Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen Hüüt weer Wiehnachten! Åvers eerst hüüt Åvend! Nu weer dat noch ganz hell op de Strååt un in'n Goorn, denn dat weer jå noch Dag. "Hüüt Åvend is Wiehnachten", jiepen de Lünken sik in'n Goorn gegensietig to un denn flogen se nå de Bööm un Strüker hen, üm dat ok dee to vertellen ... To Wiehnachten Snee Man dee wüssten dat all. "Wi hebbt dat seh'n, as de Christboom
in dat Huus drågen worr", sän se. De Lünken harrn
åvers noch veel mehr seh'n, denn nieschierig, as se nu mål
weern, harrn se sik den ganzen Nåmiddag op dat Finsterbrett
ümherdreven un in dat Zimmer keken, in dee de Wiehnachtsbescheren
opbuet weer. "Viellicht sünd dat jå mien Appeln, dee nu an den
Christboom hangen", sä he. Dat wüssten allerdings de
Lünken nich; åvers noch veel wat anneres wüssten se
un vertellen dat foorts wieder. "Jaja,
ji hebbt't goot", brumm de dick Pump, dee ok in'n Goorn stünn,
"unsereens kriggt keen Geschenken un süht nix vun Christboom
un Lichten. Wenn ik doch ok flegen kunn!" De annern in'n Goorn geven åvers all de Pump recht. Soo wünscht se sik all wat anners in'n Goorn. Jå, also, wünschen kunnen se sik schon wat, åvers workeen schull de Wünsch all erfüllen? Dat Christkind etwa? Ååch, dat harr wohrhaftig jüst noog mit de Minschen to doon. Trurig keken de Bööm un Strüker un de Råsenplatz
un de Tuunpåhlen nå'n Heven rop; åvers dor weer
dat ganz gries un grau. Man wat weer dat, wat dor miteens båven vun'n Heven dål keem? Luter lütte witte Placken: Sneeflocken weer'n dat. Wat wullen dee woll? Wårüm kemen se dål op de Eer? Un so liesen kemen se, so liesen, dat man se gor nich hören dä. Un blots heel sachten snacken se mit'nanner. "Wat koolt dat is", fluustern de een'n; "dat is bloots goot, dat uns de Modder Wulk uns'e witten Steernmäntel antrocken hett." Se weern bannig stolt op seehrs schöne, witten Sternmäntel, un de lüttsten vun jüm danzt in de Luft ümher vör luter Vergnögen. 'n poor ganz grote Flocken weern ok dorbi, åvers se flogen
heel suutje un vernünftig op seehrs Weg dorher un helen ok de
annern to Ornen an. De meiste Arbeit åvers möök de Deek för den groten Råsenplatz. De goden Sneeflocken harrn seehrs eegen Steernmäntel dorto hergeven, veel, veel Dusend dorvun legen all op den Råsen. Åvers jümmers noch weer de Deek nich dick un warm noog, un dat müsst jümmers un jümmers noch Sneeflocken vun'n Heven dålkåmen un seehrs Mäntel båvenop leggen. Endlich, endlich weer de Deek fertig. Dat weer 'n prachtvulle Deek, so frisch un witt un warm. Nu froren de armen, lütten Grasspieren seker nich mehr. "Is nu all'ns fertig?" frogen de Sneeflocken. Nu ging't åvers husch husch an't Utdelen vun de Kappen. Jedet Ding in'n Goorn, wat noch nix kregen harr, kreeg 'n witte Sneepelzkapp opsett: Jede Steen, jede Påhl an'n Tuun, sogor de ool Pump kreeg een. Wieldat't åvers so böös in de Iel güng, keem dat woll vör, dat de een oder de anner 'n Mütz kreeg, dee em to groot oder to lütt weer oder, dat se em scheev op'n Kopp seet. Åvers dat schåådt nix. De Hauptsååk weer, dat nüms vergeten worr un dat man bald fertig weer. Un man weer bald fertig. Nu bruukt keen Sneeflocken mehr to kåmen.
Blots noch'n poor worrn vun de Modder Wulk dålschickt; dee schullen
nåseh'n, wat de annern seehrs Sååk ok goot mååkt
harrn. Dat harrn se wohrhaftig, man kunn mit jüm tofreden sien. De Strüker wågten sik nich to röhren ut Bang, wat vun den herrlichen Smuck to verleren. De Råsenplatz weer glücklich över de schöne, warme Deek, de ole Loov åvers, dee sünst jümmers as eerste opwååkt weer vör Küll, dee wååkt hüüt to allerletzt op, so goot hett se in ehr'n warmen Krågen slåpen. Dat allermeiste Vergnögen åvers harrn doch de Tuunpåhlen.
"Dörvt wi düsse schönen Kappen nu woll jümmers
beholen?", frogen se. Nu keem noch 'n anner Besöök in denn Goorn, en Rååv,
heel fierlich, in'n swarten Antog. Hee harr vun de herrliche Bescheerung
höört un keem, sik dee antokieken, sä he. Dorbi sett
he sik op de ole Pump. Un nu hüpp he op den Sneeteppich ümher, un överall, wår he henhüppen dä, geev dat Streken, sodat de Teppich wohrhaftig vull Muster weer. De annern funnen, dat de Teppich fröher veel schöner wesen weer; åvers den Råven gefull dat soo veel beter, un he harr seker noch mehr Muster op den Teppich mååkt, wenn, jå wenn nich miteens mit Karacho wat Rotet dorhersuust kåmen weer. Dat weer 'n Slärrn. De Kinner harrn em to Wiehnachten kregen un freut sik nu bannig, dat't Christkind jüm ok den Snee dorto schickt harr. Rings üm den Råsen ümher güng de fröhliche Fohrt. Denn helen se an, un nu keem de Sneeballslacht an de Reeg. Hui! Dor flogen se, hier een, dor een. Dat weer 'n groot Vergnögen, een richtiget, echtet Wintervergnögen. Man dat Schöönst schull noch kåmen. Dat Schönst
weer 'n Sneemann, den de Kinner opbueten, liek vör de ool Loov,
as stünn he Schildwach dorvör;
dat weer 'n prachvulle Sneemann, he müsst jeedeen gefallen, un
hee gefull ok all. To'n Glück fung hee vun sülvst an. "Goden Morgen!",
sä he. Hebbt ji viellicht all mål 'n Huus ut Snee seh'n? Nee?Åvers ik heff een seh'n! Jåjå, en richtige lüttje Hütte weer't, mit Finstern un Döör un Schosteen; ok Lüüd wåhnt dorin. Meent ji viellicht, de Lüüd harrn in seehrs Sneehütten froren? O nee, de Snee heel se schöön warm. De Snee mååkt överhaupt schöön warm. Eenmål seeg ik 'n Mann, dee harr sik sien Nääs root un blau froren. Wat glöövt ji, wat dee mååkt hett? He nähm sik Snee vun de Eer op un reev sik sien Nääs dormit, un as he dütt 'n poormål dåån harr, dor weer de Nääs wedder heel. Ik heff op mien Reis noch mehr Lüüd seh'n, dee sik freuten, wenn't sniet harr. Dor weer to'n Bispill een Mann, dee müsst in de Nacht dörch dat Holt nå Huus gåhn. Hee harr keen Lateern bi sik un harr sik seker in'n Wohld verloren, wenn nich de Weg un de ganze Wohld vull vun Snee legen harr. De Snee möök dat soo hell, dat de Mann liekers sien'n Weg nå Huus funn. Kloor, männichwelk heff ik ok seh'n, dee hebbt sik gor nich över den Snee freut. To'n Bispill de Dannenboom in den Wohld, dee an de Sneelast op sien Twiegen swoor to dregen hett. Oder dee Lüüd, dee de Snee 'n hoge Muer vör de Huusdöör buet harr, sodat se gor nich rutkemen. Un denn dee, dee vun dat Dack 'n Sneelawien op den Kopp fullen is, un dee, dee de Storm soveel Snee in de Ogen blååst hett, dat se gor nich kieken kunnen." In düssen Ogenblick keem de Modder Sünn achter de Wulken
hervör. Se sehgen åvers toeerst gor nix, as miteens all de Snee wunnerschoön
in de Sünn glitzern dä. Dat weer een wohre Pracht, dee de
Sünn dor hervörtövert hett. "Truet ehr nich",
seggt dor de Sneemann, "dee Herrlichkeit warrt glieks to Enn
sien. Ooh, weer ik doch mit de Wulk wegtrocken, wieder nå de
hogen Bargen hen, wår dat so herrlich koolt is, dat de Sneeflocken
nich in de Sünn to starven bruukt, sünnern in Ies verwannelt
un ewig leven warrt!" Åvers, wat weer denn dat? De ganze Goorn weer op eenmål
an't Wenen. Vun jeden Struuk, vun jeden Tuunpåhl, vun de Loov
un vun de Pump fullen grote Drüppens dål in den Snee, un
jeder möök 'n Lock dorin. Weenten se all, wieldat de Sneemann
vun't Starven snackt hett, de Sneemann, dee jüm so fein vertellt
harr? Åvers soo geiht't jå jümmers. 19.12.2021
|