Modder Sünn ehr Kinner:
De Sleden

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Dor stappt doch so'n lütte Buschemann de Stråten nå'n Låden rop — de lüttje Heinerle! De Bubi harr sien Pudelmütz stramm över de Ohren trocken! Schål üm 'n Hals un ganz vull Snee!

De Sleden

"Na, Heinerle, fein, de Snee, nich wohr?"
De lütt Bubi nickköppt un wiest nå buten. Dor steiht sien Sleden, den hett he ransleept.

"Dat is ok wohr, Heinerle, hüüt fohrt wi in den Kinnergoorn!" Heel gau hett sien Swester Rosel ehrn Mantel an un de blaue Pudelmütz opsett. De Mutter kümmt even noch mit de Handschen un den langen, hellblauen Schål to rechte Tiet.

"Ååch, Modder, dat is ja gor nich koolt", trippelt Rosel ungedullig vun een Been op dat annere, denn de Kinner vun leve Sünn, dee stråhlt so bannig schöön. "Fååt mål mien Hannen an, dee sünd ganz warm!"

Åvers — dor is se ok all inwickelt un hett ehrn Brootkorf an'n Arm.
"Bubi, bidde, hool doch mål den Korf."

Buten packt se sik de Lien vun den Sleden un as de Küselwind geiht't eenmål in'n groten Krink dörch den depen Snee, dat de lütt Klock anfung lustig to danzen un to bimmeln.

"Sett di dor rop, Bubi, un hool di schöön fast! Un lååt ok den Korf nicht fallen!" Un denn bimmelt se beide die Strååt dåål.

De Modder steiht in de Lådendöör un kiekt jüm nå un lacht. An de Eck dreiht Rosel sik üm un kiekt torüch.
"Winke — winke! Juhu!" Un weg sünd se.

Bild: Ursula Gressmann