Modder Sünn ehr Kinner:
To Wiehnachten Snee

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Hüüt weer Wiehnachten! Åvers eerst hüüt Åvend! Nu weer dat noch ganz hell op de Strååt un in'n Goorn, denn dat weer jå noch Dag. "Hüüt Åvend is Wiehnachten", jiepen de Lünken sik in'n Goorn gegensietig to un denn flogen se nå de Bööm un Strüker hen, üm dat ok dee to vertellen ...

To Wiehnachten Snee

Man dee wüssten dat all. "Wi hebbt dat seh'n, as de Christboom in dat Huus drågen worr", sän se. De Lünken harrn åvers noch veel mehr seh'n, denn nieschierig, as se nu mål weern, harrn se sik den ganzen Nåmiddag op dat Finsterbrett ümherdreven un in dat Zimmer keken, in dee de Wiehnachtsbescheren opbuet weer.
"Den Christboom", sän se, "hebbt wi ok seh'n; man, wi harrn em bienåh nich wedderkennt, so schöön weer he smückt; mit Appeln un Nööt un Gold un Sülver."
"Wat schöön!", sän de Bööm un Strüker un keken trurig op seehrs kåhle Ästen un Twiegen dåål. Dor weern nich mål mehr Bläder an. Un de grote Appelboom op den Råsenplatz dacht wehmötig an de schöne Tiet, in dee he ok vull vun schöne, rode Appeln hungen harr.

"Viellicht sünd dat jå mien Appeln, dee nu an den Christboom hangen", sä he. Dat wüssten allerdings de Lünken nich; åvers noch veel wat anneres wüssten se un vertellen dat foorts wieder.
"De lütt Jung, de Richard, dee kriggt 'n Kapp, un Hermine 'n Mantel un en Book mit Geschichten in; wi hebbt dat all'ns op den Disch liggen seh'n; ok 'n schöne, warme Deek för de Grootmodder leeg dorbi, dormit se nich freert. Man dat Schöönst', dat kümmt eerst noch! Hüüt Åvend, wenn de velen Lichten an den Christboom eerst all brennen doot. Dat warrt herrlich!"

"Jaja, ji hebbt't goot", brumm de dick Pump, dee ok in'n Goorn stünn, "unsereens kriggt keen Geschenken un süht nix vun Christboom un Lichten. Wenn ik doch ok flegen kunn!"
Doröver müssten de Spatzen nu furchtbar lachen. Dat weer doch ok to komisch, to denken, dat de dicke Pump flegen kunn.

De annern in'n Goorn geven åvers all de Pump recht.
"Wenn man tominnst en Kapp schenkt kreeg", repen de höltern Påhlen in den Goorntuun.
"Oder 'n schönen Mantel", meen dat Dack vun de Loov. De Råsen wull lever 'n warme Deek hebben, as de Grootmodder so een, üm sien lütten Grasspieren dormit totodecken, denn dee froor'n gor gewaltig in'n kolen Winter.
"Een Book mit schöne Geschichten weer ok nich övel", sän de Strüker. "Dat is doch männichmål ganz entsetzlich langwielig in'n Winter, wenn keen Botterlickers un Vågels kååmt, üm uns wat to vertellen."

Soo wünscht se sik all wat anners in'n Goorn. Jå, also, wünschen kunnen se sik schon wat, åvers workeen schull de Wünsch all erfüllen? Dat Christkind etwa? Ååch, dat harr wohrhaftig jüst noog mit de Minschen to doon.

Trurig keken de Bööm un Strüker un de Råsenplatz un de Tuunpåhlen nå'n Heven rop; åvers dor weer dat ganz gries un grau.
"Dat is all dat Klöögste, wi slååpt in", sä de Råsen.
"To seh'n kriegt wi jå doch nix vun all de Herrlichkeiten; dat is jå ok all ganz düüster worrn."
Die annern dachten dat ok, un bald dornå weer't in' ganzen Goorn musenstill. All'ns sleep.

Man wat weer dat, wat dor miteens båven vun'n Heven dål keem? Luter lütte witte Placken: Sneeflocken weer'n dat. Wat wullen dee woll? Wårüm kemen se dål op de Eer? Un so liesen kemen se, so liesen, dat man se gor nich hören dä. Un blots heel sachten snacken se mit'nanner.

"Wat koolt dat is", fluustern de een'n; "dat is bloots goot, dat uns de Modder Wulk uns'e witten Steernmäntel antrocken hett." Se weern bannig stolt op seehrs schöne, witten Sternmäntel, un de lüttsten vun jüm danzt in de Luft ümher vör luter Vergnögen.

'n poor ganz grote Flocken weern ok dorbi, åvers se flogen heel suutje un vernünftig op seehrs Weg dorher un helen ok de annern to Ornen an.
"Nu mååkt jue Sååk goot", sän se, "un dat ji nix vergeten doot! Un dat ji't schöön liesen mååkt, dormit nüms in'n Goorn opwåken deit, anners is't mit de Överraschung vörbi."
De Sneeflocken nickt stumm. Nu weern de eersten ünnen in'n Goorn ankåmen. Nix röhr un reeg sik dorin, all'ns sleep. Dat weer de Sneeflocken jüst recht so, denn se harrn 'n grote Överraschung vör. Liesen wannert se nå de slåpenden Strüker un nå de Bööm hen un smückt se fein nüüdlich ut. Keen lütte Twieg, ok nich dat allerlüttste, worr vergeten; dat seeg ut, as weer all'ns in Zucker dükert. Un wår flink un liesen de lüttjen Sneeflocken bi seehrs Arbeit weern! Dat weer bannig goot, dat so veel Sneeflocken doran weern, denn dat geev 'n Barg to doon. Dat Dack vun de Loov schull 'n Mantelkrågen kriegen, so, as se sik een'n wünscht harr. Dat weer åvers gor nich so licht to, denn de Loov weer all oolt un harr keen'n so fasten Slååp mehr; see knack männichmål heel unheemlich, so dat sik de Sneeflocken bannig verfehren dän un all dachten, de Loov kunn opwåken; åvers se harr blots in'n Droom knackt, so, as de Minschen männichmål in'n Droom snacken doot.

De meiste Arbeit åvers möök de Deek för den groten Råsenplatz. De goden Sneeflocken harrn seehrs eegen Steernmäntel dorto hergeven, veel, veel Dusend dorvun legen all op den Råsen. Åvers jümmers noch weer de Deek nich dick un warm noog, un dat müsst jümmers un jümmers noch Sneeflocken vun'n Heven dålkåmen un seehrs Mäntel båvenop leggen.

Endlich, endlich weer de Deek fertig. Dat weer 'n prachtvulle Deek, so frisch un witt un warm. Nu froren de armen, lütten Grasspieren seker nich mehr.

"Is nu all'ns fertig?" frogen de Sneeflocken.
"Ååch nee, nee ..." — fluuster dat an all de Ecken un Ennen, "wi sünd noch lang nich fertig! Dat sünd åvers ok so entsetzlich vele Kappen, dee wi optosetten hebbt. Helpt uns doch, helpt uns doch, sünst kümmt de Morgen un wi sünd noch gor nich fertig!"

Nu ging't åvers — husch — husch — an't Utdelen vun de Kappen. Jedet Ding in'n Goorn, wat noch nix kregen harr, kreeg 'n witte Sneepelzkapp opsett: Jede Steen, jede Påhl an'n Tuun, sogor de ool Pump kreeg een. Wieldat't åvers so böös in de Iel güng, keem dat woll vör, dat de een oder de anner 'n Mütz kreeg, dee em to groot oder to lütt weer oder, dat se em scheev op'n Kopp seet. Åvers dat schåådt nix. De Hauptsååk weer, dat nüms vergeten worr un dat man bald fertig weer.

Un man weer bald fertig. Nu bruukt keen Sneeflocken mehr to kåmen. Blots noch'n poor worrn vun de Modder Wulk dålschickt; dee schullen nåseh'n, wat de annern seehrs Sååk ok goot mååkt harrn. Dat harrn se wohrhaftig, man kunn mit jüm tofreden sien.
Un nu weer 'n lütte Wiel wedder all'ns ganz still in'n Goorn. Åvers denn, an'n annern Morgen, dat harrn ji seh'n schullt! Dat weer een Wunnerwarken, een Juchheien un een Freud, as nå un nå all opwåken dän un de Bescheerung sehgen.

De Strüker wågten sik nich to röhren ut Bang, wat vun den herrlichen Smuck to verleren. De Råsenplatz weer glücklich över de schöne, warme Deek, de ole Loov åvers, dee sünst jümmers as eerste opwååkt weer vör Küll, dee wååkt hüüt to allerletzt op, so goot hett se in ehr'n warmen Krågen slåpen.

Dat allermeiste Vergnögen åvers harrn doch de Tuunpåhlen. "Dörvt wi düsse schönen Kappen nu woll jümmers beholen?", frogen se.
Åvers de Morgenwind, dee jüst över den Weg anspazeren keem, geev jüm glieks de gehörige Antwort dorop.
"Wår denkt ji hen", sä he, "töövt bloots, bit dat de Modder Sünn kümmt, dee warrt se ju all vun de Ohren trecken, see mag so'n Verwöhnung nich lieden." Hee arger geern 'n beten de Lüüd, de Morgenwind. "Pff!" möök he un blååst noch gau in't Vörbigåh'n den een'n Struuk 'n beten vun sien'n Smuck hendål, sodat 'n lütte, witte Sneewulk in de Höögd floog.

Nu keem noch 'n anner Besöök in denn Goorn, en Rååv, heel fierlich, in'n swarten Antog. Hee harr vun de herrliche Bescheerung höört un keem, sik dee antokieken, sä he. Dorbi sett he sik op de ole Pump.
"Wat hebbt See denn dor für 'n Slååpmütz op?", froog he, "sünd See soo fuul, dat Se een bruken doot?", un dorbi böör he dat een' Been un streek de Pump de schöne Kapp vun'n Kopp dål.
"Mååk, dat du wegkümmst, Grovian!", sä de Pump un droh em mit ehr'n Swengel, sodat de Rååv dat mit de Angst kreeg un wegfloog.
"Ik will doch mål proberen, wordennig dat op den niegen Teppich geiht", sä he, "ganz schöön, blots 'n beten glatt is he, so ganz ohn' Muster, ik will ju mål een doropmåken."

Un nu hüpp he op den Sneeteppich ümher, un överall, wår he henhüppen dä, geev dat Streken, sodat de Teppich wohrhaftig vull Muster weer. De annern funnen, dat de Teppich fröher veel schöner wesen weer; åvers den Råven gefull dat soo veel beter, un he harr seker noch mehr Muster op den Teppich mååkt, wenn, jå wenn nich miteens mit Karacho wat Rotet dorhersuust kåmen weer. Dat weer 'n Slärrn. De Kinner harrn em to Wiehnachten kregen un freut sik nu bannig, dat't Christkind jüm ok den Snee dorto schickt harr. Rings üm den Råsen ümher güng de fröhliche Fohrt. Denn helen se an, un nu keem de Sneeballslacht an de Reeg. Hui! Dor flogen se, hier een, dor een. Dat weer 'n groot Vergnögen, een richtiget, echtet Wintervergnögen.

Man dat Schöönst schull noch kåmen. Dat Schönst weer 'n Sneemann, den de Kinner opbueten, liek vör de ool Loov, as stünn he Schildwach dorvör; dat weer 'n prachvulle Sneemann, he müsst jeedeen gefallen, un hee gefull ok all.
"Een feine Kamerååd, den wi dor kregen hebbt", sän de Tuunpåhlen, "wüllt höpen, dat he sik ok op't Vertellen versteiht, dormit wi 'n beten Ünnerholung hebbt." Man nüms wåågt dat, den Sneemann antosnacken.

To'n Glück fung hee vun sülvst an. "Goden Morgen!", sä he.
"Goden Morgen!", åntert dat vun alle Sieden.
"Dat is feinet Wedder hüüt", meen de Sneemann — wat anneres full em jüst nich in.
"Ja, åvers hüüt Nacht hett dat sniet."
"Hmm", möök dor de Sneemann, "nakloor hett dat sniet, wöör ik sünst hier ståhn? Nee, denn harr ik seker mit de Wulk noch 'n gotet Stück wiederreisen kunnt un harr noch veel vun de Welt to seh'n kregen."
"Aha", sän de Strüker, "See hebbt wiss all schöne Reisen bit hierher mååkt, wüllt Se uns nich dorvun vertellen?"
"Geern", sä de Sneemann. Un denn vertell he. "Ji hebbt doch vörhen de Kinner in jümehr Slärrn fohrt seh'n? Dat weer een Vergnögen, nich wohr? Wat wöörn düsse Kinner woll eerst för 'n Vergnögen hebben, wenn se in dat Land wåhnen wöörn, vun dat ik mit de Sneewulk herreist bün. Dor liggt nämlich dat ganze Johr hendörch Snee, so dat man jümmers Slärrn fohrn kann. Dat is lustig, nich wohr? De Slärrn warrt åvers dor vun grote Deerten trocken, man nennt dee "Rentiere". De armen Deerter; de Snee deckt jüm öft all dat Futter op de Eer to, se mööt sik dat ünner den Snee möhsåm vörhålen. Ik heff se mit seehrs groten Höörn den Snee wegschüffeln seh'n. In dütt Land is dat åsig koolt. De Lüüd hebbt jümmers dicke Pelze an. Jå, wenn man mit 'n Sneewulk reisen deit, so as ik, denn kriggt man wohrhaftig veel Markwürdiget to seh'n!

Hebbt ji viellicht all mål 'n Huus ut Snee seh'n? Nee?Åvers ik heff een seh'n! Jåjå, en richtige lüttje Hütte weer't, mit Finstern un Döör un Schosteen; ok Lüüd wåhnt dorin. Meent ji viellicht, de Lüüd harrn in seehrs Sneehütten froren? O nee, de Snee heel se schöön warm. De Snee mååkt överhaupt schöön warm. Eenmål seeg ik 'n Mann, dee harr sik sien Nääs root un blau froren. Wat glöövt ji, wat dee mååkt hett? He nähm sik Snee vun de Eer op un reev sik sien Nääs dormit, un as he dütt 'n poormål dåån harr, dor weer de Nääs wedder heel.

Ik heff op mien Reis noch mehr Lüüd seh'n, dee sik freuten, wenn't sniet harr. Dor weer to'n Bispill een Mann, dee müsst in de Nacht dörch dat Holt nå Huus gåhn. Hee harr keen Lateern bi sik un harr sik seker in'n Wohld verloren, wenn nich de Weg un de ganze Wohld vull vun Snee legen harr. De Snee möök dat soo hell, dat de Mann liekers sien'n Weg nå Huus funn. Kloor, männichwelk heff ik ok seh'n, dee hebbt sik gor nich över den Snee freut. To'n Bispill de Dannenboom in den Wohld, dee an de Sneelast op sien Twiegen swoor to dregen hett. Oder dee Lüüd, dee de Snee 'n hoge Muer vör de Huusdöör buet harr, sodat se gor nich rutkemen. Un denn dee, dee vun dat Dack 'n Sneelawien op den Kopp fullen is, un dee, dee de Storm soveel Snee in de Ogen blååst hett, dat se gor nich kieken kunnen."

In düssen Ogenblick keem de Modder Sünn achter de Wulken hervör.
"Uff!", — möök de Sneemann op eenmål, "dor is se. Nu is dat ut mit mi, ji warrt't glieks seh'n."

Se sehgen åvers toeerst gor nix, as miteens all de Snee wunnerschoön in de Sünn glitzern dä. Dat weer een wohre Pracht, dee de Sünn dor hervörtövert hett. "Truet ehr nich", seggt dor de Sneemann, "dee Herrlichkeit warrt glieks to Enn sien. Ooh, weer ik doch mit de Wulk wegtrocken, wieder nå de hogen Bargen hen, wår dat so herrlich koolt is, dat de Sneeflocken nich in de Sünn to starven bruukt, sünnern in Ies verwannelt un ewig leven warrt!"
So sä dat de Sneemann.

Åvers, wat weer denn dat? De ganze Goorn weer op eenmål an't Wenen. Vun jeden Struuk, vun jeden Tuunpåhl, vun de Loov un vun de Pump fullen grote Drüppens dål in den Snee, un jeder möök 'n Lock dorin. Weenten se all, wieldat de Sneemann vun't Starven snackt hett, de Sneemann, dee jüm so fein vertellt harr?
Ååch nee, dat weer Dauwedder worrn, dat weer't. Jümmers mehr Sünnenstråhlen kemen, un jedereen smöll 'n beten vun den Snee weg, jedereen leet 'n lütt Stück Herrlichkeit wegsmölten. Un dat jüst, as se an'n allerschönsten weer.

Åvers soo geiht't jå jümmers.