Land. "Wååkt op! Wååkt op!", repen se all un jedeen to. "All de Äckers, de Feller, de Wohlden, de Wischen, Beken, Goorns, Bööm, Strüker un ok de Minschenharten. Wååkt op! Wååkt op, de Fröhling will kåmen!" Een Fröhlingsmärken Un se schüddelt de Bööm, rüddelt an de Finsterlådens
vun de Hüser, reet de Minschen de Hööd vun'n Kopp. Dor, in't Holt, öövt de Vågels för de grote Fröhlingssinfonie. Allerdings wull dat noch nich so recht glücken dormit. De Amsel fung jümmers wedder to fröh an, un jümmers wedder müsst de Specht, de Kapellmeister, mit den Snåveltaktstock opkloppen. Nu: Een Kapellmeister müsst even Gedüer hebben. Denn de Vågels güngen totiet noch veel annere, bannig wichtigere Såken in'n Kopp herüm. Verlööfnis, Hochtiet, Huusbue, Fröhjohrsputz oder gor een Ümtog un nich toletzt de Fröhlingskleder. De Bööm un Strüker güng dat nich beter. "Wenn
blots mien gröne Bruutsleier tiedig fardig warrt!", sä
de Bark. Dat Jung- un Kropptüüch, wat de Strüker, Büsch oder ok Mandelbööm sünd, dat swärmt nakloor för dat Rosa un Witt. De Fröhling harr veel to doon, wenn he sik jeden enkelten Wunsch marken wull. Sünnerlich bi de niegen Kleder för de Minschen gell dat.
Dat höögt den Fröhling, dee båven all vull Ungedüer
dörch de Himmelsdöörspleet keek. Dat tuck em richtig
in de Hannen, as he de bunten Farvpütt seeg, denn hee måålt
ja sülvst so schrecklich geern. Foorts leep he nå'n leven
Gott hen un froog em: "Dörv ik denn jümmers noch nich
op de Eer rünner?" Dor müsst sik de Fröhling denn noch veer vulle Wuchen gedullen! Hee wüsst åvers doch düsse Tiet goot to nütten. Toeerst güng he in sien Himmels-Sniederkåmer, sammel dor
all de Placken vun dat blaue Himmelskleed un stopp se in sien grote
Tasch. Denn dängel he sik mang de Wulkenschååp un
tuck jüm all 'n beten Wull ut nakloor so, dat jüm
dat nich weh dä. De Steerns harrn den Fröhling an'n leevsten all samt
un sonners, as se dor weern in de Tasch steken. Wenn de Engels sungen, keek de Fröhling jüm över de
Schuller weg in de Notenbläder. Denn streek he jüm över
de goldgelen Locken, över dat depe Blau vun ehr Ogen, över
de roden Backen un den Mund un nähm ok vun dat schemernde Flögel-Witt
nich to wenig mit. Ok vun dat himmlische Orgelruuschen
leet he wat mitgåhn, un vun de Vegelien-, Harfen- un ok vun
de Klockentöön. Wat åvers dä de Frechdachs? He nehm den leven Herrgott
sogor sien Smuustern un dormit een Stück vun't Hart weg.
Åvers dorbi worr he nu wohrhaftig snappt. Verschååmt steiht nu de junge Fröhling dor: "Ik
wull doch
" Åvers wor weer denn hier in'n Himmel wat Grönet
to finnen? Fru Höpen wåhn twüschen Himmel un Eerd, in een herrlichet, wittet Wulkenslott. Een gollenet Door föhr dor rin un binnen prangt all'ns in dusend Farven. Blots de Vörhänge weern ut lichten, grönen Sleierstoff weevt. Un gröön mit een'n gollenen Suum doran weer dat Kleed, wat Fru Höpen droog. As de Överbringers vun den Fröhling mit de Bidd kemen, güng se an ehrn övermächtige Vörrååtsschapp un langt glieks 'n poor Ballen vun dat gröne Tüüch rut. Un wat vun den lichten, grönen Sleierstoff legg se ok noch dorto. Denn håål se noch ut ehrn Goorn een'n jümmersgrönen Sticken, dee vull vun frische, gröne Bläder weer. "So", sä se, "dat schall sik de Fröhling
mit op de Wannerschaft nehmen. Un dat Tüüch dor warrt woll
langen för dütt Johr!" Un nu weer all'ns prååt to'n Aftog vun den Fröhling. Hee måhnt nochmål sien Måånden, sik ok tiedig mit dat vele Gröön intostellen. Denn schüddelt he all de himmlischen Herrschaften de Hand to'n Afscheed. "Kiek mål, kiek, wat fein dat is!", sän all de lüttjen Engels un smeten em 'n Kusshand to annere weent för Glück. De övermödige Fröhling åvers steekt all'ns, as 't keem Kiekiek, Kusshand un Wenen in sien depe Tasch, nehm den grönen Wanndersticken un dat Bünnel un gleed af op dat Himmelsdoor to. As he åvers nå Petrus keem, full em miteens in: "Du,
Ole, hest mi ja noch gor nix schenkt!" Hui, wat dat flimmert un schemert, as he ünnen sien'n Bünnel un sien Tasch utleeren un all'ns ümherstreuen dä! Lichtgröön sneewitt un rosenroot bleev dat an Bööm, Büsch un Strüker hangen gele, witte un blaue Botterlickers gökelt in de Luft ümher, un op de Wischen wimmelt dat vun Vergeetminich, Violen, Puustblomen un Goosblomen. Ja, dat weer wohrhaftig heel verwunnerlich, wat de Fröhling all'ns tostannenbröch! De allernüüdlichsten lüttjen Babys leggt he in de Wegen, wor he funnen hett. Nich in so'n, dee in Minschenhannen stünnen, nee, ok in Vågelnesten- un Blötenboomwegen. As de Katten dat sehn hebbt, worrn se ganz niedsch, sleken an'n Åvend in de Goorns herüm un beddelt den Fröhling an: "Miauau! Miauau! Mi ok! Mi ok!" Dor leggt de hartensleve Fröhling ok in de Korvwegen vun de Katten de pusseligsten, lüttjen Kattenbabys rin. Dat weer een Juvel un een Freud överall! 26.3.2022
|